ညီပုေလး - တပည့္ ညီပုေလး
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၇၊ ၂၀၁၅
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၇၊ ၂၀၁၅
အမွန္အတုိင္း ဝန္ခံရရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ စကားေျပာရမွာ အလြန္ေၾကာက္တတ္ သူတစ္ဦးပါ။ ဖခင္၊ မိခင္၊ ကဗ်ာဆရာၾကည္ေအာင္၊ ကဗ်ာဆရာကုိေလး (အင္းဝဂုဏ္ရည္) တုိ႔ရဲ႕ စာေပေဟာ ေျပာပြဲကို ‘စာေပလုိက္စားသူ’ အျဖစ္နဲ႔လုိက္ၿပီး နားေထာင္ဖူးတယ္။ ဒီျပင္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ ေဟာေျပာ ခ်က္ေတြကိုလည္း နားေထာင္ၿပီး အားက်မိ တယ္။
ကြယ္လြန္ရွာၿပီျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာ ၾကည္ေအာင္က “ေဟ့ေကာင္ ကိုညိဳ၊ မင္း ငါတုိ႔နဲ႔ တေကာက္ေကာက္လုိက္ေနတာ၊ မင္းကိုယ္တုိင္လည္း ေဟာေျပာဖုိ႔ စီေျခာက္ဆယ္ တစ္ေခြစာေလာက္ေတာ့ ျပင္ဆင္ထားဦး၊ တစ္ပြဲမႀကံဳ တစ္ပြဲႀကံဳရမွာ။ လက္ေတြ႕က်မွ ေခြးအႀကီး လွည္းနင္းသလုိ ျဖစ္ေနဦးမယ္” တဲ့။ ဆရာၾကည္ေအာင္က ေစတနာနဲ႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ က ကက္ဆက္ေခတ္ေလ။
ဆရာတုိ႔ ဘယ္လုိေျပာၾကပါေစ၊ ေဟာေျပာပြဲနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔ ဘာမွမဆုိင္ဘူး၊ ျငင္းလုိ႔ရတာပဲ။ ဒီလုိေတြးၿပီး ဘာသဘာသာ ေနၿမဲေနခဲ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာ ေထာင္က်တယ္။ ေထာင္ထဲမွာ လူမ်ိဳးစံုနဲ႔ ဆက္ဆံျဖတ္သန္းရတယ္။ အင္း စိန္ေထာင္ ဒုေဆာင္ ၄ ခန္းမွာ ေနရခုိက္ ညတုိင္းမွာ စကားဝုိင္းေတြ ဖြဲ႕ၾကတယ္။ ဘာအလုပ္မွ မရွိၾကပဲကိုး။ စာ လည္း မဖတ္ၾကရ၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားလည္း မရွိ။ အၿငိမ့္၊ ဇာတ္၊ ဆုိင္း၊ အေဝးႀကီး။ အဲဒီအခါ လူငယ္ေတြနဲ႔ စကား ဝုိင္းဖြဲ႕ျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔ဆီက ဘာၾကားရမလဲ။ ဒီေန႔ လူငယ္ေတြဟာ ဘယ္လုိလူငယ္ေတြလဲ၊ သူတို႔ ရင္ခုန္သံ၊ ေခတ္ကုိ သူတို႔ ဘယ္လုိပြတ္တုိက္ၾကသလဲ။ ေခတ္ကေရာ သူတုိ႔ကို ဘယ္လုိတုိက္စားသလဲ။ ကြၽန္ေတာ္သိ ခ်င္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ေရးေနတဲ့ ဝထၳဳေတြဟာ တုက္ေကာက္သံ ထြက္ေနတယ္။ နံ႔သာျဖဴ၊ ကရက္မက္နံ႔ သင္းတယ္။ ဒူလာေရာဂါနဲ႔ ေသြးဆံုးကိုင္တဲ့ ဝထၳဳတုိေတြမ်ားသတဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လူအုိ လူမင္းေတြအေၾကာင္းက ဖယ္ ထြက္ၿပီး လူငယ္ေနာက္ခံဝထၳဳေရးဖို႔ တုိက္တြန္းဖူးတာ ျပန္ၾကားေယာင္မိတယ္။ ဒီစကားဝုိင္းေတြထဲကို အစကေတာ့ လူငယ္ ေတြနဲ႔ခ်ည္း စတာေပမယ့္ ေျပာၾကဆုိၾကတာေတြဟာ လြမ္းေမာစရာေတြလည္းပါ၊ ဟာသ ရသေတြလည္းပါ၊ ရႊင္လန္းစရာ၊ တက္ႂကြစရာေတြလည္း ပါေလေတာ့ ႏုိင္ငံေရးမႈေတြတင္မကဘဲ ရာဇဝတ္မႈက်ခံသူေတြပါ ပါဝင္လာၾကတယ္။ စကားဝုိင္း ေတြမွာ ညတုိင္း ကြၽန္ေတာ္ ေရငံု ႏႈတ္ပိတ္ေနတာေတာ့ မဟုက္ဘူး။ တစ္ခြန္း၊ ႏွစ္ခြန္း ဝင္ေျပာမိတယ္။
ေထာင္ထဲေနခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ေတြမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကို စာေရးတဲ့သူလုိ႔ သိတဲ့လူ နည္းတယ္။ သိတဲ့အခါမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေရးခဲ့တာ ဘယ္လုိစာေတြတုန္း သိခ်င္ၾကတယ္။ သူတုိ႔ဖတ္မွ မဖတ္ဖူးပဲကိုး။ သူတုိ႔ကို ေျပာျပဖို႔ ဝုိင္းေျပာၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကုိယ္ေရးတဲ့ဝထၳဳ ကုိယ္ျပန္ေျပာရတာကိုပဲ အဆင္မေျပဘူး။ ဇာတ္လမ္းေက်ာရုိးပဲ ေျပာႏုိင္တာ။ သိပ္ၿပီး ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕၊ ဖြယ္ဖြယ္ ရာရာ မေျပာႏုိင္ဘူး။ သိပ္မမွတ္မိတာလည္း ပါတယ္။ သူတုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို စာေရးသူတစ္ေယာက္ဆုိတာ သံသယျဖစ္ ေနၾကရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ စကားအေျပာမေကာင္းတာ၊ မတတ္တာေၾကာင့္ပဲ။ ပရိတ္သက္က တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာေတာ့ တန္းစီးေတြ၊ ဘာယာေတြ၊ အခန္းလူႀကီးေတြ မသိမသာေရာ သိသိသာသာပါ အာရုံစုိက္ နားစြင့္ၾကတယ္။ ဒီလူစုလူေဝးႀကီး ေတြ ဘာလုပ္ၾကတာလဲ။ (၅) ညေတြေရာ၊ ခရ (၁) ေတြ စုေဝးေျပာဆုိေနၾကတာ။ ေထာင္ထဲမွာ ငါးေယာက္ထက္ပိုၿပီး လူမစုရဘူးဆုိတာ မသိေရာ့သလား။
ေထာင္အာဏာပုိင္ေတြရဲ႕ အစြယ္အပြားေတြ ေနာက္ေတာ့ ဒီလူစု ဘာေတြေျပာဆုိေနၾကတယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္သြားၾက တယ္။ သူတုိ႔လည္း ဒီလုိေျပာဆုိၾကတာကို နားေထာင္ခ်င္ၾကတယ္။ ေဟာဒီပရိတ္သက္ဟာ ဒီအခန္းထဲက ဘယ္မွ ထြက္ ေျပးလုိ႔မရေတာ့ ကုိယ္ေျပာခ်င္တာ သူတုိ႔နားဝင္ေအာင္၊ ခံစားႏုိင္ေအာင္ ေျပာဖို႔လုိတာပဲ။ သူတုိ႔ ကဗ်ာႀကိဳက္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကာရံပါတဲ့ ကဗ်ာ၊ စကားလံုးေတြလွပတဲ့ ကဗ်ာ၊ အဖြဲ႕ အႏြဲ႕ေကာင္းတဲ့ကဗ်ာ သူတို႔ နားေထာင္ခ်င္ၾကတယ္။ သူတို႔ ရယ္စရာ ပုံတုိပတ္စေတြ ႀကိဳက္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကာလသားႀကိဳက္ ရယ္စရာ ပံုတုိပတ္စေတြ၊ ဝထၳတုိေတြလည္း ႀကိဳက္ၾကတယ္။ အထူးျဖင့္ ဇာတ္လမ္း ပါတဲ့ ဝထၳဳတုိေတြ ပရိသတ္ႀကိ္ဳက္တယ္။ ဇာတ္လမ္းမပါရင္ သိပ္မႀကိဳက္ခ်င္ၾကဘူး။
အတူေနၾကရတဲ့ ရက္ေတြက အၾကာႀကီး မဟုက္လား။ အမ်ားစုက ဝုိင္းေျပာၾကလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္း စဥ္တပ္ၿပီး စကား ေတြေျပာဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာတယ္။ အကသ၊ ရကသ၊ ဗကသ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ ေျမႇာက္ေပးတာလည္း ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဖ်စ္ညႇစ္ေျပာရင္ ရမယ္ထင္တယ္။ ဒါနဲ႔ လက္ခံလုိက္မိတယ္။
ေခါင္းစဥ္လည္း သိပ္စဥ္းစားမေနပါဘူး။ လြယ္လြယ္ စိတ္ကူးတည့္သလု္ိ ေပးလုိက္မိတာပဲ။ ‘ယဥ္ေက်းမႈအသစ္မ်ားကို မိတ္ ဆက္ျခင္း’ ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေပးလုိက္တယ္။ စိတ္ကူးက အျပင္မွာဖတ္ခဲ့ဖူးလုိ႔ စြဲေနတဲ့ဝထၳဳေတြ ျပန္ေျပာမယ္။ ကုိယ္တုိင္ ေရးခဲ့တဲ့ ဝထၳဳတခ်ိဳ႕ပါမယ္။ ဆရာ ဝင္းစည္သူ၊ ဂ်ိဳေဇာ္၊ သိုက္ထြန္းသက္၊ ရဲသွ်မ္း၊ မခင္ေလး (ရန္ကုန္တကၠသုိလ္)၊ မကို၊ ပုိင္စုိးေဝ၊ ေက်ာ္စြာထက္တုိ႔အျပင္ ဆရာထင္လင္း၊ ဆရာ ျမသန္းတင့္၊ ဆရာမ ခင္ေဆြဦး၊ ဆရာမ ခင္ႏွင္းယု၊ မုိးမုိး၊ မစႏၵာ …. တုိ႔ရဲ႕ ဝထၳဳတုိ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေျပာမယ္။ ဒီလုိစိတ္ကူးနဲ႔ ေရြးခ်ယ္တာ။
သိပ္ေတာ့ မဆုိးလွဘူး။ အႏုပညာ မုိးေခါင္ရပ္ဝန္းေဒသဆုိေတာ့ လူအမ်ား စိတ္ဝင္စားၾကတယ္။ အစပုိင္းမွာ ကြၽန္ေတာ့ ႏႈတ္ကဆြ႔ံတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာ နည္းနည္းထစ္တယ္။ ေလယူေလသိမ္းကလည္း တစ္သမတ္တည္းမုိ႔ နည္းနည္း ပ်င္းစရာ ေကာင္းခ်င္ ေကာင္းေနမယ္။ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ကုိယ့္ကိုကုိယ္ ယံုၾကည္မႈတုိးလာတယ္။ မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ သိခ်င္စိတ္ေတြ ဘယ္ေနရာမွာရပ္ထားၿပီး မနက္ျဖန္ ဆက္၍ေမွ်ာ္ လုပ္ဖုိ႔ေကာင္း မယ္ဆုိတာေတြ သိလာတယ္။ ညေနတန္းပိတ္လုိ႔ လူေပါင္း မွတ္ တန္းစီခ်ိန္မွာ ႀကိဳစဥ္းစားတတ္ေနၿပီ။
ေဟာေျပာပြဲေတြမွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဆရာညီပုေလးမဟုက္ဘူူး။ တပည့္ညီပုေလးပါလုိ႔ ေျပာတတ္တယ္။ ဒီလုိေျပာတာကို တခ်ိဳ႕က မႀကိဳက္ဘူး။ ႏွိမ့္ခ်လြန္းတယ္လုိ႔ ေအာက္ေမ့ၾကတယ္။
ကြၽန္ေတာ့မွာ သင္စရာ၊ တပည့္ခံစရာေတြကို ျပည့္လုိ႔။ ဆရာဆင့္လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ မထင္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ မသိတာေတြ တစ္ပံုတစ္ေခါင္းႀကီး။ ကြၽန္ေတာ္မတတ္္တာေတြ အနတဂၢမ။ ကြၽန္ေတာ္ မၾကားဖူးတာေတြ အမ်ားႀကီးမဟုက္လား။
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ တစ္ၾကမ္းတည္း အိပ္ခဲ့တဲ့လူေတြဆီက ဘိန္းစား၊ ခါးပုိက္ႏႈိက္၊ လူဆုိး၊ သူခုိး၊ ဓားျပ၊ မုဒိန္း …. ေတြဆီက ကြၽန္ ေတာ္ သင္ယူတယ္။ တပည့္ခံတယ္။ မွတ္သားတယ္။ သူတို႔ဆီက လုပ္ဟန္ေတြ၊ ေဝါဟာရ ေတြ၊ ခံစားမႈေတြကို ကြၽန္ေတာ္ သင္ယူရတယ္။ ဒါမွလည္း ဒီလုိ ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕အေၾကာင္းကို ဝထၳဳျပန္ေရးတဲ့အခါမွာ သရုပ္မွန္မွာ စာဖတ္သူရင္ထဲ ထိထိေရာက္ေရာက္ ရွိမွာေလ။
ဥပမာ ‘ ……….’ ကုိေတာ့ ၾကည့္မရေတာ့ဘူးကြာ၊ မနက္ျဖန္က်ရင္ ဒီေကာင့္ကို ငါ ျမနဲ႔ ကလိလုိက္မယ္။
ျမနဲ႔ ကလိမယ္ဆုိတာ လူဆုိေတြရဲ႕ အထာစကားနဲ႔ ေျပာတဲ့စကား။ ဓားနဲ႔ ထုိးမယ္လုိ႔ ေျပာတာမ်ိဳး။ ဒါ မ်ိဳး ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္။
ႏြားခုိးေတြနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့လည္း ႏြားဘယ္လုိခုိးသလဲ ေမးတယ္။ ႏြားေတြမွာ လေလာက္ေတြနဲ႔၊ အိမ္ရွင္၊ ႏြားရွင္မသိေအာင္ ဘယ္လုိခုိးသလဲ။ တခ်ိဳ႕ရြာေတြမွာ ဓားေတြ၊ လွံေတြကို္င္ၿပီး ကင္းေစာင့္ၾကရတဲ့အထိ ႏြားခုိးက ေသာင္းက်န္းတယ္ ဟုက္ လား။
“အစ္ကိုရယ္ ႏြားခုိးတာ လြယ္လြယ္ေလး၊ ခေလာက္ပါတဲ့ ႏြားအနားမွာရွိတဲ့ ေကာက္ရုိးယူ၊ ႏြားေခ်းနဲ႔ လူး၊ ခေလာက္ထဲ သြပ္လုိက္ေတာ့ ဘယ္ႏြားခေလာက္က ျမည္ဦးမွာလဲတဲ့”။
ကြၽန္ေတာ္ ပရိသတ္ကို ႏြားခုိးနည္းလမ္းညႊန္တယ္လုိ႔ မထင္ေစခ်င္ဘူး။ ကုိယ့္ႏြားကေလးပါမသြားရေအာင္ ကာကြယ္ဖုိ႔ပါ ဆုိတာမ်ိဳး ေနာင္အလ်ဥ္းသင့္ေတာ့ ေက်းလက္စာေပေဟာေျပာပြဲေတြမွာ ေျပာရတယ္။
