 |
| ကာတြန္း၀င္းေအာင္ (၁၉၉၉) |
ၾကဴၾကဴသင္း - ကၽြန္မႏွင့္ စာေရးဆရာမႀကီး ခင္မ်ိဳးခ်စ္
(မိုးဂ်ာနယ္၊ ၁၉၉၉ ၊ မတ္လ) မိုုးမခ၊ ၾသဂုုတ္ ၂၇၊ ၂၀၁၅
“ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္မွာ ရိွကိုရိွရမယ့္ အရည္အခ်င္းကေတာ့ ရိုးသား ေျဖာင့္မတ္မႈပါပဲ ။ ”
ဆရာမႀကီး ခင္မ်ိဳးခ်စ္၏ မွတ္သားလိုက္နာဖြယ္ရာ တန္ဖိုးရိွ စကားပင္ ျဖစ္ပါသည္။သည္စကားကို လူခ်င္းဆံုတိုင္းလည္း ေျပာတတ္သည္။ေဆာင္းပါးေတြထဲမွာလည္း ႀကံဳတိုင္းေရးတတ္သည္။ဆရာမႀကီးကိုယ္တိုင္လည္း ထိုစကားအတိုင္း က်င့္ႀကံခဲ့သည္။
၁၉၈၀ ခုႏွစ္ခန္႔က ဆရာမႀကီးေရးသားခဲ့သည့္ “ ရိုးသားေလ ေမာင္တို႔ မယ္တို႔ ” ဟူေသာ ေဆာင္းပါးထဲတြင္ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္မႈကို သစၥာတရားအျဖစ္ အားထားရာျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို ထည့္သြင္းေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္။
အေသာကမင္းႀကီးလက္ထက္ တိုင္းျပည္ႏွင့္အဝွမ္းမႀကံဳစဖူး ထူးကဲျမစ္ေရ လွ်ံတက္မႈေၾကာင့္ ၿမိဳ႕၊ရြာ၊အိုးအိမ္မ်ား ပ်က္စီးလုမတတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုအခါ မင္းႀကီးက ျမစ္ကမ္းပါးသို႔ထြက္၍ တတိုင္းျပည္လံုးမွ လူမ်ားကို သစၥာဆိုသည္။မိမိတို႔၏ ရိုးသားမႈကို သက္ေသျပဳ၍ သစၥာဆိုေလေသာအခါ ျမစ္ေရသည္ တစ္ေထာက္ၿပီးတစ္ေထာက္ ေလ်ာ့၍ က်သြားခဲ့သည္ဟူ၏။ေနာက္ဆံုး ျပည့္တန္ဆာမ တစ္ေယာက္သာ က်န္၍ သူလည္းသစၥာဆိုပါရေစဟု ခြင့္ပန္ေသာ္ လူသူအမ်ားက လက္မခံခ်င္ၾက။သို႔ရာတြင္ မင္းႀကီး၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ သစၥာဆိုခြင့္ရေလေသာ္ ျပည့္တန္ဆာမက သူသည္ သူ႔ထံသို႔ အခေၾကးေငြေပး၍ ေပ်ာ္ပါးရန္လာေရာက္ၾကေသာ ေယာက်္ားမွန္သမွ်ကို မင္းညီမင္းသား၊သူေဌး၊သူၾကြယ္၊ကုန္သည္၊ပြဲစား၊ဆင္းရဲသား၊ဘာတစ္ခုမွ် မၾကည့္၊ အဆင့္အတန္းမခြဲျခားဘဲ တစ္ေျပးညီျပဳစု ေပ်ာ္ေမြ႕ေစခဲ့ေၾကာင္း သစၥာ ထပ္ေလာင္းဆိုလိုက္ရာ ျမစ္ေရသည္ ပကတိေရျပင္ညီမွတ္သို႔ ေရာက္ရိွသြားခဲ့သည္ဟူ၏။ အမ်ားက လူရာမသြင္းလိုၾကသည့္ ျပည့္တန္ဆာမတစ္ေယာက္ကပင္လွ်င္ သူ႔အလုပ္တာဝန္အေပၚ၌ ရိုးသားမႈရိွပါက စာေရးသူတို႔သည္ ရိုးသားမႈကို အဘယ္ေၾကာင့္ လက္ကိုင္မထားႏိုင္ၾကရမည္နည္းဟု ဆရာမႀကီးက သူ႔မူပိုင္ စာေရးဟန္ပံုစံအတိုင္း စာေရးဆရာမ်ားကို ကေလာင္ႀကိမ္ျဖင့္ ခပ္စပ္စပ္ႏွက္၍ ႏိႈးေဆာ္သတိေပးခဲ့သည္။
ဆရာမႀကီး၏ သတိေပးခ်က္သည္ ကၽြန္မတို႔ စာေရးဆရာမ်ားအတြက္ အေရးအႀကီးဆံုး က်င့္ဝတ္ဟု ကၽြန္မ ယူမွတ္မိသည္။
“ စာေပအေပၚ၊ စာဖတ္ပရိသတ္အေပၚ ရိုးသားမႈကေတာ့ ရိွကိုရိွရမယ္။ အေမတသက္လံုးေရးခဲ့သမွ် စာေတြအတြက္ ေနာင္တမရဘူး။ ေက်နပ္တယ္ ”
စာေရးသက္ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀)ေက်ာ္ရိွခဲ့ၿပီျဖစ္သည့္ ဆရာမႀကီး၏ စကားထဲတြင္ ယံုၾကည္မႈအားမာန္ အျပည့္၊ သို႔ေသာ္ သူကိုယ္တိုင္ကမူ ႀကိဳးျပတ္သြားသည့္ ရုပ္ေသးရုပ္ ကေလးလို အိပ္ရာေပၚတြင္ ေခြေခြကေလး ပံုက်ေနၿပီ။ ေသးေကြးပိန္လီွ ပါးလ်ားလြန္းလွသည့္ ကိုယ္ကေလးမွာ ေမြ႕ရာထဲတြင္ ျမဳပ္ေနသည္။
