ေဌးဝင္း ● စာေရးဆရာရဲ့ ပီတိ
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၁၈၊ ၂ဝ၁၆
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေတာင္ဥကၠလာပ (၁ဝ) ရပ္ကြက္ (၁ဝ) လမ္းထဲက ႏွစ္ထပ္အိမ္ႀကီးတေဆာင္ထဲကို ကိုေစာေနာင္ဟာ စာေရး ဆရာႀကီး ဖိုးေက်ာ့နဲ႔အတူ အလည္ေရာက္ေနတယ္။ ဒီအိမ္ႀကီးဟာ သူ႔ ျခံစည္း႐ိုး အုတ္တံတိုင္းကို ေဆးအနီသုတ္ထားတယ္။ တလမ္းလံုးမွာ အနီေရာင္ ေဆးသုတ္ထားတာဆိုလို႔ ဒီတအိမ္ပဲရွိတယ္။ အိမ္ကိုၾကည့္ရတာ ၂၁ ရာစု ေခတ္သစ္ အေငြ႔ အသက္ထက္ ၂ဝ ရာစု ေႏွာင္းပိုင္းကာလက အရိပ္လကၡဏာေတြကိုပဲ ျမင္ေတြ႔ရတယ္။ ဒီေန႔ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က တခ်ဳိ႕ေနရာမွာက အလြန္တရာေခတ္ဆန္တဲ့ အေဆာက္အဦေတြ အိမ္သစ္ယာသစ္ေတြကို ျမင္ေတြ႔ႏိုင္သလို လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္သံုးေလးဆယ္က မိဘဘိုးဘြားေတြ ေဆာက္လုပ္ခဲ့တဲ့ ေရွးအိမ္မွာ ဆက္လက္ေနထိုင္ဆဲလူေတြလည္း ရွိေနၾကဆဲပါ။
ဆရာႀကီးေမာင္ေပၚထြန္း တျမတ္တႏိုးတီးခတ္ေလ့ရွိတယ္ ပတၱလားတူရိယာေလး
အိမ္အေပၚထပ္မွာ စာအုပ္မ်ားကို စီစီရီရီတင္ထားတဲ့ စာအုပ္စင္တခုရွိရဲ႕။ အဘိဓာန္အေကာင္းစား အထူစားႀကီးေတြလည္း အဲဒီစာအုပ္စင္မွာ ေနရာယူထားတယ္။ အဲဒီေရွ႕တည့္တည့္မွာ ပိတ္စကို အခင္းလုပ္ထားတဲ့ ပက္လက္ကုလားထုိင္တလံုး ရွိေနသလို စာအုပ္စင္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဘက္ နံရံနားမွာ ပတၱလားတလံုးကိုလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ဒီေနရာက အိမ္ဦးခန္းလည္း ျဖစ္သလို စာေရး စာဖတ္ခန္းလည္း ျဖစ္ဟန္တူပါရဲ့။ ဒီလမ္းဟာ မီလ်ံနာသူေဌးေတြေနတဲ့လမ္းမဟုတ္ေပမဲ့ မဂၤလာ တကယ္ ရွိတဲ့လမ္း ျဖစ္တယ္လုိ႔ သူတထစ္ခ်ယံုၾကည္တယ္။
ဘာလို႔မဂၤလာရွိတာလဲလို႔ မိတ္ေဆြက အေမးရွိရင္ ျမတ္စြာဘုရားက ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းရွိရာ အရပ္ကို မဂၤလာရွိတဲ့အရပ္ လုိ႔ ေဟာေတာ္မူခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ အခု သူေရာက္ေနတဲ့အိမ္က ေအာင္ျမင္လိုတဲ့ လူငယ္ လူရြယ္ အေထာင္အေသာင္းကို ဉာဏ္မ်က္စိဖြင့္ေပးေနတဲ့ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ သက္ေတာ္ရွည္ စာေရးဆရာႀကီးရဲ့အိမ္ေလ…။
ဒီစာဖတ္ခန္းကေလးက လူငယ္ေတြရဲ့ အနာဂတ္ ထြန္းလင္းေတာက္ပေစဖို႔အတြက္ေရာ.. အႏွစ္ေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းေနတဲ့ ရသစာေပေတြကိုပါေရးသားလာတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕စာေရးသက္ဟာ သူ႔အသက္ထက္ေတာင္ ပိုႀကီးပါေသးတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ စာေရးသက္ကဘဲ အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ မဟုတ္လား။ ဒီအိမ္က စာေရးဆရာႀကီး ေမာင္ေပၚထြန္းရဲ႕အိမ္ပါ။
ဆရာႀကီး ေမာင္ေပၚထြန္းရဲ႕ စာအုပ္စင္
သူ႔အသက္ထက္ စာေရးသက္ ပိုႀကီးေနတဲ့စာေပပညာရွင္ႀကီး ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔ရခ်ိန္ဟာ သူ႔အတြက္ တကယ္ႀကီးက်ယ္ခမ္း နားတဲ့ အခုိက္အတန္႔တခု အမွန္ပါ။ အိမ္ေအာက္ထပ္က ဧည့္ခန္းမွာ အလႅာပ သလႅာပ ေျပာေနၾကရင္းမွာပဲ ဆရာႀကီးေမာင္ ေပၚထြန္းက ....