အင္းစိန္ေထာင္၊ သရက္ေထာင္တုိ႔မွာ ေနခဲ့ရရင္ေတာ့ ေအာက္အရပ္ကေရာ၊ အညာက ဓေလ့ေတြပါ သိရ မွတ္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့ကို လူလုိ႔ ျမင္ေနၾကရေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ဇရပ္ ၾကမ္းပိုးတစ္ေကာင္ပါ။ ဇရပ္ ၾကမ္းပုိးဆုိတာ ဝမ္းအၿမဲျပည့္ေနတာ မဟုက္ဘူး။ ဇရပ္ေပၚ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ လာထုိင္မွ အဲဒီလူရဲ႕တင္ပါးကို ေျပးၿပီး ေသြးစုပ္ရတာ။ အဲဒီလူဟာ အသားျဖဴ ခ်င္ျဖဴမယ္၊ မည္းခ်င္မည္းမယ္။ ဒါေပမယ့္ အသား အျဖဴအမည္း ေရြးခြင့္မရွိဘူး။ ရတုန္းလာတုန္း ေျပးၿပီးေသြး စုပ္ရတာ။ ဇရပ္ေပၚလာထုိင္သူဟာ ႏူခ်င္ႏူ၊ ရြဲခ်င္ရြဲမယ္။ ဒါေပမယ့္ အရုိးမ်ားသေလး၊ ေခ်းခါးသေလး ဇရပ္ၾကမ္းပုိးမွာ လုပ္ခြင့္မရွိဘူး။ ဇရပ္ေပၚ တင္ပါးလာခ်ခုိက္ ေျပးၿပီး ေသြးစုပ္ရတာ။
စာေရးမယ့္သူ ေဟာေျပာမယ့္သူမွာ ဝမ္းစာေတြ ျဖည့္တင္းထားဖုိ႔ လုိတယ္ဟုက္လား။ နားမ်က္စိ ဖြင့္ထား၊ အာရုံေတြ ႏုိးထေနဖုိ႔ လုိတယ္ေလ။
ေထာင္မွာ အေဆာင္ေတြခ်ည္းေနခဲ့ရတာ မဟုက္ဘူး။ တုိက္ေတြထဲမွာလည္း ေနခဲ့ရတယ္။ တုိက္ေတြထဲက အေဆာင္မွာ ေလာက္ လူမမ်ားဘူး။ ဒီေတာ့ နားေထာင္စရာ အေၾကာင္းအရာ အေဆာင္ထက္ ပုိနည္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ တုိက္ထဲက ရဲေဘာ္ေတြဆီကလည္း အေတြ႕အႀကံဳေတြ သင္ယူရတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ဘဝျဖတ္သန္းမႈ၊ ေတာ္လွန္ေရးအေတြ႕အႀကံဳ၊ သူတို႔ ဖတ္မွတ္ဖူးတဲ့ စာေတြကလည္း တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု စိတ္ဝင္စားဖုိ႔ေကာင္း ျပန္ေရာ။
တုိက္ရဲ႕ သံတုိင္ေတြကို ဟုိဘက္ခန္း၊ ဒီဘက္ခန္းေတြ ၾကားေအာင္ ေအာ္ေျပာရတာဟာ အသံခ်ဲ႕စက္ ညံ့ညံ့ေရွ႕မွာ အား စုိက္ေျပာရတာနဲ႔ ဆင္ဆင္တူတယ္။ ဘယ္သူမွလည္း ကုိယ့္ျမင္ကြင္းေရွ႕မွာ မရွိဘူး။ ကုိယ္ တစ္ေယာက္တည္း ေျပာရတာ။ တစ္ခါတေလ တုိက္တာဝန္က်ဝန္ထန္းေလးပဲ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ ပရိသတ္ရွိတယ္အမွတ္နဲ႔ အားစုိက္ေျပာ ရတာေလ။
အခု ေဟာေျပာပြဲေတြ ေဟာတဲ့အခါ တခ်ဳိ႕က ဗီဒီယိုရုိက္ဖုိ႔ စိတ္သန္ၾကတယ္။ အဲဒီအခါ မီးလံုးေတြ၊ ဆလုိက္ေတြထုိးထား လုိက္ၾကတာ။ ပရိိတ္သက္ကို မျမင္ရဘူး။ ဒီလုိ ႀကံဳေတြ႕ရရင္ တုိက္ထဲမွာ သံတုိင္ကို အားျပဳၿပီး ေျပာခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြကုိ သတိရတယ္။