အေမ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕တဲ့ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီေနၿပီ။အိမ္ေထာင္သက္ ႏွစ္ေပါင္း (၅၆) ႏွစ္နီးပါး ဘဝအေဖာ္အျဖစ္ လက္တြဲလုပ္ခဲ့သူ ဘဘဦးခင္ေမာင္လတ္ ကြယ္လြန္ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း အေမသိသိသာသာ အားေလ်ာ့သြားပံုရသည္။ လက္ကေလးတစ္ဖက္ကို တုန္ခ်ည့္တုန္ခ်ည့္ျဖင့္ မ ကာေျမွာက္ကာေျပာတတ္ပံုကို ကၽြန္မ မ်က္လံုးထဲ ေဖ်ာက္မရ ႏိုင္ေခ်။စာေပအေရာင္ျဖင့္ ညီးညီးလင္းေနသည့္ အေမ့ႏွလံုးအိမ္မွာ ထိုအလင္း၏ တန္ခိုးေၾကာင့္ ရွင္သန္ေနျခင္းေပပဲလား။
“ မ်က္စိလည္ၿပီး ဒီေလာကထဲ ေရာက္လာတာပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ား ေလာကႀကီးမွာ ငါဆိုတဲ့လူတစ္ေယာက္ လူမျဖစ္ခဲ့ရင္ ေကာင္းမွာပဲ။ ငါေမြးလာခဲ့တာကိုက မွားတာလို႔ စိတ္ထဲက ေအာက္ေမ့တယ္။အထူးသျဖင့္ စာေရးဆရာျဖစ္လာတာကိုက မွားတာ။ ေရးခဲ့သမွ် စာေတြ၊စာအုပ္ေတြ အားလံုး မီးရိႈ႕ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ တစ္အုပ္မွ မက်န္ေအာင္ ”
က်န္းမာေရး အလြန္ခ်ိဳ႕တဲ့လာသည့္ ေနာက္ပိုင္းဝယ္ သည္လိုစကားမ်ိဳးကို အေမ မၾကာခဏ ေျပာတတ္လာသည္။အေမ့စိတ္ထဲတြင္ သူေရးခဲ့သည့္ စာေပေတြျဖင့္ တိုင္းျပည္အက်ိဳးမျပဳနိုင္ခဲ့ဟူ၍မ်ား သံသယဝင္ေနရွာေလသလားမသိ။
“ေလာက ေကာင္းက်ိဳးလုပ္ခဲ့တာမို႔ ကန္ေတာ့စရာ ရထားတာကိုက ကၽြန္မတို႔အတြက္ ကံေကာင္းပါတယ္ ” ဟု ကၽြန္မတို႔က လိႈက္လွဲစြာ တံု႔ျပန္ၾကေသာအခါ အေမေတြေတြကေလး ျဖစ္သြားတတ္သည္။တကယ္ေတာ့ အေမတစ္ေယာက္ စာေရးဆရာဘဝကို အခင္တြယ္ဆံုး၊ စာေရးဆရာဘဝတြင္ အေပ်ာ္ေမြ႕ဆံုးဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ သိရိွၿပီးသားပင္။
၁၉၈၀ ခုႏွစ္ခန္႔က ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ မဂၢဇင္းထဲတြင္ အေမေရးသည့္ “ ငရဲမင္းထံ အစစ္ခံ ” ဟူေသာ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ထိုအထဲတြင္ ငရဲမင္းက အေမ့ကို ဘယ္ဘဝကို လိုခ်င္သလဲဟု ေမးသည္။ထိုအခါ အေမ့အေျဖက ...
“ ကၽြန္မ လိုခ်င္တဲ့ဘဝ ေျပာရရင္ စာေရးစားပြဲခပ္ႀကီးႀကီး၊ စာအုပ္ေတြ စာရြက္ေတြ ရႈပ္ပြ၊ ဖုန္ေတြ၊ ပင့္ကူအိမ္ေတြနဲ႔ အျပည့္ ” ပါတဲ့ေလ။
မ်က္စိလည္ၿပီး စာေရးဆရာျဖစ္လာတာဟု ဆိုခဲ့ေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ အေမ့ေသြးထဲမွာကိုက စာေရးဆရာဗီဇက ပါလာခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါသည္။ အေမသည္ ဘမ်ိဳးဘိုးတူ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုး၊ တန္ဖိုးထားတတ္သူ တစ္ဦးဟုဆိုက ျငင္းပယ္မည့္သူ ရိွမည္မဟုတ္ပါ။ အေမ၏ အဘိုးသည္ ျမန္မာပညာရိွ၊ ေရွးေဟာင္းသုေတသန ေက်ာက္စာဝန္ ဦးေဘျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘဘႀကီးဦးေဘက သူ႔ေျမးမကေလးကို ပုဂံျပည္သို႔ သုေတသနခရီးစဥ္ထြက္လွ်င္ ေခၚသြားတတ္ေလ့ရိွေၾကာင္း၊ ထိုစဥ္ကတည္းက ေရွးျမန္မာတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ မ်ားကို တန္ဖိုးထားျမတ္ႏိုးတတ္ခဲ့ၿပီး ပုဂံကိုလည္း ခ်စ္ခင္စြဲလန္းမိလာေၾကာင္း စသည္မ်ားကို ဆရာမႀကီးက “ Anawrahta of Burma ” စာအုပ္တြင္ ဖြင့္ဟ ခဲ့ၿပီးျဖစ္ေပသည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားခဲ့ေသာ ထိုစာအုပ္ကို စာေရးဆရာႀကီးေသာ္တာေဆြက “ ပုဂံသူရဲေကာင္းမ်ား ” ဟူ၍ မီွျငမ္းျပဳ ဘာသာျပန္ထုတ္ေဝခဲ့ရာ ျမန္မာစာဖတ္ပရိတ္သတ္မ်ား အထူးႏွစ္ၿခိဳက္စြဲၿငိခဲ့ၾကေပသည္။