"မေတြ႔တာလည္း ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာၿပီ။ ကုိေစာေနာင္သတင္းကိုေတာ့ အၿမဲတမ္း ၾကားတယ္။ မၾကာခင္ ခင္ဗ်ားက ယိုး ဒယားကိုျပန္ဦးမွာဆိုေတာ့ ဘာေပးလိုက္ရမလဲမသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္စာအုပ္ေတြကလည္း တအုပ္မွကို အိမ္မွာမက်န္ဘူး။ ေတာကလူေတြလာရင္ အကုန္ မသြားၾကလို႔။ ဒါေပမဲ့ စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ သူမ်ားလက္ေဆာင္လာေပထားတာေတြေတာ့ ရွိ တယ္။ ယူသြားေလ"
"ဟုတ္.. ဆရာႀကီး။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နည္းနည္းပါးပါး ယူသြားပါ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ဆရာႀကီးတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ဆီက ေတာင္းစရာရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာ ကုိဖိုးေက်ာ့ကိုပါ ဆရာ့အိမ္ကုိ အပါေခၚခဲ့တာ"
"ေဟ.. ဘာေတာင္းမလုိ႔လဲ.. ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က စာေရးဆရာဆိုေတာ့ မခ်မ္းသာဘူးေလ"
"ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းမဲ့အေမြက စာေပပညာအေမြပါ။ အခု ကြၽန္ေတာ္ဂ်ာနယ္ေတြမွာ စာတုိေပစေလးေတြ အလ်ဥ္းသင့္သလို ေရးေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာသမားေတြ မိတ္ေဆြေတြတပည့္ေတြ ေျပာျပတာေတြကို ျပန္ေျပာျပသူအေနနဲ႔ Narrator လုပ္တဲ့သေဘာမ်ဳိး စာေတြေရးေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးဆရာေကာင္းတေယာက္ျဖစ္လာဖို႔အတြက္ ဆရာတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဆီက ပညာအေမြကို လက္ဆင့္ကမ္း ရယူခ်င္ပါတယ္"
ဆရာႀကီးေမာင္ေပၚထြန္းရဲ႕ ရိုးရွင္းတဲ့ဘဝေနဟန္
"ကိုေပၚထြန္းက အရင္ေျပာလုိက္ပါ။ ၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ္ေျပာမယ္"လို႔ ဆရာႀကီး ဖိုးေက်ာ့က ဆုိတယ္။
