အန္ဆန္ဝါ (Myanmar NOW) - အေမ့ခံ အမ်ဳိးသမီး
(Myanmar NOW News) မိုးမခ၊ ၾသဂုတ္ ၂၁၊ ၂၀၁၅
ရန္ကုန္ (Myanmar Now) - ကြ်န္မရဲ႕ အိမ္နီးနားခ်င္းလည္းျဖစ္၊ သူငယ္ခ်င္းလည္းျဖစ္၊ ကြ်န္မကို ရက္ကန္းသင္ေပးတဲ့ ဆရာမတစ္ဦးလည္း ျဖစ္တဲ့ ေနာ္မယ္ ဆံုးပါးသြားေၾကာင္း ေမေမ ဖုန္းဆက္ေျပာတဲ့ ေန႔ကို ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ၂ဝ၁၅၊ မတ္လ ၁၁ ရက္ေန႔။ ညေနခင္း ေလျပည္ေလးကလည္း တိုက္ခတ္ေနခဲ့ၿပီး မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာ တက္ေနတဲ့ ကြ်န္မတို႔ ေက်ာင္းကျပန္လာခါစအခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုေန႔ရက္မ်ဳိးကို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေရာက္လာလိမ့္မယ္ ဆိုတာ သိၿပီးသားေပမဲ့ ဒီေလာက္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ႀကီး ၾကံဳေတြ႔ရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မထားမိခဲ့ပါဘူး။ ကြ်န္မ ဝမ္းနည္း တုန္လႈပ္စြာနဲ႔ ငိုေၾကြးခဲ့ရပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္ကပဲ သူ႔ဆီကို ကြ်န္မသြားလည္ခဲ့တယ္။ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ မယ္လဒုကၡသည္စခန္းမွာရွိတဲ့ ဓနိမိုး၊ ထရံကာအိမ္ေလးရဲ႕ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းအခန္းငယ္ေလးထဲ အိမ္ရာေပၚမွာ ေဖ်ာ့ေတာ့ပိန္လွီၿပီး လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ သူ႔ကို ေတြ႔ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ အင္မတန္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔အသက္ ၄၁ ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ ၈ ႏွစ္နဲ႔ ၁ဝ ႏွစ္အရြယ္ သားႏွစ္ေယာက္၊ ခင္ပြန္းသည္တို႔ က်န္ရစ္ပါတယ္။ သူက အၿမဲတမ္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားသလို ျဖစ္ေနၿပီး မ်က္ႏွာထားကလည္း ခပ္တည္တည္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သူ႔အိမ္နီးခ်င္းေတြရဲ႕ ေလွာင္ေျပာင္စရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။
သူအရင္က ကြ်န္မကို ေျပာခဲ့တာတစ္ခု ရွိပါတယ္၊ “ငါ့ကေလးေတြကို လူပီပီသသ ႀကီးျပင္းႏုိင္ဖို႔ အခြင့္အေရးရေစခ်င္တယ္။ ပညာတတ္ေတြျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ငါနဲ႔ ငါတို႔ အဘိုးအဘြားေတြလို ဒုကၡ မႀကံဳေစခ်င္ဘူး။ ငါ့အတြက္ကေတာ့ ဘာမွ မပူေတာ့ပါဘူး။ ဘဝတစ္ခုလံုး ဘုရားသခင္ကိုပဲ ေပးအပ္ထားတယ္။ ငါေနရဖို႔လည္း သိပ္မၾကာေတာ့ပါဘူး” လို႔ သူက ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ အိမ္ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဘက္ကို ေငးၾကည့္ရင္း ကြ်န္မကို ေျပာျပဖူးပါတယ္။ သူ႔ဘဝရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔ရက္ေတြမွာ သူ႔ကို ကြ်န္မ ဘာမွ မကူညီႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။