“ ခင္မ်ိဳးခ်စ္ ” ဆိုေသာ ကေလာင္အမည္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီစြာ ဆရာမႀကီးသည္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္၊ကိုယ့္လူမ်ိဳး အက်ိဳးကို စြမ္းေဆာင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ အသက္(၁၇) ႏွစ္၏ သမီးအရြယ္ တကၠသိုလ္ေရာက္စ ေက်ာင္းသူဘဝတြင္ ပထမဦးဆံုးပံုႏိွပ္စာလံုးျဖင့္ ေဖာ္ျပျခင္းခံခဲ့ရသည္မွာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကို အေျခခံသည့္ ကဗ်ာ(ေတးထပ္) ႏွစ္ပုဒ္ျဖစ္ေပသည္။ Sir Walter Scott ၏ အဂၤလိပ္ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ကို အေမက “ ဇာတိမာန္ ” “ တို႔ျပည္တို႔ေျမ ” ဟူ၍ ႏွစ္ပုဒ္ခြဲ၍ ဘာသာျပန္ဆိုေရးသားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကို ေလ့လာေတြ႔ရိွခဲ့ရပါသည္။
“ ကိုယ့္ျပည္ခ်စ္မွ ဂုဏ္စစ္ပါသည္။ မႏွစ္မကြာေထာင္ပ်ိဳးရန္ဖို႔ေလး ” ဟူ၍တစ္မ်ိဳး။
“ ဣႏၵနီျမ ညိဳစြမ္းလြင္ငယ္ စံုေတာျဖင္ျဖင္ လြန္ျပည့္စံုသည့္ကၽြန္း ” ဟူ၍ တစ္သြယ္၊ကဗ်ာဥာဏ္ က်ယ္ခ်ဲ႕၍ လွပစြာ ဖြဲ႕ခဲ့ေပသည္။
“ ငယ္ငယ္တုန္းက အမ်ိဳးသားေက်ာင္းေတြမွာ ပညာသင္ခဲ့ရေတာ့ ျမန္မာ့ရာဇဝင္ ၊ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ေတြကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြက ခ်ိဳးဖဲ့ေရးထားတဲ့အေၾကာင္း ဆရာေတြကေျပာျပခဲ့တယ္။မင္းတို႔အဂၤလိပ္စာတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစား၊ဒီေတာ့မွ ဒါေတြကို ျပန္ေခ်ႏိုင္မယ္တဲ့ ”
ထိုလံႈ႕ေဆာ္မႈတစ္ခ်က္ အပါအဝင္ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာထူးခၽြန္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ဝတၳဳ ၊ေဆာင္းပါး၊ ပံုျပင္မ်ားကို အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ရသေလာက္ ေရးဖြဲ႔ႏိုင္ေအာင္ အားထုတ္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္မွ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္အထိ ၊ စစ္အတြင္းကာလ ဘီဒီေအ စစ္ရံုးတြင္ အမႈထမ္းေနစဥ္ ကာလကပင္ “ Three Years Under the Japs ” (သံုးႏွစ္တာ ဂ်ပန္လက္ေအာက္ခံဘဝ ) အမည္ရိွ စာအုပ္ငယ္ကို အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားခဲ့ေလသည္။
“ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး မတိုင္မီ ကေလးေပါ့။အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက သမီးတို႔ အန္တီက စစ္ရံုးခ်ဳပ္မွာ ယူနီေဖာင္းႀကီးနဲ႔ တစ္ဦးတည္းေသာ အမ်ိဳးသမီး စစ္မႈထမ္းႀကီးေပါ့ ”
“ အို- - ဒါေတြ ေျပာမေနစမ္းပါနဲ႔ေတာ့ ”
ဘဘလတ္စကားကို အေမက ၾကားျဖတ္တားသည္။မည္သည့္တာဝန္ေတြမ်ား ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရပါသလဲဟု ကၽြန္မက တက်ီက်ီေမးယူေတာ့မွ အေမက ေျဖခဲ့ပါသည္။
“ ဂ်ပန္ေခတ္မွာက ေရဒီယိုနားမေထာင္ရဘူး။ပိတ္ပင္ထားတာ။ ကမၻာ့သတင္းေတြေပါ့။ အဲဒါေတြ ခိုးအသံဖမ္းနားေထာင္၊ေနာက္လက္ႏိွပ္စက္ရိုက္ၿပီး လူႀကီးေတြဆီ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔၊သခင္ျမတို႔ဆီ )ပို႔ေပးရတာ။ မိရင္အသတ္ခံရမွာ ”
သည္လိုစြန္႔စားၿပီး တိုင္းျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့သူမို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ အေမ့ကို “ လြတ္လပ္ေရးေမာ္ကြန္းဝင္ ” အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳ ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