ဒီဆရာႀကီးႏွစ္ေယာက္ နည္းညႊန္လမ္းျပခဲ့တဲ့စကားလံုးတိုင္းဟာ ကေလာင္ေကာင္းတေခ်ာင္းအတြက္ က်ိန္းေသ လိုက္နာ က်င့္ၾကံရမဲ့ နည္းလမ္းေကာင္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလမ္းညႊန္ေျပာျပခ်က္ေတြကို သူ႔လိုဘဲ တျခားလူေတြလည္း သိခြင့္ရၾက ပါေစ.. ဆိုတဲ့ေစတနာနဲ႔ ဆရာႀကီး ေမာင္ေပၚထြန္းေျပာခဲ့သည့္အတိုင္း စာျပန္စီၿပီး "စာေရးဆရာရဲ့ ပီတိ"လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ ကာ ေဝမွ်ေပးလုိက္ပါတယ္။
=====
"ပထမစာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ (Desire) ေပါ့။ ဆႏၵဟာ ပထမဆံုး အေရးႀကီးပါတယ္။ ေနာက္ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈ (Confidence) လည္း ရွိရမယ္။ အဲဒီလို ပန္းတိုင္လည္း ထားရမယ္။ ၿပီးရင္ ဘာထပ္လုပ္ရမလဲဆိုရင္ စာမ်ားမ်ား ဖတ္ရမယ္။ ဝမ္းစာ သိပ္အေရးႀကီးတယ္။ စာမေရြးပါနဲ႔။ Read everything. ပန္းဖလက္ကေလး ေၾကာ္ျငာစာရြက္ကေလးက အစ သတင္းစာကအစ ေဆးေၾကာ္ျငာကအစ ဖတ္။ အဲဒီလိုဖတ္ရင္ စကားလံုးေတြရတယ္။ ေဗဒင္စာအုပ္ လကၡဏာစာအုပ္ အစံုေပါ့. . ဖတ္"
"ပယ္ပယ္နယ္နယ္ အာဂံုရေဆာင္ရေအာင္ အလြတ္က်က္ေနဖို႔ မလုိဘူး။ ပံုမွန္ စိတ္ဝင္တစား ဖတ္သြားရံုနဲ႔ စကားလံုး ေလး တလံုးရသြားရင္ စာေရးဆရာအတြက္ အဲဒါ ပတၱျမားေလးတလံုးပဲ။ ေဝါဟာရေလးတလံုးရသြားရင္ ဘာလို႔ဆို right words in right place စာေရးတယ္ဆိုတာ ေနရာမွန္ကို စကားလံုး မွန္ထည့္ေပးရတာ။ ဝါက်တခုမွာ သူမ်ားဖတ္လို႔နားလည္ေအာင္ အဆင္ေျပေအာင္ ဝါစာသီလိတၳျဖစ္ေအာင္ အဲဒီလိုနားလည္လြယ္ေအာင္ ေဝါဟာရကို ေနရာမွန္ထည့္ေပးဖို႔ လိုတယ္။ ဒီ ေတာ့ ေဝါဟာရေတြ အမ်ားႀကီးႂကြယ္ရင္ေတာ့ စာဟာ ပိုလွလာတာေပါ့။ ပိုၿပီးရင္ ႂကြလာၿပီး ရသပါလာတယ္။ ရသပါလာရင္ စာဟာ.. စြဲတယ္ဖတ္လို႔။ သုတက ဖတ္ၿပီးရင္ ေပ်ာက္သြားတတ္တယ္။ ရသက စြဲက်န္ရစ္ခဲ့တယ္၊ အသည္းထဲနစ္ၿပီး.. စူးဝင္ၿပီးေတာ့.. ရသစာေပေတြကို ဖတ္ရင္ေလ ..."