လက္ေတြ႕ ေျပာၿပီ၊ ေဟာၿပီတဲ့။ ဘာအေၾကာင္းအရာ ေဟာရမလဲ။ အဲဒီအေၾကာင္းအရာက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဧရာမ တကယ့္ ျပႆနာႀကီးပဲ။ စိတ္ထဲမွာ ပရိသတ္က မင္းထက္ တတ္တယ္ဟ၊ မင္းထက္ ေလ့လာအားေကာင္းတယ္ ညီပုေလးရ။ ပရိတ္သက္က မင္းထက္သိတယ္ ေဟ့ေကာင္ရဆုိတဲ့ အသိက အႀကီးႀကီး။ ၿပီးေတာ့ ‘စကားသည္ ဓား’ တဲ့။ ‘ၾကမ္းကြၽံရင္ ႏုတ္လုိ႔ရတယ္၊ စကားကြၽံရင္ ႏုတ္မရဘူး’ တဲ့။ ‘ခဲတံမွာ ခဲ ဖ်က္ပါတယ္၊ မင္တံမွာ မင္ဖံုးေဆး ရွိတယ္၊ လွ်ာမွာ ခဲဖ်က္ေရာ၊ မင္ဖံုးေရာ မရွိဘူး’ တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဗီဒီယိုကင္မရာႀကီးက လာေထာင္ထားလုိက္ေသးတယ္။ ပိတ္ကားေပၚမွာ ကုိယ့္ရုပ္ကို တုိက္ရုိက္ျပေနတာ မသိဘူး။ ေနာက္မွ ရုတ္တရက္ျမင္ေတာ့ ကို္ယ့္ရုပ္ကုိျမင္ၿပီး လန္႔သြားဖူးတယ္။
ကဲပါ မလြဲသာ မေရွာင္သာလုိ႔ ေဟာရေျပာရရင္လည္း ကုိယ္ကြၽမ္းက်င္ရာ၊ ေလ့လာရာေတြပဲ ေဟာမယ္ဆုိၿပီး ဝထၳဳတုိ အေၾကာင္း ေရးဖုိ႔၊ စာေတြေရးၾကဖုိ႔၊ ေဟာရေျပာရတာ ေၾကာက္တက္သူမုိ႔ ေဟာေျပာပြဲတစ္ပြဲဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္္ စာေမးပြဲတစ္ခုုလုိပဲ။ စာမေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားနဲ႔ အတန္းတင္စာေမးပြဲ ေတြ႕ၾကရသလုိမ်ိဳး။
ကြၽန္ေတာ္ေရးတဲ့ စာေတြ လူအမ်ားဆီ ေရာက္ခ်င္တယ္။ ပ်ံ႕ႏွ႔ံခ်င္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေရးခ်င္ရင္ စာဖတ္သူ အမ်ားႀကီးဆီ ေရာက္ရင္ေကာင္းမွာပဲ။ ဒီကိစၥမွာ ကြၽန္ေတာ္ ေလာဘႀကီးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေရးတဲ့စာေတြေကာင္းရင္ လူအမ်ား လက္ခံၾက မွာပဲ။ ပ်ံ႕ႏွ႔ံမွာပဲမဟုတ္လား။
ကြၽန္ေတာ္း ေဟာေျပာရမွာေၾကာက္ေပမယ့္ အေဟာအေျပာေကာင္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ဒီေန႔လူေတြဟာ လွ်ပ္စစ္မီးေၾကာင့္၊ ရုပ္သံအစီအစဥ္ေတြေၾကာင့္၊ တယ္လီဖုန္း အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာ ေတြေၾကာင့္ ၊ ေဘာလံုးပြဲေၾကာင့္၊ ဗီဒီယုိ ယဥ္ေက်ုးမႈေၾကာင့္ …. အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ စာဖတ္ခ်ိန္ စာဖတ္အား ေလ်ာ့နည္းလာၾကသတဲ့။ တစ္ဆက္တည္း မွာပဲ တစ္ဖက္က စာေပေဟာေျပာပြဲယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားဖုိ႔ အရွိန္ယူစျပဳလာတယ္။ ဒါေတာင္မွ ေဟာေျပာပြဲတစ္ခု ခြင့္ျပဳခ်က္ရဖုိ႔ ခက္ခဲတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ေတြ၊ ခြင့္မျပဳတဲ့အရပ္ေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာႀကိဳအံုးၾကားအထိ ေဟာေျပာပြဲေတြ၊ ေဟာေျပာပြဲအေခြေတြ ေရာက္ရွိသြားေန ၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္ေရးတဲ့စာေတြ မဖတ္အားသူေတြ၊ မဖတ္ဖူးၾကသူေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာေတြ၊ နား ေထာင္ခ်င္စဖြယ္ျဖစ္ ေအာင္ ေျပာရပါေတာ့မယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေပးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြ စာအုပ္စာေပက မေျပာပဲ ဝစီပညာနဲ႔ ေျပာရေတာ့ မယ္။ အေျပာအေဟာေကာင္းတဲ့ ဆရာသမား၊ ဆရာမမ်ားကို ပုိၿပီးေလးစား အားက်မိပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ဝထၳဳတုိေတြကိုအေျခခံၿပီး ေျပာႏုိ္င္ေအာင္ ျပင္ဆင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာေတြမွာ ေခတ္ကို ထင္ဟပ္ေအာင္ လည္း ႀကိဳးစားပါတယ္။ ကေလး၊ လူငယ္၊ လူႀကီး နားနဲ႔ လက္ခံႏုိင္ေအာင္လည္း အားထုတ္ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာဆိုၿပီး တဲ့အခါ နားေထာင္တဲ့သူရဲ႕ ဘဝင္မွာ တစ္ခုခု စြဲထင္က်န္ခဲ့ေစခ်င္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ စင္ျမင့္ေပၚမွာ သီခ်င္းကလည္း မဆုိ တတ္၊ တခ်ိဳ႕ ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြ သီခ်င္းဆု္ိၾကတာ တခ်ိဳ႕လည္း ဆီေလ်ာ္ရဲ႕၊ တခ်ိဳ႕လည္း ဇြတ္ဘာသာ ဆီေလ်ာ္ ေအာင္ လုပ္ပစ္ၾကတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ေလဘနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေဟာေျပာပြဲတုိင္းမွာ လံုးေထြးရစ္ပတ္ေနေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ႀကိဳးစားၿပီး ေျပာပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း လက္ခံၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း အားနာပါးနာနဲ႔ ႀကိဳက္တယ္လုိ႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ ေတာ္ ႀကိဳးစားပါဦးမယ္။
ညီပုေလး