အေမ့အေၾကာင္းကို ဆရာႀကီးဦးတက္တိုး က အမွတ္တရ ေျပာျပဖူးခဲ့သည္ကို ကၽြန္မ ရင္ထဲ စြဲေနခဲ့ပါသည္။
အေမ အဂၤလိပ္လို အေရးမ်ားတာက တို႔ျမန္မာေတြအေၾကာင္းကို တိုင္းတစ္ပါးသားေတြ ပိုသိေစခ်င္လို႔ပဲ။ျမန္မာ့ႏွလံုးသားနဲ႔ ျမန္မာ့စိတ္ဓာတ္ကို သူတို႔ျမင္ေစခ်င္လို႔ပဲ။ဒါမွ တို႔ျမန္မာဆိုတာ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတြလဲဆိုတာ သူတို႔ ပိုသိနားလည္လာၾကမယ္။တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး သိနားလည္ျခင္းဆိုတာ အင္မတန္ တန္ဖိုးႀကီးပါတယ္။
အေမ့စကားကို အေမေရးခဲ့သည့္ စာမ်ားက သက္ေသျပလ်က္ရိွပါသည္။အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ဝတၳဳေဆာင္းပါးမ်ားစြာ အေမေရးသား ထုတ္ေဝခဲ့သည္။ေရးခဲ့သမွ် အားလံုးလိုလိုမွာ ျမန္မာကို ကမၻာက သိေစရန္ ရည္ညႊန္းခဲ့သည္သာမ်ားပါ၏။ ဥပမာ “ Anawrahta of Burma ”, “ Colourful Burma ” , “ A Wonder Land of Pagoda Legends ” စသည့္ စာအုပ္မ်ားကို ေလ့လာၾကည့္ပါက အေမ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ထင္လင္းစြာေတြ႔ရိွနိုင္ပါသည္။
ထိုစာအုပ္မ်ားထဲတြင္ ျမန္မာ့ဘာသာေရးပြဲေတာ္မ်ား၊ ျမန္မာ့ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈ ျမန္မာ့ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ ၊ျမန္မာ့ဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ား ၊ျမန္မာ့စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား၊ ျမန္မာ့လူေနမႈပံုစံမ်ားစသည္ စသည္တို႔ကို ရသေျမာက္စြာ ျခယ္မႈန္းျပသခဲ့သည္သာ ျဖစ္၏။ မိမိ၏ မိခင္ဘာသာရင္းျဖင့္ ေရးသားျခင္း မဟုတ္ေသာ္လည္း အေမ့စာမ်ားက အဆင့္ျမင့္သည္။ သို႔ေသာ္ အလြန္နက္နဲေလးလံေသာ အေၾကာင္းခ်င္းရာမ်ားသည္ပင္ ေပါ့ပါးသြက္လက္၊ရႊင္ျမဴး ၊ေသာေထ့ သည့္ အေမ့စာေရးဟန္ေၾကာင့္ ဖတ္ရသူတို႔ မၿငီးေငြ႕ႏိုင္ၾကေပ။
ထိုသို႔ေရးသားႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ အေမ့စာမ်ားသည္ ႏိုင္ငံတကာစာေပနယ္အတြင္းသို႔ တန္ဖိုးရိွရိွ သိကၡာရိွရိွ ေပါက္ေရာက္သြားႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္ စစ္ကာလအတြင္း၌ ႀကံဳေတြ႕ရေသာ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈဘဝ ခရီး တစ္ဆစ္တစ္ပိုင္းကိုျပသည့္ “ Thirteen-Carat Diamond ” (ဆယ့္သံုးရတီစိန္ႀကီး ) ဝတၳဳတိုဆိုပါက ဂ်ာမန္၊ အီတလီ၊ယူဂိုဆလပ္ ႏွင့္ အူရဒူဘာသာမ်ားသို႔ ျပန္ဆိုၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ ထုတ္ေဝခဲ့ရေပသည္။
ဆရာမႀကီး ၏ လက္ရာ “ Her Infinite Variety ” (“ မူရာစံုလင္ သူ႔အသြင္ ” ဟု ဘဘဦးခင္ေမာင္လတ္က ဘာသာျပန္ျပခဲ့သည္ ) ဝတၳဳတိုကေလးမွာ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္က အေရွ႕ေတာင္အာရွႏိုင္ငံမ်ားမွ စာေရးဆရာမ်ား အဂၤလိပ္ ဘာသာျဖင့္ ေရးသားပါဝင္ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကေသာ ၿပိဳင္ပြဲတြင္ ပထမဆု ဆြတ္ခူးရရိွခဲ့သည့္ ဝတၳဳတိုပင္ျဖစ္ပါသည္။အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားထားသည့္ ထိုဝတၳဳတိုေလးကို ကၽြန္မ ဥာဏ္မီသေလာက္ အားျပဳ၍ ဖတ္ရတာပင္လွ်င္ ရင္ထဲနင့္သြားေအာင္ ခံစားခဲ့ရပါသည္။သူထုလုပ္ခဲ့သည့္ မင္းသမီးရုပ္ေသးရုပ္ကေလးကို သ႔ူခ်စ္သူကိုယ္ပြားကေလးအျဖစ္ ျမတ္ႏိုးတြယ္တာေနသူ ႀကိဳးဆြဲတစ္ေယာက္၏ ဘဝပံုရိပ္မွာ သရုပ္ေပၚလွပါသည္။