ဆရာႀကီးေမာင္ေပၚထြန္းႏွင့္ ဆရာႀကီးဖိုးေက်ာ့တို႔စကားလက္ဆုံ။
"တခ်ဳိက သုတခ်ည္းပဲ ဖတ္တယ္။ သုတဖတ္တဲ့အခါ ဗဟုသုတေတြ အမ်ားႀကီးရတယ္။ အခ်က္အလက္ေတြ အ ေၾကာင္း ျခင္းရာေတြကို အမ်ားႀကီးသိတယ္။ သူက ေခါင္းထဲပဲ ဝင္တယ္။ ႏွလံုးသားထဲကို မဝင္ဘူူး။ ႏွလံုးသားထဲဝင္တဲ့ဟာက စြဲ က်န္ရစ္တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔စြဲသလဲဆိုေတာ့ သူေရးတဲ့စာက ရသနဲ႔ေရးထားတဲ့အခါ "ၾကားေယာင္.. ျမင္ေယာင္ .. နံေယာင္.. ျဖစ္ေအာင္"ေရးထားတာမို႔။ ဥပမာ ဟင္းခ်က္နည္းေရးတယ္ဆိုပါစို႔။ ဝတၳဳထဲမွာ ေကာင္မေလး ဟင္းခ်က္ေနတယ္။ တခါ တည္း အနံ႔ေတြ… ထြက္လာ။ စပါးလင္နံ႔ကေလးသင္းလာ အဲဒီအတိုင္း။ ဥပမာ .. ၿငိမ္းေက်ာ္တုိ႔ေရးတာ .. သစ္ရြက္ကေလး ေႂကြက်လာတယ္။ ဟာ သစ္ရြက္ကေလးဟာ ေလထဲမွာ ေဝ့ကာဝဲကာနဲ႔ ေျမေအာက္ကို မက်ေသးဘူး။ အဲဒီလို ေရးဖြဲ႔တာ။ အဲဒါဟာ ရသပဲ။ အဲဒီလို ဖြဲ႔ႏိုင္တာ"
"ဘာလို႔ဆို က်မ္းႀကီးပဲေရးလာတဲ့အခါ စာဟာ မာသြားတယ္။ ဆရာသိန္းေဖျမင့္တုိ႔ဆို ဘက္စံု။ က်မ္းလည္း.. ေတာ္တယ္။ ရသလည္း ေတာ္တယ္။ သူေရးတဲ့ဝတၳဳဆိုရင္ ညႊန္႔ေနတာပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ စာစံုဖတ္ထားလို႔။ သူ႔မွာ ဝမ္းစာက အျပည့္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ စာစံုဖတ္ပါ.. ေျပာတာ"
ဆရာႀကီးေမာင္ေပၚထြန္းနဲ႔ စာေရးသူ
"စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္ရင္ ေရးမွစာျဖစ္မွာကိုး။ မပ်င္းနဲ႔ဆိုတာက ေျပာစရာမလိုဘူး။ ဝိရိယရွိဖို႔ကေတာ့ ေျပာစရာ မလိုပါဘူး။ ဝိရိယမပါရင္ ဘာျဖစ္မလဲ။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ဟဲ.. ဟဲ.. ဆႏၵရွိရံုနဲ႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ ဝိရိယရွိဖို႔လုိေသးတယ္။ ေရးျဖစ္ေအာင္ေရး။ ထိုင္ႏိုင္ေအာင္.. တတ္ႏိုင္ရင္ နာရီမွတ္ၿပီး ေရး။ ဥပမာ ဟဲမင္းေဝးဆိုရင္ ခဲတံ ၁၂ ေခ်ာင္းကို ဖန္ခြက္မွာ ထည့္ထားတယ္။ ခြၽန္ၿပီးသား .. ကုန္ေအာင္ေရး တယ္။ အဲဒီလို ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြ ရွိတယ္ေနာ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ နာရီသတ္မွတ္ထားတယ္။ ဆရာႀကီး ျမသန္းတင့္ဆိုရင္လည္း အခ်ိန္သတ္မွတ္ၿပီး ေရးခဲ့တယ္။ သူက ဒါကို profession တခုလို သေဘာထားတယ္။ amateur မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူက သက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအလုပ္လို႔ သေဘာထားတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ရင္ ျဖစ္ကိုျဖစ္လာမယ္"