ျမန္မာ-ထုိင္းနယ္စပ္တစ္ေလွ်ာက္က ဒုကၡသည္စခန္း က္ိုးခုမွာရွိတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြလိုပါပဲ၊ ေနာ္မယ္ဟာ ဆင္းရဲမဲြေတမႈ၊ စစ္ပဲြ၊ ခြဲျခား ဆက္ဆံခံရမႈေတြေၾကာင့္ အခ်ိန္မတန္မီ ဆံုးပါးသြားခဲ့ရတာပါ။ ကရင္ျပည္နယ္က သူ႔ဇာတိအရပ္မွာ ေနခြင့္မရခဲ့ဘဲ ဒုကၡသည္စခန္းက နိမ့္က်တဲ့ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈစနစ္ကိုပဲ ရခဲ့ပါတယ္။
သူ႔အျဖစ္အပ်က္ဟာ ထူးထူးျခားျခား မဟုတ္ေပမဲ့ ကြ်န္မရင္ထဲမွာ အၿမဲ ရိွေနမွာပါ။ သူ႔အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ပဲ ေရႊ႕ေျပာင္း ကရင္တိုင္းရင္းသားအမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ အခက္အခဲကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကြ်န္မကလည္း ဒီအမ်ဳိးသမီးေတြထဲက တစ္ဦးပါပဲ။
၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္မွာ ဒီဒုကၡသည္စခန္းကို ကြ်န္မစေရာက္လာစဥ္မွာပဲ ေနာ္မယ္ကို စေတြ႔ခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းက ကြ်န္မ အသက္က ၁ဝ ႏွစ္။ အေမ့ေဆြမ်ဳိးေတြက ဒီဒုကၡသည္စခန္းဟာ လံုၿခံဳတယ္၊ တည္ၿငိမ္မႈရွိတယ္၊ ကေလးေတြပညာသင္ႏုိင္တယ္၊ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အေရးေတြလည္း ရွိတယ္ေျပာလို႔ အေမနဲ႔အတူ ကြ်န္မေရာက္သြားတာပါ။
ေနာ္မယ္ရဲ႕ မ်က္ခံုးေတြေၾကာင့္ မာေရေက်ာေရလို႔ လူေတြက ထင္ေပမဲ့ သူဟာ ႐ိုးသားၾကင္နာတတ္သူပါ။ သူနဲ႔ စေတြ႔ခ်ိန္မွာ သူ႔အသက္က ၃ဝ ေက်ာ္ေလာက္ျဖစ္လို႔ အသက္အရြယ္ခ်င္း ကြာေပမဲ့ သူဟာ ကြ်န္မရဲ႕ ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္လာသလို ဆရာမလည္း ျဖစ္လာပါတယ္။ သူငယ္ငယ္က ကရင္ျပည္နယ္ေျမာက္ဘက္ ေတာင္တန္းေဒသဘက္ေတြမွာ ေနခဲ့တုန္းက သူ႔အေမဆီကေန ႐ိုးရာရက္ကန္းခတ္နည္း သင္ခဲ့ရလို႔ ေနာ္မယ္လည္း ရက္ကန္း ကြ်မ္းက်င္ပါတယ္။
သူဟာ အစြန္အဖ်ားရြာတစ္ရြာမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံအေရွ႕ေတာင္ပိုင္းေဒသမွာ ကရင္လက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ အစိုးရတပ္တို႔ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ တိုက္ပြဲေတြၾကားမွာ ရွင္သန္ေအာင္ ေနထုိင္ခဲ့ရပံုေတြအေၾကာင္း ကြ်န္မကို ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
ေနာ္မယ္က ေက်ာင္းစာ မသင္ခဲ့ရသလို ျပင္ပဗဟုသုတလည္း နည္းရွာပါတယ္။ သူဟာ စစ္ပြဲေတြျဖစ္၊ ဆင္းရဲႏုံခ်ာတဲ့ ေနရာမွာ ဘဝရပ္တည္ေရးအတြက္ လယ္သမား၊ ရက္ကန္းသည္ အျဖစ္ ရုန္းကန္ခဲ့ရတဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးပါပဲ။