မိမိ၏ မိခင္ဘာသာအျပင္ အျခားဘာသာႏွစ္ခု၊သံုးခုကို ေရေရလည္လည္ ေျပာခ်င္ေျပာတတ္မည္။ဖတ္ခ်င္ ဖတ္တတ္မည္။သို႔ေသာ္ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေရးသားႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာေတာ့ အေတာ္ပင္ရွားပါးသည္။ ထို႔ထက္ပို၍ သာမန္စာမ်ိဳးမဟုတ္မူဘဲ သုတ၊ ရသ ဂုဏ္ႏွစ္ဝေႏွာ၍ ေျပာင္ေျပာင္ ေျမာက္ေျမာက္၊ ထြန္းထြန္းေပါက္ေပါက္၊ ႏိုင္ငံတကာစာေပနယ္ထဲေရာက္ေအာင္ ေရးသားႏိုင္သူ ဆိုတာကေတာ့ တစ္ေသာင္းတြင္ တစ္ေယာက္ေပၚထြန္းခဲပါသည္။
ထိုရွားပါးထူးျခားေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားျဖင့္ ျပည့္စံုသူဆရာမႀကီးသည္ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ခန္႔က စတင္၍ တိုးတက္ေရးမဂၢဇင္းႏွင့္ ဘားမားဂ်ာနယ္တို႔တြင္ အယ္ဒီတာအဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္တြင္ အိုးေဝသတင္းစာႏွင့္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္တြင္ တိုင္းရင္းသူဂ်ာနယ္တို႔၌ အယ္ဒီတာအဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္ခဲ့ကာ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္မွစ၍ စာေပဗိမာန္တြင္ စာျပဳအျဖစ္ သံုးႏွစ္ၾကာမွ် အမႈထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါသည္။၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္အထိ “ Guardian ” သတင္းစာအယ္ဒီတာအဖြဲ႕ဝင္အျဖစ္ႏွင့္ လည္းေကာင္း၊၁၉၆၃ ခုႏွစ္မွ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္အထိ အဂၤလိပ္လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္ သတင္းစာတြင္ အယ္ဒီတာအျဖစ္ လည္းေကာင္း အမႈထမ္းခဲ့ေလသည္။
“ အေမ့အတြက္ ျမန္မာလိုေရးတာထက္ အဂၤလိပ္လိုေရးရတာကို ပိုၿပီးအားရတယ္။ဒီလိုေျပာလို႔ ျမန္မာစာထက္ အဂၤလိပ္စာကို ပိုအေလးထားတယ္လို႔ ယူဆဖို႔မဟုတ္ဘူး။ အေမ အဂၤလိပ္လို ႀကိဳးစားၿပီး စေရးတုန္းက ေဝဖန္သံေတြ ၾကားခဲ့ရလို႔ေျပာတာပါ။ တကယ္ေတာ့ အဂၤလိပ္စာတတ္သေလာက္ ျမန္မာစာမတတ္သူမ်ားဟာ စိန္နားကပ္ႀကီးပန္ၿပီး ထမင္းနပ္ေစ့ မစားရတဲ့လူနဲ႔တူတာပါပဲ ”
ဘယ့္ကေလာက္ ထိမိလိုက္သည့္ အေမ့စကား ပါလဲ။ကၽြန္မ မွာ ေက်နပ္သေဘာက်မဆံုးႏိုင္ေတာ့ပါေခ်။
အဂၤၤလိပ္စာေပ၊သမိုင္း၊ႏိုင္ငံေရး သိပ ၸံဘာသာတြဲမ်ားျဖင့္ ဝိဇ ၨာဘြဲ႕ယူခဲ့သည့္ အေမသည္ ျမန္မာစာကိုလည္းခြန္အားရိွရိွ၊ရသေျမာက္ေျမာက္ ေရးစြမ္းနိုင္သူ တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း စာေပသမားတိုင္း အသိအမွတ္ျပဳၿပီး ျဖစ္ပါသည္။
“ကမၻာ ေၾကေသာ္လည္း ဥဒါန္းမေၾကမည့္ ထမင္းဟင္းမ်ားကို လည္ေခ်ာင္းေျမလွန္ စံုကန္ေမွ်ာ လိုက္ရေတာ့သည္ ”
“ အို ေရခ်ိဳးခန္း မင္းသမီးႀကီးရဲ႕၊ေနာက္မိန္းကေလးေတြအတြက္ ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ေဆာက္ဖို႔ လံုေလာက္ေနပါၿပီ ဟု အခန္းနားနီးခ်င္းေတြက ေအာ္လွ်င္ ဓမၼာရံုႀကီးအတြက္ လိုေသးတယ္ ၊ေခတၱသည္းခံေပးပါဦး၊ ဆက္ဆိုပါရေစ ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ေသး၏ ”
“ ေမာင္ခင္ေမာင္မွာ ခင္မႀကီးႏွင့္ ေနရာခ်င္း ေဝးေနသျဖင့္ မ်က္ႏွာကိုမူ ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရသျဖင့္ ေမ်ာက္ငရုတ္ဆံုထိုင္မိသလို ဣေျႏၵနဂိုကမွ တစ္ပဲသားမွမရိွသည့္အထဲ ပို၍ ၾကြေစာင္းေစာင္း ျဖစ္ကာ.. ”
“ သူတို႔ေယာက်္ားေတြက ငါေယာက္်ားပဲဟဲ့လို႔ အသားယူခ်င္လိုက္တာ၊ အေတာင္ႏွစ္ဆယ္ ဝတ္သေလးဘာေလးနဲ႔။ ကဲေလ ဘဂၤ ါလီမေတြ အေတာင္သံုးဆယ္ေတာင္ ဝတ္ေသးတယ္။ သြားၿပီး ရိွခိုးေနပါလား။ ”
လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀ )ေက်ာ္ ဆရာမႀကီး အသက္ (၂၁) ႏွစ္ခန္႔က ေရးခဲ့သည့္ အထက္ပါစာပိုဒ္မ်ားကို ဖတ္ၿပီးမၿပံဳးဘဲေနႏိုင္မည့္သူ နည္းေပလိမ့္မည္။ခပ္ရႊန္းရႊန္း ခပ္သြက္သြက္ႏွင့္ ဟာသဥာဏ္ဖက္၊အေထ့အေငါ့၊ဟန္စြက္ကာ ေရးသားတတ္ပံုကိုလည္း သတိျပဳမိၾကမည္ထင္ပါသည္။
ဆရာမႀကီးသည္ ထိုစာေရးဟန္မ်ားကို သူငယ္စဥ္ကတည္းက ႏွစ္ၿခိဳက္စြဲလန္းစြာ ဖတ္ရႈေလ့ရိွခဲ့သည့္ စေလဦးပုည၊ရာမရကန္ဦးတိုး၊မန္လည္ဆရာေတာ္ စသည့္ ျမန္မာပညာရိွ စာဆိုေတာ္မ်ား၏ စာမ်ားမွ လည္းေကာင္း၊ William Shakespeare,P.G.Wood House, H.G Wells, Bernard Shaw စသည့္အဂၤလိပ္စာေရးဆရာႀကီးမ်ား၏ စာမ်ားမွ လည္းေကာင္း၊ရသစိတ္ကူး၊ျမဴးတူးျပန္႕ယွက္၊အေတြးခ်င္း ဆက္၍ ရခဲ့သည္ဟု ယူဆႏိုင္ေပသည္။
ရိုးရာဓေလ့ပြဲေတာ္မ်ားကို အဓိပ ၸါယ္ရိွရိွ က်င္းပတတ္ေသာ အေမက သူ႔ၿခံထဲတြင္ “ ထမနဲ ” ပြဲကို ႏွစ္စဥ္က်င္းပေလ့ရိွခဲ့သည္ ။ေတြ႕ဆံုရင္းႏီွးမႈ၊ ခ်စ္ၾကည္ေသြးစည္းမႈ ၊ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈတို႔ ေပါင္းစပ္ထားသည့္ အေမတို႔၏ ထမနဲကို ကၽြန္မတို႔ မပ်က္မကြက္ ႏႊဲေလ့ရိွၾကသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ့္ေလးႏွစ္ခန္႔၊ ထမနဲပြဲ မတိုင္မီ တစ္ရက္တြင္ ကၽြန္မအေမ့ဆီ သြားေရာက္ခဲ့၏။လိုအပ္ရာရာ ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးရန္အတြက္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မယူခဲ့ေသာ အညာသနပ္ခါးတံုးစစ္စစ္ကေလး အေမ့ကို ကန္ေတာ့ရာ အေမက ခ်က္ခ်င္းစကားမေျပာဘဲ ခပ္မႈန္မႈန္လုပ္ေန၏။အေမတစ္ခုခုေတာ့ စိတ္တိုေနၿပီဟု ကၽြန္မတြက္ဆမိလိုက္ခ်ိန္ဝယ္ ဘဘလတ္က ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ဝင္ေျပာသည္။
“ အားလံုး ကန္ေတာ့ၾကတဲ့အထဲမွာ သမီးကန္ေတာ့ တဲ့ပစၥည္းက တန္ဖိုးအရိွဆံုးပဲကြ ”
“ဟင္ ဘဘကလဲ၊ဒါ သိပ္ေစ်းမႀကီးပါဘူး ”
“သမီးကလည္းကြာ၊ သနပ္ခါးဆိုတာ မယားလိမ္းရင္ လင္ပါေမႊးတာေလ ”
သည္ေတာ့မွ ကၽြန္မ အေတြးေပါက္ကာ ဘဘလတ္ႏွင့္အတူ ရယ္မိပါေတာ့သည္။သည္ေတာ့မွ ခပ္မႈန္မႈန္ျဖစ္ေနေသာ အေမလည္း မ်က္ႏွာေၾကာေျပေလ်ာ့ သြားပါေတာ့သည္။ ဇနီးျဖစ္သူ၏ အရိပ္အကဲကို ၾကည့္ေနတတ္သည့္ ဘဘလတ္၏ ဇဝနဥာဏ္ကို ကၽြန္မျမင္လိုက္မိသျဖင့္
“ အေမ..ေမးမယ္ေမးမယ္နဲ႔ မေမးျဖစ္ဘူး။ဘဘလတ္နဲ႔ အေမဘယ္လိုေတြ႕သလဲဆိုတာ ေျပာျပပါဦး ”
“ အို မိန္းကေလးနဲ႔ ေယာက်္ားေလး ဘယ္လိုေတြ႕ရမွာလဲ၊ဒီလိုပဲ ေတြ႕ၾကတာေပါ့ ”
အသက္(၇၀ )အတြင္းအရြယ္ေပမယ့္ အေမရွက္ေနေသးသည္။ အေမ စိတ္ၾကည္လာေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္သည့္ ကၽြန္မတို႔အတြက္ ေကာ္ဖီထေဖ်ာ္ေနသည့္ ဘဘကို အားကိုးတႀကီး လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမးသာေမး၊ဆက္ေမးဟု ဘဘက အခ်က္ျပ၏ ။
“ မဟုတ္ပါဘူး အေမရဲ႕။ တကၠသိုလ္မွာေတြ႔တာလားလို႔ပါ။ ဟိုေလ အေမေရးတဲ့ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူ ဝတၳဳေတြထဲက ကိုခင္ေမာင္နဲ႔ ခင္မႀကီးတို႔လို ေတြ႕တာလား၊ ကိုသန္းေဘနဲ႕ ခင္ခင္ေစာတို႔လို ေတြ႕တာလား၊သိခ်င္လို႔ပါ ”
ႀကံႀကံဖန္ဖန္၊ ကိုယ္ တကၠသိုလ္တက္တုန္းက ကိုလတ္က မံုရြာမွာ ရိွေသးတာ။ကိုယ္ေက်ာင္းက ထြက္မွ ဘဘနဲ႔ေတြ႕တာ။ေထာင့္သံုးရာျပည့္အေရးေတာ္ပံုႀကီးၿပီးမွ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္မွာ ဘဘနဲ႔ လက္ထပ္ခဲ့တာပဲ ”
သည္စကားေရာက္ေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာ ၾကည္စင္ေနပါၿပီ။ဘဘလတ္ေဖ်ာ္ေပးသည့္ ေကာ္ဖီကို သံုးေယာက္သား ေသာက္ရင္း စကားေတြ ဆက္ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ အေမက ေကာ္ဖီသိပ္ႀကိဳက္သည္။ ကၽြန္မ ႏွင့္ အႀကိဳက္ခ်င္းတူသည္။ေကာ္ဖီေသာက္ေနရာမွ ဘဘက -
“ ေမေမ၊ေမေမ ေျပာေနက်စကားေလး ၾကဴၾကဴသင္းကို ေျပာျပလိုက္ပါဦး ”
အေမက မျငင္း။
“ ငါ့တသက္မွာ အမွားေတြခ်ည္း လုပ္ခဲ့တယ္။အမွန္တခုပဲလုပ္တာ ရိွတယ္ဆိုရင္ ဒီေယာက္်ားကို ယူမိတာပဲရိွတယ္လို႔ “
အေမက ကေလးေလးလို ရယ္ရင္း ေျပာျပသည္။ထိုအခါ ဘဘက ကၽြန္မဘက္သို႔ လွည့္ကာ အၿပံဳးတဝက္ျဖင့္-
“အဲဒီေတာ့ ဘဘက ဘာျပန္ေျပာခဲ့လဲ သမီးသိလား ”
“ေျပာျပပါဦး ဘဘ ”
“ ဘဘက ျပန္ေျပာတယ္။ငါ့တသက္မွာ အမွန္ေတြခ်ည္းလုပ္ခဲ့တယ္၊ အမွားတစ္ခုကေတာ့ ဒီမိန္းမကို ယူမိတာပဲရိွတယ္ လို႔ေလ ”
ဘဘလတ္ႏွင့္ အေမတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် ေျပာေနၾကပံုကို ယခုပင္ ကၽြန္မျမင္ေနရသလို ခံစားေနရပါသည္။
“ တကယ္ေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ စာေရးဆရာျဖစ္ရတာ တကယ္ေတာ့ မလြယ္လွဘူး။အထူးသျဖင့္ လင္ေယာက္်ား၊သားသမီးေတြနဲ႕ အိမ္ေထာင္တာဝန္မ်ားတဲ့ အိမ္ရွင္မဆိုရင္ ပိုခက္တယ္။ကိုယ့္ကို နားမလည္ႏိုင္တဲ့ မိသားစုမ်ားဆိုရင္ အေတာ္စိတ္ညစ္ၾကမယ္။ သူမ်ားစားတဲ့ အခ်ိနိမစား၊ သူမ်ားအိပ္တဲ့အခ်ိန္မအိပ္၊ သူမ်ားတကာေတြလို ဘဝကိုမေပ်ာ္ေမြ႕ႏိုင္ဘဲ စာေရးစားပြဲမွာ အခ်ိန္ရိွသေရြ႕ တကုပ္ကုပ္ေရးလိုက္၊ ဖတ္လိုက္လုပ္ေနတာကို နားလည္ႏိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။တကယ္ေတာ့လည္း စာေရးတာဟာ ေဝဒနာတစ္ခုပါပဲ ။ေဝဒနာမွ စိတ္ေဝဒနာပါ။ မေရးဘဲလည္း မေနႏိုင္၊ေရးရျပန္ေတာ့လည္း ေဝဒနာတစ္ခု ခံစားရတာပါပဲ ”
အေမ ေျပသမွ်ကို ဘဘေရာ ကၽြန္မပါၿငိမ္၍ နားေထာင္ေနမိၾကသည္။ဘဘလတ္ကေတာ့ သူကိုယ္တိုင္က စာေပျမတ္ႏိုးသူ စာသမားတစ္ဦးမို႔ အေမ့ကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္ႏိုင္ေၾကာင္း ကၽြန္မ အားက်စြာ သိရိွၿပီးသားပင္။
“ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ စာေတြပိုေရးျဖစ္တာ ဘဘရဲ႕ အားေပးမႈေၾကာင့္ပါပဲ။စိတ္တူ၊သေဘာတူ၊တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ျဖည့္ေပးႏိုင္တယ္။ဘဘကလည္း စာသိပ္ဖတ္တယ္။ကိုယ္မဖတ္ဖူးေသးတဲ့စာ သူကဖတ္၊ သူမဖတ္ဖူးေသးတဲ့စာ ကိုယ္ကဖတ္၊ေဆြးေႏြးၾက၊ေဝဖန္ၾကေပါ့။ဘဘနဲ႔ မရဘဲ ဒိျပင့္ အရာရိွႀကီးတစ္ေယာက္ေယာက္သာရရင္ ခင္မ်ိဳးခ်စ္ ဒီေလာက္ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မယ္၊သတင္းေက်ာ္တဲ့ မင္းကေတာ္ပဲ ျဖစ္မယ္ ”
“ အမယ္ ေမေမက ဒီလိုေတာ့လည္း အမွန္သေဘာကို သိျမင္သားပဲ ”
“ အမွန္ကို ေျပာတာပဲေလ။ဒါနဲ႔ သမီး သမီးခင္ပြန္းကေကာ သမီးကို နားလည္ရဲ႕လား ”
သံေယာဇဥ္ေမးခြန္းမွန္း သိလိုက္သည္။
“ အေမရယ္၊သမီးခင္ပြန္းက ဦးေရႊၾကဴးရဲ႕ ေျမးပဲေလ ”
“ ေဩာ္ ဟုတ္သားပဲ ”
သည္ေတာ့မွ အေမျပန္သတိရသြားပံုေပါက္၏။ဦးေရႊၾကဴးမွာ အေမ၏ အဘိုးေက်ာက္စာဝန္ ဦးေဘ၏ တပည့္ ေက်ာက္စာစာေရးျဖစ္ေၾကာင္း အေမသိၿပီးသားပင္။ကၽြန္မခင္ပြန္း၏ ဖခင္ ဦးဆင့္က ဦးေရႊၾကဴး၏ ဒုတိယသား ျဖစ္ပါသည္။
“ ဒါနဲ႔ ဆရာဦးဘျမင့္တုိ႔ မိသားစုေကာ ဘယ္မွာေနၾကပါလိမ့္၊မေတြ႕တာၾကာၿပီ ”
အေမေမးသည့္ ဆရာဦးဘျမင့္မွာ ကၽြန္မေယာကၡမ ဦးဆင့္၏ အစ္ကိုႀကီးျဖစ္သည္။ၿပီးဦးဘျမင့္က အေမ့ေမြးရာဇာတိရပ္ေျမ စစ္ကိုင္းရိွ အလယ္တန္းေက်ာင္းတြင္ အေမခုနစ္တန္းတက္ခဲ့စဥ္က အေမ၏ သခ်ၤာဆရာျဖစ္ဖူးသည္။
“ဘေထြးႀကီးတို႔ မိသားစုေတြ အခု ေဘာက္ေထာ္မွာပါ ”
“တကယ္ေတာ့ ဦးဘျမင့္ရဲ႕ တပည့္လို႔ ေျပာရတာဆရာ့ကို အားနာလွပါတယ္။ ကိုုယ္က သခ်ၤာဖ်င္းလြန္းလို႔။သားႀကီးက်မွ လာထြန္းေပါက္တယ္။ ဆရာႀကီးနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ကန္ေတာ့ရင္း ေျပာျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မ ညံ့တာကိုေတာ့ ထားလုိက္ပါေတာ့ ကၽြန္မသားကေတာ့ ပီအိပ္ခ်္ဒီ ေနာ္လို႔ ”
မိခင္ပီပီ အေမက သူ၏ တစ္ဦးတည္းေသာ သားႀကီးေဒါက္တာဦးခင္ေမာင္ဝင္းအတြက္ ေက်နပ္ပီတိ ေတြ ေဝေနပံုမွာအထင္းသား။ ဆရာဦးခင္ေမာင္ဝင္းတို႔ မိသားစုကလည္း ဘိုးဘြားဗီဇအေမြကို ဆက္ခံရရိွကာ စာေပမ်ိဳးဆက္ႏြယ္မ်ားအျဖစ္ စာေပနယ္ထဲတြင္ ေနရာရေနၾကပါၿပီ။ အားက်စရာေကာင္းလွပါဘိေတာ့။
၁၉၉၈ ခုႏွစ္၊စက္တင္ဘာလကုန္ေလာက္တြင္ အေမႏွင့္ အရင္းႏီွးဆံုး တပည့္၊ သား ၊ေျမးမ်ားျဖစ္သည့္ ကၽြန္မတို႔ဆယ္ေယာက္ခန္႔ အေမ့ထံသြားေရာက္ ကန္ေတာ့ခဲ့ၾကပါသည္။မွတ္တမ္းမွတ္ရာ အလြမ္းေျဖ ေျပစရာ ကေလးက်န္ခဲ့ေအာင္ဆုိၿပီး ဗီဒီယိုျဖင့္လည္း မွတ္တမ္းယူခဲ့ၾကသည္။ ထိုေန႔က အေမစကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာခဲ့သည္။ႏြမ္းေပ်ာ့ေနသည့္ၾကားမွ အေမ့အသံက တစ္ခ်ီတစ္ခ်ီမာလာေလသည္။
“ အန္တီက အသည္းမာတယ္ ”
မည္သူ႔ထံကမွန္းမသိ၊ခပ္တိုးတိုး မွတ္ခ်က္ခ်သံ။
“ ေအး အသည္းမာတဲ့လူက ပိုၿပီး ကြဲလြယ္တယ္ကြ ”
အေမ့ထံမွ တုန္႔ျပန္သံကို ခ်က္ခ်င္းၾကားလိုက္ရ၏။
ျပန္ခါနီး ထပ္ခါထပ္ကန္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္သည့္အခါ အေမက တစ္ခြန္းခ်င္းဆုေပးခဲ့ရွာပါသည္။
“ မင္းတို႔ အျပစ္ျပဳမိခဲ့ရင္လည္း ကိုယ္က ခြင့္လႊတ္ပါတယ္။ကိုယ္အျပစ္ျပဳမိခဲ့ရင္လည္း မင္းတို႔က ခြင့္လႊတ္ပါ။အားလံုးစိတ္ခ်မ္းသာ၊ကိုယ္က်န္းမာၾကပါေစ ” တဲ့။
သည့္ေနာက္ မထင္မွတ္သည့္ စကားကို ဆက္၍ဆိုသည္။
“ဝမ္းနည္းစရာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ဒီလို ႀကံဳေတြ႕ၾကရမွာပဲ။ဒါဟာေနာက္ဆံုးေတြ႕ျခင္း ၊ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ျခင္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ ”
အားလံုး ၿငိမ္က်သြားသည္။ရင္ထဲမွာ လိႈက္ခနဲ။ ကြယ္လြန္သူ ဆရာစိန္ခင္ေမာင္ရီႏွင့္တကြ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ မ်က္ႏွာမ်ားကို ျမင္ေယာင္လာသည္ ။ေလာကႀကီးထဲမွာ ခ်စ္တဲ့လူေတြ ေပ်ာက္သြားလိုက္ၾကတာ မ်ားလွပါပေကာလား။အေမရယ္ ေနပါဦး၊ႏႈတ္မဆက္ပါနဲ႔ ဦး ။
သို႔ရာတြင္ သခၤ ါရသေဘာတရားက ကၽြန္မ၏ ေတာင္းပန္ခ်က္ကို ဥေပကၡာျပဳခဲ့ေလသည္။
ကၽြန္မ ခ်စ္ခင္ေလးစားလွသည့္ ဆရာမႀကီး ခင္မ်ိဳးခ်စ္သည္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ၊ဇန္နဝါရီ (၂) ရက္ေန႔တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ရွာပါသည္။ႏွေမ်ာလြမ္းဆြတ္ေသာစိတ္ကို အေမလက္ေဆာင္ေပးခဲ့သည့္ စာအုပ္ကေလးမ်ားျဖင့္သာ ေျဖသိမ့္ရပါေတာ့သည္။
အေမ့ဆႏၵျပဳခဲ့သည့္ စာေရးဆရာဘဝကို အေမျပန္လည္ရရိွႏိုင္ပါေစ။ ။