"ေနာက္ၿပီး ေစတနာပါဖို႔လုိတယ္။ စာကို ေစတနာနဲ႔ေရးရမယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ ငါပိုက္ဆံရဖို႔ အတြက္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေရးရင္ အဲဒီစာ ေကာင္းကို မေကာင္းဘူး။ ဒီစာအုပ္ကို ေရာင္းလုိ႔စြံေအာင္ လုပ္လိုက္မယ္။ ေပါက္သြားမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔လုပ္ၾကည့္ .အဲဒီစာဟာ မေကာင္းဘူး။ ျဖစ္ရင္ေတာင္ ခဏပဲျဖစ္မယ္.. တာရွည္မခံဘူး။ တကယ့္ ေစတနာေကာင္း နဲ႔ ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ ကိုယ္သိထားတာေလးကို မွ်ေဝေပးခ်င္တယ္။ ဒီဝတၳဳကေလးကိုဖတ္ၿပီး လူေတြဖတ္ရင္ ဘယ္လို ခံစားရ မလဲ.. စိတ္ေကာင္းရွိသလား စိတ္ေကာင္းမရွိဘူးလားဆိုတဲ့ လူ႔ရဲ႕စိတ္ေစတနာ အဆိုးအေကာင္းေတြက္ို ပိုင္းျခား ေဝဖန္ တတ္လာမယ္.. သူကိုယ္တိုင္..သူ႔ဘာသာသူေပါ့။ ကိုယ္က်င့္တရားတခုကို ျပဳျပင္ၿပီးျဖစ္လာမယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆမ်ဳိး ေစ တနာေလးေတြ ရည္စူးလိုက္မယ္ဆိုရင္ ကုသိုလ္ရတဲ့အလုပ္။ အလိုလို ကုသိုလ္ရလာမယ္။ ေစတနာသာထား။ ေစတနာ မပါရင္ စာမေရးနဲ႔လို႔ေတာင္ ေျပာခ်င္တယ္။ ေစတနာမပါရင္ မေရးနဲ႔"
ဆရာႀကီးေမာင္ေပၚထြန္း ဆရာႀကီးဖိုးေက်ာ့ႏွင့့္ စာေရးသူတုိ႔စကားစျမည္
"ငါ.. ေအာင္ျမင္ဖို႔။ ေက်ာ္ၾကားဖို႔ ဆုရဖို႔စိတ္မ်ဳိးနဲ႔ လံုးဝမေရးနဲ႔။ အဲဒါေတြက ကြၽဲကူးေရပါ။ ဒါေတြ ေျပာစရာေတာင္ မလိုဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က အဲဒီလို စိတ္နဲ႔ေရးဖို႔ ခဏထားပါဦး။ ပိုက္ဆံလည္း မရခဲ့ဘူး။ ပထမဆံုး ကြၽန္ေတာ္ေရးတဲ့စာအုပ္ကိုေတာင္ လက္ေဆာင္မရခဲ့ဘူး။ ကိုယ္ေရးတဲ့စာအုပ္ကို ကိုယ့္ဘာသာ ဝယ္ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ .. ဟဲဟဲ. ဟဲဟဲ …။ အခုဆိုရင္ စာေပဗိမာန္ ကိုယ္တိုင္က အဲသလိုလုပ္တာ။ သုတပေဒသာ လစဥ္ထုတ္။ အရင္က စာအုပ္ေပးတယ္။ အခု စာမူခပဲ ေပးတယ္။ အခု ၿပီးခဲ့ တဲ့လက မေပးဘူး။ စာေရးဆရာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဝယ္ဖတ္ရတယ္။ ဟ . ဟ . ဟ အဲဒီလို… ဟာမ်ဳိးေတြ ရွိတယ္။ ဒါကေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့"
"ဆိုလိုခ်င္တာကေတာ့ ေငြအတြက္ မေရးနဲ႔။ ဒါေတြက သိၿပီးသားေနမွာပါ။ အထူးေျပာစရာ မလိုပါဘူး။ စာေရးတယ္ဆို ကတည္းက ရင္ထဲကခံစားခ်က္ကိုခ်ေရးရတာ။ ကိုယ္က သုတကို ေပးခ်င္လို႔ ရသကိုေပးခ်င္လို႔ဆိုၿပီး ကိုယ္သန္ရာလိုင္းကို ေရးၾကတာပဲ။ ေရးသာေရး။ ေစတနာနဲ႔ေရးရင္ ေအာင္ကို ေအာင္ျမင္ရမယ္။ ေစတနာနဲ႔စာတပုဒ္ကို ေရးၿပီးရင္ ပီတိကို ေသခ်ာေပါက္ခံစားရမယ္။ အဲဒီပီတိကလည္း အင္မတန္မွ စိတ္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေစတယ္။ စာေရးဆရာ လုပ္ရတာ သမၼာအာဇီဝ အျဖစ္ဆံုး.. ဘဝမွာအေက်နပ္ဆံုး ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သမၼတရာထူးနဲ႔မလဲဘူးဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ အလကားေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ေငြနဲ႔လည္းမလဲဘူး။ ပံုေပး… မလိုဘူး။ စာေရးဆရာျဖစ္ဖို႕ပဲ။ ကိုယ့္စာအုပ္ကို လူဖတ္တာ ျမင္ဖို႔ပဲ။ ဒါဘဲ။ ဒါအတြက္ ကြၽန္ ေတာ္ နမူနာတခုေျပာျပမယ္"
