ေမာင္လွဝင္း (ျမင္းျခံ) ● အလြမ္းညဳိ႕သန္း ဝ ေတာင္တန္းမွာ (၃)
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၁၇၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၁၇၊ ၂၀၁၇
● ေတာင္တန္းေပၚက ဆရာဝန္မ
ကြၽန္ေတာ္ငယ္စဥ္က ဘဝသံသရာ ႐ုပ္ရွင္ကား ၾကည့္ခဲ့ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာစြဲေနတဲ့ ျမင္ကြင္းတခု ရွိခဲ့တယ္။ ႏွင္းျမဴေတြ ဆုိင္း ေနတဲ့ ရွမ္းေတာင္တန္းေတြေပၚမွာ ဆရာဝန္အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ ဇာတ္လုိက္ ေဇယ်ႀကီးက လားေတြျမင္းေတြေပၚမွာ ေဆးအိတ္တင္ၿပီး ေတာင္တန္းေတြက ဆင္းရဲသားတုိင္းရင္းသားျပည္သူလူထုကုိ ေမတၱာေစတနာေတြနဲ႔ေဆးလုိက္ကုေပး ေနတဲ့အခန္းပါ။ (အဲဒီအခ်ိန္ ငယ္စဥ္က ဒီျမင္ကြင္းစိတ္ကစြဲၿပီး ႀကီးလာရင္ ဆရာဝန္ျဖစ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆ ရာဝန္ေတာ့ ျဖစ္မလာပါ။ ေတာ္လွန္ေရးသမားနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ေတာ့ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။)
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ လားေတြ ျမင္းေတြေပၚမွာ ေဆးအိတ္ေတြတင္ၿပီး ေတာင္တန္းေတြေပၚက ဆင္းရဲသားလူနည္းစုတုိင္းရင္းသားျပည္သူေတြထံ ေဆးကုသြားခဲ့ရမယ္လုိ႔ စိတ္ထားမွာ တခါမွ ေမွ်ာ္မွန္းမထားခဲ့ဖူးဘူး။
ကာဝုိင္းရြာကေလးမွာ ခရီးေထာက္ တညနားခုိၿပီး ေနာက္ေန႔ မနက္ေဝလီေဝလင္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ခရီးထြက္လာေတာ့ ေတာင္ ေပၚေဒသထုံးစံအတုိင္း ႏွင္းျမဴေတြ သိပ္သိပ္သည္းသည္း မႈိင္းမႈန္ေဝသီေနဆဲပါ။ လား ေလးငါးေကာင္ေလာက္ေပၚမွာ ေဆး အိတ္ေတြ၊ ေဆးကုသေရးကိရိယာေတြ၊ ေဆးဝါးေတြ ၿမဳိ႕နယ္တခုလုံး လုိက္လံေဆးကုသဖုိ႔အတြက္ အစုံအလင္ ပါရွိခဲ့ပါ တယ္။ အရံသင့္သုံးလုိ႔ရတဲ့ ဒရစ္သြင္း ေဆးအိတ္ေတြလည္း အေတာ္မ်ားမ်ား ပါရွိလာခဲ့ပါတယ္။ ျမင္းလားေတြမွာ ေဆးကုသ ေရးကိရိယာေတြနဲ႔ ေဆးဝါးေတြပဲတင္ၿပီး ဆရာဝန္ေတြ ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ ေျခလ်င္ပဲေလွ်ာက္ၾကရပါတယ္။
ကာဝုိင္းရြာကေန ေတာင္ျမင့္ေပၚက လူသြားလမ္းက်ဥ္းေလးအတုိင္း ေဒါက္တာလွေက်ာ္ေဇာနဲ႔ သူရဲ႕ အလုပ္သင္ဆရာဝန္ ေလးေတြ၊ ေဆးလုပ္သားေတြနဲ႔ကြၽန္ေတာ္တုိ႔တေတြ ထြက္လာခဲ့ရာမွာ ကုိယ့္ေရွ႕ ေလးငါးေျခာက္လံေလာက္ကုိသာ လမ္း ကုိ ျမင္ရပါတယ္။ ႏွင္းျမဴေတြ ဆုိင္းေနလုိ႔ေရွ႕တေခၚေလာက္ကုိဆုိရင္ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရပါ။ အဲဒီတေခၚေလာက္ဆီကပဲ ငုိသံယုိသံေတြ ႐ုတ္တရက္ ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ကြၽန္ေတာ္က ေဆးကုသေရးအဖြဲ႕လူတန္းေတြ ျမင္းေတြကုိ ခဏ ေလာက္ ရပ္တန္႔ေနေစၿပီး ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ဘာသာျပန္ရဲေဘာ္ေလးက ေရွ႕ကုိဆက္သြားၿပီး ဘယ္သူေတြလဲ၊ ဘာ ျဖစ္တာလဲဆုိတာ ေရွးဦးသြားၾကည့္ၾကပါတယ္။
ေတာင္ေပၚရြာေလးတရြာက ဝအမ်ဳိးသား အမ်ဳိးသမီးေတြပါပဲ။ ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ေလာက္ ရွိပါမယ္။ လမ္းခရီးမွာ သူ တုိ႔ရဲ႕ ကေလးငယ္ေသသြားလုိ႔ ငုိယုိေနၾကတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေဆးကုသေရးအဖြဲ႕ေတြ ကာဝုိင္းရြာမွာ ရွိေနတယ္ဆုိလုိ႔ သူတုိ႔ လာျပၾကတာပါ။ ညက ကေလးအျပင္းဖ်ားတာ မသက္သာလုိ႔အခု နံနက္ေစာေစာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဆီထြက္လာရင္း အခုလုိ ကေလးဆုံးသြားတယ္လုိ႔ ေျပာျပၾကပါတယ္။
ဒါနဲ႔ကြၽန္ေတာ္လည္း ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ၿပီး ရဲေဘာ္လွေက်ာ္ေဇာကုိ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပကာ သူတုိ႔ကုိ ေခၚလာ ခဲ့ပါတယ္။ ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ကေလးေသလုိ႔ငုိေနတဲ့ လူအုပ္ကုိ ရဲေဘာ္လွေက်ာ္ေဇာတုိ႔ ေတြ႕ဆုံမိပါၿပီ။ ကေလးမိဘေတြကုိ ရဲေဘာ္လွေက်ာ္ေဇာက ေတြ႕ဆုံၿပီး ေမးျမန္းစုံစမ္းပါတယ္။ ညက အပူႀကီးလုိ႔ ကေလးငါးခါေျခာက္ခါေလာက္ တက္သြား ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ရဲေဘာ္လွေက်ာ္ေဇာက ေသသြားတယ္ဆုိတဲ့ ကေလးကုိ သူၾကည့္ဦးမယ္တဲ့။
သူနဲ႔သူရဲ႕ အလုပ္သင္ဆရာဝန္ေလးေတြ ေသသြားတယ္ဆုိတဲ့ ကေလးအေလာင္းကုိ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေတြ ထုိးၿပီး (အ လင္းေရာင္ က်မလာေသး) စမ္းသပ္ၾကည့္႐ႈၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွ နားမလည္ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းကပဲ ရပ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနပါတယ္။
“ဟယ္...မေသေသးဘူး။ အပူႀကီးလုိ႔တက္ၿပီး ေမ်ာေနတာ။ ျမန္ျမန္လုပ္....ျမန္ျမန္လုပ္” ရဲေဘာ္လွေက်ာ္ေဇာက သူ႔တပည့္ အလုပ္သင္ဆရာဝန္မေလးေတြကုိ ဘာေတြယူခဲ့ ဘယ္လုိလုပ္ စသျဖင့္ ညႊန္ၾကားေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ကေလးရဲ႕မိခင္ မ်က္ႏွာဟာ ကေလး မေသေသးဘူးဆုိတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းဝင္းလက္သြားတာ သတိျပဳလုိက္မိတယ္။ ကေလးမိဘေတြနဲ႔ ရြာသားေတြက သူတုိ႔ရဲ႕ဗဟုသုရွိသေလာက္နဲ႔ ကေလးေသၿပီလုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ၾကတာကုိး။
သူတုိ႔ ဆရာဝန္တသုိက္ ကေလးအနားမွာ ျပဳစုကုသတာေတြနဲ႔အလုပ္ရႈပ္သြားတယ္။ ေဆးေတြထုိးတယ္။ ေတာင္ျမင့္ႀကီး ေပၚက လူသြားလမ္းေလးေပၚမွာပဲ ဒရစ္သြင္းတာ လုပ္တယ္။
အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ရဲေဘာ္လွေက်ာ္ေဇာက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ကေလးရဲ႕မိဘေတြကုိ ေျပာျပတယ္။ “ကေလး မေသေတာ့ပါ ဘူး။ ဒါေပမဲ့ တရက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ ကြၽန္မေတာ့ ဆက္ၿပီးေစာင့္ေရွာက္ေပးဖုိ႔ လုိတယ္။ စီစဥ္ေပးပါ”တဲ့။
ကေလးမိဘေတြ လာတဲ့ ရြာက နည္းနည္းေဝးတယ္။ အဲဒီေနရာထိ ကေလးကုိ ျပန္ေခၚမသြားသင့္ဘူး။ ဒါနဲ႔ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အဲဒီလမ္းရဲ႕ေအာက္ နည္းနည္းသြားရင္ေရာက္တဲ့ ရြာကေလးဆီကုိ လူမမာကေလးနဲ႔မိဘေတြေရာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေဆးအဖြဲ႕ ေတြပါ ဆင္းသြားခဲ့ၾကပါတယ္။
ရြာလူႀကီးေတြေခၚၿပီး အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပကာ ေနရာထုိင္ခင္း စီစဥ္ခုိင္းရပါတယ္။ သင့္ေတာ္တဲ့ အိမ္က်ယ္ၾကီးတအိမ္မွာ ကေလးကုိ ေဆးကုသေပးသလုိ အဲဒီရြာမွာရွိတဲ့ လူမမာေတြကုိလည္း ေဆးကုပါတယ္။ ညက် အဲဒီရြာေလးမွာ တရြာလုံးက လူေတြေခၚၿပီး က်န္းမာေရးအသိ ရရွိေပးဖုိ႔ ေဟာေျပာပြဲစီစဥ္ၿပီး ေဟာေျပာတာလည္း လုပ္ရပါတယ္။ ေသၿပီဆုိတဲ့ ကေလး ငယ္ စိတ္ခ်ရေလာက္ေအာင္ ျပန္ေကာင္းလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အဲဒီရြာကေန ေရွ႕ဆက္ခရီးထြက္ခဲ့ၾကျပန္ပါတယ္။ ေဆး အဖြဲ႕က အသက္ကယ္ေပးလုိက္ရတဲ့ အဲဒီကေလးရဲ႕နာမည္ကုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ခုထိမွတ္မိေနဆဲပါ။ “အုိက္ေအာင္” တဲ့။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ခရီးစဥ္က ၿမဳိ႕နယ္တခုလုံး တေတာင္ဆင္း တေတာင္တက္၊ တရြာဝင္ တရြာထြက္နဲ႔ေဆးကုသတာ၊ ေဆးေပး တာ၊ က်န္းမာေရးေဟာေျပာပြဲလုပ္တာေတြလုပ္ေဆာင္တဲ့ ခရီးစဥ္ပါ။ ဝမ္းေရာဂါလုိ ကပ္ေရာဂါျဖစ္တယ္လုိ႔ယူဆရတဲ့ ဒုိင္ နယ္နဲ႔ေက်းရြာေတြကုိ ဦးစားေပးသြားေရာက္ကုသရပါတယ္။ လမ္းက်တဲ့ ရြာေတြမွာ စတည္းခ်ၿပီး အနီးအနားက လူနာေတြ လာေရာက္ၿပီး ကုသခုိင္းရပါတယ္။ ရြာတုိင္းေတာ့ မသြားႏုိင္ပါ။ သိပ္ျပင္းထန္တဲ့ လူနာ၊ ေဆးကုသတဲ့ဆီ မလာႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ ေရာဂါျပင္းထန္တဲ့လူနာဆုိရင္ေတာ့ ဆရာဝန္ ဆရာဝန္မေလးေတြ ