သားႀကီးေမာင္ေဇယ် - ဥပေဒစစ္ေျမျပင္က ခြပ္ေဒါင္းမ်ား
(၁၂) ႀကိမ္ေျမာက္ သာယာ၀တီ႐ုံးထုတ္
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၁၊ ၂၀၁၅
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၁၊ ၂၀၁၅
၃၀-၆-၂၀၁၅
က်ေနာ္တုိ႔ ဒီေန႔ သာယာ၀တီ ၁၂ ႀကိမ္ေျမာက္ ႐ုံးထုတ္ကို မနက္ ေစာေစာ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။
က်ေနာ္၊ ဉာဏ္ႀကီး၊ ရန္နိုင္။
ကားဆရာက ကို၀င္းကို။
က်ေနာ့္အိမ္က ထြက္ေတာ့ မနက္ ၄ နာရီခြဲ။
ေနာက္တပတ္ဆို ၇ ဇူလိုင္မို႔ ဒီေန႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ၇ ဂ်ဴလိုင္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ေမးခြန္းေတြ ေမးဖို႔ျပင္ထားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ၇ ဂ်ဴလိုင္အတြက္ တခုခု အမွတ္တရ ေျပာၾကမယ္ ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ သူတုိ႔ကဗ်ာေတြကို ေနာက္တပတ္ ရုပ္သံအစီစဥ္မွာ ေဖၚျပဖို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ အဲဒီ အစီစဥ္ကိုေတာ့ ကိုရန္ႏိုင္က တာ၀န္ယူလိုက္ပါတယ္။
ဒီေန႔ ဘာေတြစစ္မလဲ။
တရား႐ုံးကို မနက္ ၉ နာရီေက်ာ္မွာ ေရာက္ပါတယ္။ ထူးျခားတာက တရား႐ုံးကို က်ေနာ္တုိ႔မေရာက္ခင္ ေက်ာင္းသားေတြ အေစာႀကီးကတည္းက ၾကိဳေရာက္ေနပါတယ္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ကိုဉာဏ္ႀကီးက ခရိုင္တရားသူႀကီး ဦးေက်ာ္စြာၿငိမ္းနဲ႔ အင္ တာဗ်ဴးရပါတယ္။
‘ဒီေန႔ အမႈစစ္ေဆးျဖစ္မွာမဟုတ္ပါဘူး၊ အမႈတြဲ ၅ ခု ခရုိင္တရား႐ုံးကိုေရာက္ေနတဲ့ အတြက္ ဒီေန႔ စစ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ပါဘူူး’
‘အာမခံေလွ်ာက္ထားတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘာမ်ားထူးျခားပါသလဲ ခင္ဗ်ာ’
‘ဒီေန႔ေလွ်ာက္လဲခ်က္ၾကားနာရမယ့္ အမႈေတြကေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္တရား႐ုံးက အာမခံေပးထားတဲ့ ၁၅ ေယာက္ကို ၈ ေယာက္ တစ္ဖြဲ႔၊ ၆ ေယာက္တစ္ဖြဲ႔နဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္ဖြဲ႔ကို သံုးဖြဲ႔ခြဲ တက္လာတယ္။ အဲဒါ က သံုးမႈ။ ဦးတင္၀င္းက တမႈ။ ကားပိုင္ရွင္က တစ္မႈ။ အာားလံုးေပါင္း ၅ မႈေပါ့။ ၅ မႈစလံုးကို က်ေနာ္ဆီမွာ တျပိဳင္ထဲ ၾကားနာမွာပါ’
‘အဲဒီအမႈကို ဘယ္ေတာ့အမိန္႔ခ်မွာလဲ ခင္ဗ်ာ’
‘ တရားခြင္က်မွပဲ အမိန္႔ခ်မွတ္မွာပါ။ အမိန္႔ခ်ၿပီးသြားရင္တာ့ ဒီအမႈတြဲကိုေအာက္က ဆက္စစ္ပါမယ္’
တရားသူႀကီး ဆီက အင္တာဗ်ဴးရတာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ခ်က္ခ်င္းသတင္းတို တင္လိုက္ၾကတယ္။
တရား႐ုံး စၾကၤန္မွာ ကိုရန္ႏိုင္က ဆံပင္ရွည္ဂုတ္၀ဲ နဲ႔ ေကာ္လာလယ္ကတံုးအက်ႌျဖဴ၀တ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ကဗ်ာရြတ္တာကို ရိုက္ကူူးေနပါတယ္။
သူ႔အသံဟာ သာမန္ထက္က်ယ္ေလာင္ေနပါတယ္။ တခါတခါ နိမ့္သြားလိုက္၊ တစ္ခါတစ္ခါ ျမင့္သြားလိုက္။ သူ႔အသံနဲ႔အတူ သူကိုယ္ကလည္း လူပ္ယိမ္းေနပါတယ္။ သူေဘးမွာ လူေတြအံုလို႔။
တစ္ေယာက္တစ္လက္
တဗိုလ္က် တစ္ဗိုလ္တက္နဲ႔
အနာခံ ၾကိဳးပမ္းလိုက္တဲ့အခါ
ညစ္ေထးေထး ဒဏ္ရာေတြ
ထပ္ရေပမယ့္ ပရိသတ္ကေတာ့
လက္ခုတ္တီး အားေပးခဲ့တယ္
ဒီတခါ ကန္႔လန္႔ကာအဖြင့္မွာ
မိဘၿပည္သူမ်ား ခင္ဗ်ာလို႔ေျပာတဲ့အခါ
ျဖဴေဖြးတဲ့ အစြယ္ေတြ၊ ပရိသတ္ျမင္ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အတြက္
သူတုိ႔ထိုးဇာတ္ ဒီမွာတင္ တခန္းရပ္။
ဒီပြဲမွာ ငါတုိ႔ႏိုင္တယ္။
. . . . . က်ေနာ္ မင္းေသြးသစ္ ပါ။
ဆံပင္ရွည္ ဂုတ္၀ဲ နဲ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မင္းေသြးသစ္က သူ႔ကဗ်ာကို လက္မ ေထာင္အဆံုးသတ္ လိုက္ပါတယ္။ လက္ခုတ္သံ တေျဖာင္းတေျဖာင္း ဟိန္းထြက္လာပါတယ္။ တရား႐ုံးစၾကၤန္မွာ ရပ္ၿပီး သူ႔ကဗ်ာကို နားေထာင္ေနတဲ့ ပရိသတ္ ဆီကပါ။
ကိုရန္ႏုိင္က မင္းေသြးသစ္ ကိုယ္တပိုင္းကို ကင္မရာနဲ႔ အေသခ်ိန္ရိုက္ကူးပါတယ္။ က်ေနာ္က မင္းေသြးသစ္ လႈပ္ေနတဲ့ လက္နဲ႔ လြင့္ေနတဲ့ဆံပင္၊ စူးရဲတဲမ်က္လံုး တပိုင္းခ်င္း တပိုင္းခ်င္း ၊ တခုခ်င္းတခုခ်င္းကို အေသးစိပ္၊ လိုက္ရိုက္ပါတယ္။ တခါတေလ ကိုမင္းေသြးသစ္ ကဗ်ာရြတ္တာကို ေငးေမာနားေထာင္ေနတဲ့ ပရိသတ္ကို အနီး၊ အေ၀း ရိုက္ခ်က္ေတြကို ရေအာင္ရိုက္ကူးပါတယ္။
“၃ လပိုင္း ၁၀ ရက္ေန႔က က်ေနာ္တုိ႔ကို အၾကမ္းဖက္ ႏွိပ္ကြပ္ လိုက္တာကိုၾကည့္ရင္ အစိုးရဟာ ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳး လိမ္လည္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေနတယ္ဆိုတာ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္ရမွာပါ။ အဒီလို အစိုးရရဲ႕ အတြင္းဘီလူးရုပ္ကိုျမင္ေအာင္ က်ေနာ္တုိ႔ လုပ္ ႏိုင္တဲ့အတြက္ ဒီကဗ်ာကို မ်က္နွာဖံုးခြၽတ္ပြဲလို႔ နာမည္ေပးလုိက္တာပါ။ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ အစိုးရ ဘာဆိုတာသိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ အစိုးရကို ဘယ္လိုဆက္ဆံရမယ္ဆိုတာ သိလာမွာပါ”
မင္းေသြးသစ္က ေျပာလိုက္ပါတယ္။
စကားဆံုးတာနဲ႔ ကိုရန္ႏုိင္က ကင္မရာကိုပိတ္လိုက္ၿပီး မင္းေသြးသစ္ ရင္ဘတ္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ အသံဖမ္းစက္ကေလးကိုျဖဳတ္ယူလိုက္ပါတယ္။ ေဘးနားက အေစာင့္ရဲေတြက က်ေနာ္တုိ႔ကို အံၾသတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။
က်ေနာ္က ေက်ာင္းသားေတြရွိတဲ့ တရား႐ုံးခန္းထဲကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ေန႔လည္တရား႐ုံးနားခ်ိန္မို႔ ေက်ာင္းသား မိဘေတြ ၀န္းရံေတြ ၊ ေရွ႕ေနေတြ တေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တစ္စုနဲ႔ တစ္စု စကားေတြေျပာၾက၊ အားေပးစကားေတြဆိုၾက၊ ေထာင္၀င္စာေတြ ကမ္းၾကနဲ႔ အလုပ္ရူပ္ေနၾကပါတယ္။
အဲဒီထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား က်ေနာ္သတိျပဳမိတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္လည္းပါ၀င္ေနပါတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ေဖါင္းေဖါင္း ျပည့္ျပည့္။ ေကာ္လာကတံုး အက်ႌျဖဴ ၀တ္ထားပါတယ္။
က်ေနာ္လက္ျပလိုက္ေတာ့ သူကလက္ျပန္ျပလိုက္ပါတယ္။ သူတရား႐ုံးခန္းထဲက စၾကၤန္လမ္းဖက္ကို ထြက္လာပါတယ္။ အေစာင့္ရဲေတြကိုေက်ာ္ၿပီး က်ေနာ္သူ႔အနားကိုေရာက္ေအာင္သြားပါတယ္။
“၇ ဇူလိုင္အတြက္ ကဗ်ာေရးျဖစ္လား ခင္ဗ်ားရြတ္နိုင္မလား၊ က်ေနာ္တုိ႔ မွတ္တမ္းရိုက္ခ်င္လို႔ပါ”
က်ေနာ္ အသံတိုးတိုးနဲ႔ လိုတိုရွင္းပဲေျပာလိုက္ပါတယ္။
သူေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္လို႔က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ သူ႔အေျဖအတိအက်ကိုေစာင့္မေနပဲ သူ႔လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ရင္း အလင္း ေရာင္ေကာင္းတဲ့ တရား႐ုံးစၾကၤလမ္းေပၚဆြဲေခၚလိုက္ပါတယ္။
ကိုရန္ႏိုင္ကို လည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ကင္မရာအသင့္ျပင္ၿပီးေစာင့္ေနပါၿပီ။ ကဗ်ာရြတ္မယ့္ေက်ာင္းသား ကင္မရာေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ အသံဖမ္းစက္ကို သူ႔အက်ႌရင္ဘတ္မွာ ခ်ိတ္လိုက္ပါတယ္။ စလို႔ရၿပီလို႔ ကိုရန္ႏိုင္က ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ကဗ်ာရြတ္ သံဟာ က်ားဟိန္းသလို ဟိန္းထြက္လာပါတယ္။
အမိန္႔
အမိန္႔ဟာ အထက္က လာတယ္
အမိန္႔ဟာ ခန္႔ခန္႔ႀကီးဓါတ္ပံုတိုက္မွာ
ခန္႔ခန္႔ႀကီး ဓါတ္ပံုရိုက္ခဲ့။
အမိန္႔ဆိုတာ ရုပ္ရွင္လား
ရုပ္ေသလား မေသခ်ာဘူး။
ရြယ္၇ံုေလးပဲလား
ရိုက္ေရာ မရိုက္ခဲ့ ဘူးလား ။
က်ေနာ္မ်က္စိထဲမွာ လက္ပံတန္းေက်ာင္းသားသပိတ္ျဖစ္တုန္းက နံပါတ္တုတ္ေတြနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ရိုက္ခဲ့ၿပီး တရား႐ုံး မွာ တာ၀န္ရွိရဲ အရာရွိက ရြယ္ရံုကေလးရြယ္တာပါလို႔ ထြက္ဆိုခဲ့တာကို သတိရမိပါတယ္။
အမိန္႔မွာ
ရဟန္းသံဃာမရွိ
ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမရွိ
ျပည္သူျပည္သားမရွိ။
အမိန္႔ဟာ ဘီလူးဆိုင္းတီးတဲ့ အခါ
မိုးေပၚကိုေထာင္မပစ္ဘူးလို႔ေျပာတယ္။
က်ေနာ္က မိုးေပၚကို ထိုးျပေနတဲ့လက္ကို လက္ညိဳးကို အမိအရ ရိုက္ယူပါတယ္။
အမိန္႔ဟာ ေလခ်ိဳေသြးတဲ့အခါ
မိဘျပည္သူမ်ား ခင္ညာလို႔
ေညာင္နာနာ အသံထြက္တယ္။
ကဗ်ာကို ရြတ္ရင္း သူ႔မ်က္ႏွာက မဲ့လိုက္ရြဲ႔လိုက္။ သူ႔အသံက မနွဲေလးအသံလို ေညာင္နာနာ အသံျဖစ္လိုက္။ ကင္မရာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကၾကည့္ရင္း ကဗ်ာထဲမွာ က်ေနာ္ ေမ်ာသြားပါတယ္။
အမိန္႔အတိုင္း ဂုဏ္သိကၡာမရွိတဲ့
ေသနတ္ေျပာင္းဟာ
စာသင္ခန္းနဲ႔လမ္းမေတြေပၚ
လွည္လည္လာတယ္။
သူ႔လက္ေတြက ကင္မရာေရွ႕မွာ ေသနတ္ၾကီးနဲ႔ဟိုရမ္း ဒီရမ္း လုပ္သလိုမ်ိဳးလုပ္ျပ၊ သူ႔မ်က္လံုးေတြက မုဆိုးတစ္ေယာက္ သားေကာင္ေခ်ာင္းသလို ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္။ က်ေနာ္သူ႔မ်က္လံုးေတြကို အမိအရ ရိုက္ယူႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
အမိန္႔ရဲ႕ ဥပေဒသက
ငါနဲ႔ မတူ ငါ့ရန္သူျဖစ္တယ္
ငါ့ကို ကာကြယ္ေရး အျမင္ရွိရမယ္။
သူ႔အသံက အမိန္႔ေပးတဲ့အသံ။ သူ႔ဟန္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဟန္။ ကဗ်ာရြတ္ရင္း မ်က္ႏွာေမာ့လိုက္၊ ရင္ေကာ့လိုက္။
အမိန္႔ရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္ရပ္မ်ားကို
ပက္ပံုးမွာ search လုပ္ပါ။
အမိန္႔ဟာ နာဇီ၀ါဒ လက္သစ္လား
ဖက္စစ္၀ါဒ လက္သစ္လား။
ႏွစ္ခုစလံုးလား။
က်ေနာ့္မ်က္လံုးထဲမွာ ကဗ်ာရြတ္သူကိုမျမင္ေတာ့ပါဘူး။ နာဇီ စၾကၤာ အလံနဲ႔ ဟစ္တလာ၊ ပြဲတိုင္းမွာ လက္ညိႇဳးညႊန္ေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေတြ။
အမိန္႔မွာ တေသြးတသံမကဘူး
ေသြးဟာ တျပည္လံုးေခ်ာင္းစီးလို႔
အသံဟာ ပင္လယ္လို ဟီးထလို႔
အမိန္႔၇ဲ႔ လက္က်န္ သက္တန္း
ပိစိေညွာက္ေတာက္ေလးမွာ
ေၾကာက္ရြံစရာေတြနဲ႔ ဗ်ာပါဒ မ်ားလာ။
ေသနတ္ဆိုတာ မိုးေပၚေထာင္မေဖါက္ဘူးလို႔ေျပာတဲ့ ဦးေန၀င္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးမိန္႔ခြန္း။ ေသနတ္သံမ်ား။ ၈၈ တုန္းက လမ္းမ ေတြေပၚက အေလာင္းမ်ား။ က်ေနာ္ျပန္ျမင္လာပါတယ္။
အမိန္႔ဟာ မိန္႔မိန္႔ႀကီးထိုင္ေနရင္းက
ကတုန္ ကရင္ျဖစ္လာ။
သူ႔အသံက ဆတ္ဆတ္တုန္၊ သူေခါင္း ဆတ္ဆတ္တုန္၊ သူ႔လက္ေတြ ဆတ္ဆတ္တုန္၊ သူ႔တကိုယ္လံုး ဆတ္ဆတ္တုန္ရင္း ကဗ်ာကို ဆက္ရြတ္ပါတယ္။
အမိန္႔ဟာ
ဘုရားအဆူဆူတည္ၿပီး
ထီး အဆင္ဆင့္တည္ထားခဲ့တာပဲ။
အမိန္႔ဟာ အပယ္တံခါးကို မပိတ္ေစဘူး။
ကံမၼ နိယာမကို မလြန္ဆန္နိုင္ဘူး။
အမိန္႔ဟာ ထြက္ေပါက္မရွိတဲ့ အခါ
အမိန္႔ ပိုဆန္လာ။
အမိန္႔ဟာ
သူအာဏာသူျပန္လုယက္ရင္း
ကေယာင္ကတန္း ေအာ္ျမည္လို႔။
အမိန္႔ဟာ
ပိုၿပီး စုတ္ျပတ္သတ္လာတယ္။