----
ဆရာႀကီး ဖိုးေက်ာ့ နဲ႔ စာေရးသူ
"ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္းက ဆလံုး (Salone) ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္။ သူ႔နာမည္အရွည္ အျပည့္အစံုေတာ့ ေမ့ေနၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္က အီ တလီမွာ နာဇီကိုျပန္တိုက္ေနခ်ိန္။ အီတလီ ယာယီအစိုးရအဖြဲ႔မွာ သူက ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး။ ၿပီးေတာ့ သူက စာေရးဆရာ။ စာအုပ္ ေလးငါးအုပ္ ထြက္ၿပီးၿပီ။ ေနာက္ဆံုးထြက္တဲ့စာအုပ္နာမည္က Bread and Wine ေပါင္မုန္႔နဲ႔ဝိုင္အရက္..တဲ့။ အဲဒီစာ အုပ္က တအားေရာင္းေကာင္းတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးစာအုပ္ဆိုေတာ့ အရမ္းစြံတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မီလန္ၿမိဳ႕မွာ နာဇီက ဗံုးႀကဲတယ္။ ဗံုးႀကဲေတာ့ လူေတြက ထြက္ေျပးၾကတယ္။ အစိုးရအဖြဲ႔လည္း ကစဥ့္ကလ်ား ေျပးၾကရတယ္။ ကိုယ့္ေသတၱာ ကိုယ္ဆြဲ ကိုယ့္အထုပ္ ကိုယ္ဆြဲၿပီးေတာ့ေပါ့။ စစ္ေျပးေတြဟာ ႀကံဳရာရထားေပၚတက္ၿပီး ေျပးၾကာတာေပါ့။"
"စက္ေသနတ္ေတြနဲ႔ပစ္ၾကခတ္ၾက။ ဗံုးေတြ ခ်ေနတဲ့ၾကားက မီးရထားတစီးဟာ ေမာင္းထြက္လာေနတယ္။ ဆလံုးလည္း အဲဒီရထားနဲ႔ပဲ ပါလာတယ္။ သူ.. အဲဒီရထားေပၚမွာထိုင္ေနတာ သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ မိန္းမႀကီးတေယာက္ ဝတုတ္မႀကီး။ ျခင္းေလးဆြဲၿပီးေတာ့.. သူ႔ေရွ႕မွာ ျဗဳန္းခနဲ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ သူ ထိုင္ခ်လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ စက္ေသနတ္ေတြကလည္း ဘန္း.. ဘန္း..။ ဗံုးေတြကလည္း ဝုန္းခနဲ.. အုန္းခနဲေပါက္ကြဲသံေတြ ဆူညံေနတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ မီးရထားကလည္း ဆက္ သြားေနတယ္"
"ဒီလိုဝရုန္းသုန္းကား ကေသာင္းကနင္း ျဖစ္ေနစဥ္မွာပဲ အဲဒီမိန္းမႀကီးဟာ ျခင္းထဲက စာအုပ္တအုပ္ ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီလုိဆြဲထုတ္လုိက္တာကို ဟိုစာေရးဆရာ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးက အသာေလးလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ေခြးနားရြက္ခ်ိဳး ထားတယ္။ ေခြးနားရြက္ခ်ိဳးထားတယ္ဆိုတာ စာမ်က္ႏွာထိပ္ပိုင္းက ေထာင့္ကိုေခါက္ၿပီး မွတ္ထားတာကို ေျပာတာ။ အဲဒီ ေခါက္မွတ္ထားတဲ့ စာမ်က္ႏွာကိုလွန္ၿပီး ဆက္ဖတ္ေနတယ္။ အဲဒီလို ေသနတ္ပစ္တာကိုလည္း ဂရုမစိုက္။ ဗံုးႀကဲ တာကို လည္း ဂရုမစိုက္။ မီးရထားေပၚကို လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးၿပီးတက္လာတာကိုလည္း ဂရုမစိုက္။ စာအုပ္ကိုပဲ ဆက္ဖတ္ေန တယ္။ ဘာစာအုပ္မ်ားျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ သည္းႀကီးမည္းႀကီး ဖတ္ေနတာလဲလို႔ စာေရးဆရာက လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ စာအုပ္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီမိန္းမႀကီးဟာ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို လံုးဝသတိမျပဳမဘဲ စာအုပ္ထဲမွာ နစ္ေျမာေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ စာေရးဆရာဟာ အဲဒီစာအုပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ေရးတာဗ်.. လို႔ေျပာျပခ်င္တဲ့ စိတ္တဖြားဖြားေပၚလာေနတယ္"
ဆရာႀကီးေမာင္ေပၚထြန္း၊ ဆရာႀကီးဖိုးေက်ာ့ႏွင့့္ စာေရးသူတုိ႔အမွတ္တရ
"ဒါေပမဲ့ သူ မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။ မေျပာခဲ့ဘူး။ သူဟာ အဲဒီျမင္ကြင္းေလးကို ၾကည့္ၿပီး တအားပီတီျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီပီတိကို သူ ခံစားလိုက္တယ္။ အဲဒီပီတိေၾကာင့္ စာေရးဆရာဟာ စစ္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို ေမ့သြားေစခဲ့တယ္။ အဲဒါဟာ စာေရး ဆရာရဲ့ ပီတိပဲ။ ေနာက္.. ကြၽန္ေတာ့္ဆရာတေယာက္လည္း ေျပာဖူးတာ ရွိတယ္။ ဆရာ တကၠသိုလ္ထင္ႀကီး။ "ေဟ့ ေကာင္.. စာေရးဆရာဟာ Show man မဟုတ္ဘူး.. တဲ့။ စာေရးဆရာဟာ ရုပ္ျပစားတဲ့ လူမဟုတ္ဘူး..တဲ့။ ရုပ္ရွင္မင္းသားတုိ႔ ျပဇာတ္ မင္းသားမဟုတ္ဘူး..တဲ့။ စာေရးဆရာဟာ သူ႔စာကို လူဖတ္ဖို႔ပဲ လုိတယ္။ စာေရးဆရာဆိုတာ ငါ့စာအုပ္ကို သူမ်ားဖတ္ေန တယ္ဆိုတာကို ေခ်ာင္းၿပီးၾကည့္ရတယ္"
"ငါ စာေရးဆရာဆိုၿပီး ငါေရးတဲ့စာအုပ္ဆိုၿပီး လက္မေထာင္ေနဖို႔အလံထူေနဖုိ႔ မလိုဘူး။ ကိုယ့္စာအုပ္ကို သူမ်ားဖတ္ေန တာျမင္ရင္ ပီတိကို ခံစားရတယ္"
=====
ကိုေစာေနာင္ဟာ ဆရာႀကီးေျပာျပေနခိုက္မွာ စာေပပညာ ဘာသာရပ္အထူးျပဳေက်ာင္းသားႀကီးတေယာက္ ပါေမာကၡဆီရဲ႕ လက္ခ်ာကို အာရံုစိုက္သင္ယူသည့္အလား ဆရာႀကီးစကားဆံုးတိုင္း ဟုတ္.. ဟုတ္.. ဟုတ္လိုက္ရင္း နားစိုက္ေထာင္ေနခဲ့ တယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕လမ္းညႊန္ေျပာျပခ်က္ ၿပီးဆံုးခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႕အသံဖမ္းစက္က ဆယ္မိနစ္တိတိ အခ်ိန္ၾကာျမင့္သြားတယ္လို႔ျပ ေနတယ္။ သူ႔အဖို႔မွာေတာ့ ကေလာင္ေကာင္းတေခ်ာင္းျဖစ္ဖို႔ ဘာသာျပန္စာေပ ပါရဂူတေယာက္ဆီက စာေပဝိညာဥ္တခုကို အေမြအျဖစ္ရယူလိုက္ၿပီလုိ႔ ခံစားမိပါရဲ့။
ဓာတ္ပုံမ်ားကို ၂ဝ၁၆ ဇူလိုင္ ၁၂ ရက္ေန႔က ဆရာႀကီးေမာင္ေပၚထြန္း ေနအိမ္တြင္ မွတ္တမ္းတင္ရိုက္ကူးပါသည္။
(စာေရးသူ -ေဌးဝင္း)