သူ႔ရဲ႕ပထမခင္ပြန္းဟာ တုိက္ပြဲမွာ ဆံုးသြားၿပီး သားေလးေယာက္စလံုးဟာလည္း ငွက္ဖ်ားေရာဂါေၾကာင့္ ေသဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ ၂ဝဝ၄ မွာ ဒုကၡသည္စခန္းကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ တစ္ႏွစ္အၾကာမွာေတာ့ ကုလသမဂၢဒုကၡသည္မ်ားဆုိင္ရာ မဟာမင္းႀကီး႐ံုးမွာ မွတ္ပံုတင္ႏုိင္ခဲ့လို႔ အေျခခံအစားအစာ အသံုးအေဆာင္ေလးေတြကိုေတာ့ ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ သူရဲ႕ ေနထုိင္ေရးတိုးတက္လာၿပီး ဘဝလံုၿခံဳမႈကို ပထမဆုံးအႀကိမ္ ခံစားလိုက္ရပါတယ္။
ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ကရင္အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ၿပီး ခ်စ္ႀကိဳက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူထပ္ယူလိုက္တဲ့သူက မူးယစ္ေဆးစြဲလာၿပီး ရွိတဲ့ေငြနည္းနည္းကိုလည္း ဘိန္းနဲ႔ အရက္အတြက္ ျဖဳန္းတီးပစ္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလို ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေနာ္မယ္ အျပစ္တင္စကားဆိုတာ ကြ်န္မ တစ္ခါမွ မၾကားခဲ့ဖူးပါဘူး။ ခင္ပြန္းအေပၚ မမွီခိုဘဲနဲ႕ ရပ္တည္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့သူပါ။ သားႏွစ္ေယာက္က ငယ္ေသးေပမဲ့ အိမ္မႈကိစၥေတြ လုပ္ရင္း အျပင္အလုပ္ေတြကိုပါ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေသြးႏုသားႏုခ်ိန္မွာေတာင္ ေရခပ္၊ အဝတ္ေလွ်ာ္တာတို႔ေတြ လုပ္ပါတယ္။
ကြ်န္မက သူ႔အိမ္ကို ေန႔တုိင္းနီးပါးေရာက္ၿပီး ရက္ကန္းရက္သင္ပါတယ္။ သူစိုးရိမ္ ထိတ္လန္႔ေနရတာေတြအေၾကာင္း ကြ်န္မကို တိုးတိုး တိတ္တိတ္ေျပာျပပါတယ္။ သူအျပင္းအထန္ ဖ်ားေနခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ေဘးနား ကြ်န္မ မရွိႏုိင္ဘဲ ပညာသင္ဖို႔ အေဝးကို ေရာက္ေနပါတယ္။
က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ တျခားဒုကၡသည္ေတြလိုပဲ ေနာ္မယ္ဟာ ေရာဂါသက္သာဖို႔ နီးစပ္ရာေဆးခန္းတစ္ခုကေန အေျခခံေဆးဝါးေလးေတြရၿပီး ေန႔စဥ္အလုပ္ေတြကို ဆက္လုပ္ပါတယ္။ သူ႔သားအိမ္က ေဇာက္ထိုးျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဆရာဝန္က ေျပာၿပီး အေလးအပင္ေတြကို မသယ္ဖို႔ သတိေပးခဲ့ေပမဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြက ဒါကို ေရွာင္ဖို႔ မျဖစ္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ေယာက္်ားက သူ႔ကို ဂ႐ုမစိုက္တဲ့အျပင္ ေရာဂါကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ေနတယ္လို႔ေတာင္ ထင္ပါတယ္။ ၂ဝ၁၄ ႏွစ္လယ္ပုိင္း ေရာဂါျပင္းထန္လာခ်ိန္အထိ အလုပ္ေတြ ဆက္လုပ္ေနရေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုး အဲဒီႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလမွာေတာ့ ဒုကၡသည္စခန္းက ေဆး႐ံုႀကီးကုိ တင္လုိက္ရပါေတာ့တယ္။ ေနာ္မယ္ရဲ႕ သားအိမ္ကင္ဆာဟာ ေနာက္ဆံုးအေျခအေနကို ေရာက္ေနလို႔ ဆရာဝန္ေတြက လက္ေလွ်ာ့လုိက္ၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း အေမက အေဝးမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ကြ်န္မကို လွမ္းေျပာပါတယ္။ ေဒၚလာ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး အကုန္အက်ခံႏုိင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့့ ေရာဂါကို ကုလို႔ရမယ့္အေၾကာင္း ဆရာဝန္ေတြက ရွင္းျပပါတယ္ တဲ့။ သူ႔အေနနဲ႔ အထည္ေလးေတြ ရက္ၿပီးေတာ့ ဝင္ေငြရေနတာျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ရက္ၾကာမွ တစ္ထည္ေလာက္ၿပီးတာပါ။ သူ႔မွာ ေငြပိုမရွိသလုိ ဘယ္သူကမွလည္း သူ႔ကို မေထာက္ပံ့တာေၾကာင့္ သူေနတဲ့ တဲေလးဆီကိုပဲ ျပန္လာၿပီး ေနာက္ဆံုးေခါင္းခ်ရမယ့္ ေန႔ကိုပဲ ေစာင့္ေနခဲ့ရပါတယ္။
သူ႔အျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး စစ္ပြဲေတြ၊ ဆင္းရဲမႈေတြသာရွိၿပီး ေကာင္းမြန္တဲ့ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြမရႏုိင္တဲ့ ေနရာက တျခားအမ်ဳိးသမီး ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ေနာ္မယ္လို ဒုကၡေတြၾကဳံေတြ႔ေနရမလဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ ထိခုိက္ခံရပိုလြယ္သူေတြပါ။ ေရွး႐ိုးစြဲေနတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြကပဲ သူတို႔ကို ၾကံဳလာသမွ်ကံၾကမၼာကို ဆိတ္ဆိတ္ေနၿပီး လက္ခံဖို႔ သင္ၾကားေပးေနတာပါ။
ပစ္ပယ္ခံရတဲ့သူေတြ၊ သူတို႔ရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြကို မသိရွာတဲ့သူမ်ားရဲ႕ဘဝဟာ ၾကမ္းတမ္းလြန္းပါတယ္။ အျပင္ေလာကကို ၾကည့္ခြင့္မရဘဲ နာက်င္မႈေတြ ႀကိတ္မွတ္ခံစားေနရတဲ့ ဒီအမ်ဳိးသမီးေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားမိတိုင္း ကြ်န္မရင္ထဲမွာ နာက်င္မိပါတယ္။ သူတို႔အတြက္ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္း ရွာေတြ႔လာႏုိင္မလား။ ကြ်န္မ မသိပါဘူူး။ ေမွ်ာ္လင့္ရံုပဲ ေမွ်ာ္လင့္ႏုိင္တာပါ။
ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ကြ်န္မမွာ ေနာ္မယ္ရဲ႕ ဘဝကို လွစ္ဟျပဖုိ႔ တာဝန္ရွိတယ္ဆိုတာ နားလည္ထားပါတယ္။ စာနယ္ဇင္းေလာကကို စတင္ဝင္ေရာက္လာသူ ကြ်န္မအဖို႔ ဒီလုိအျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးကို မွ်ေဝေရးသားျခင္းဟာ ကြ်န္မတုိ႔ အသိုင္းအဝိုင္းထဲက အကာအကြယ္မဲ့ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြ အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးမႈျဖစ္လာႏုိင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာပါ။ ဒါဆိုရင္ သူတို႔ဘဝေတြအေၾကာင္း ျပင္ပကမၻာကလည္း တျဖည္းျဖည္း သိရိွလာပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ရသင့္တဲ့ အကူအညီေတြကိုလည္း လူေတြက ေပးလာႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ။
(Myanmar Now သတင္းဌာန အလုပ္သင္သတင္းေထာက္ အန္ဆန္ဝါ၏ ေဆာင္းပါးကို ေအာင္ခင္ ဘာသာျပန္သည္)
Ref - http://www.myanmar-now.org/my/