ပိုၿပီး ေအာက္တန္းစား ဆန္လာတယ္။
သူ႔အသံက ေဒါသ ေတြပါလာပါတယ္။ မ်က္ႏွာတခုလံုးလဲ နီသတဲ့ နီလာတယ္။
အမိန္႔ဟာ
အထက္ကလာတယ္ အထက္ကလာတယ္နဲ႔
အရူးခ်ီးပန္းျဖစ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္
အမိန္႔ဟာ
ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္နဲ႔
အ၀ီဇိ ကို ထိုးဆင္းသြားတာပဲ။
. . . . . က်ေနာ္ ေကဇ၀င္းပါ။
သူ႔ကိုယ္ကိုညႊတ္ကာ ညာဖက္လက္ညိႇဳးနဲ႔ ေအာက္ကိုထိုးစိုက္လိုက္ရင္း ကဗ်ာကို အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။
လက္ခုတ္သံေတြ တေျဖာင္းေျဖာင္း။ က်ေနာ့္ ရင္ထဲ ေျပာမျပႏိုင္တဲ့ ခံစားမႈတခုျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ ၾကက္သီးေမြးညႇင္းေတြ ထလာတဲ့ အထိပါ။
ဒီကဗ်ာကိုသူဘယ္လိုေရးပါသလဲ
‘ေထာင္ထဲမွာ စိတ္နဲ႔ေရးခဲ့တာပါ။ ညတိုင္း ညတိုင္း က်ေနာ္ေရးခဲ့တယ္’
ဒီကဗ်ာ ေမြးဖြားလာဖို႔ ခံစားခ်က္ေတြ ဘယ္လိုျဖစ္လာပါသလဲ ...
‘လက္ပံတန္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔ကို အၾကမ္းဖက္ ဖမ္းစီးခဲ့စဥ္က တေလွ်ာက္လံုး အထက္အမိန္႔အရ အထက္အမိန္႔အရလို႔ အ ေၾကာင္းျပတယ္။ အမိန္႔ဟာ တရားမွ်တတဲ့ အမိန္႔လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူူး တရားမမွ်တတဲ့ အမိန္႔ေတြနဲ႔ တျပည္လံုးကိုေသြး ေခ်ာင္းစီးေစခဲ့တာ နွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။
လို႔ေက်ာင္းသားကဗ်ာဆရာ ကိုေကဇ၀င္းက ဆိုပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီကဗ်ာဟာ ေထာင္ထဲမွာ ညတိုင္း ညတိုင္း စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ အမိန္႔ေတြရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈကိုခံေနရတဲ့ ေက်ာင္းသားကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္က စိတ္နဲ႔ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပါ။
ေက်ာင္းသားေတြဟာ သူတုိ႔ကိုႏွိပ္စက္ေနတဲ့ ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာ အမိန္႔သံေတြကို ေထာင္ထဲမွာ စည္း၀ါးနရီေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလိုက္ၾကပါၿပီ။
သူတုိ႔ေခါင္းေပၚက ေသြးစက္ေတြကို ေဆးမွင္စက္ေတြ ျဖစ္ေအာင္ဖန္တည္းလိုက္ၾကပါၿပီ။
သူတုိ႔ေက်ာေပၚက ဒဏ္ရာေတြဟာ ကဗ်ာေတြျဖစ္ကုန္ပါၿပီ။
သူတုိ႔ကို ပိတ္ေလွာင္ထားတဲ့ ေထာင္နံရံေတြကို ႏွလံုးသားေက်ာက္ထက္ အကၡရာ ထိုးထြင္းရာေနရာေတြ အျဖစ္သတ္ မွတ္လိုက္ၾကပါၿပီ။
သူတုိ႔ကို အျပစ္ဒဏ္ခတ္တဲ့ တရား႐ုံးေတြကို ကဗ်ာဗိမၼာန္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။
သားႀကီးေမာင္ေဇယ်
(၁၈-၀၈-၂၀၁၅)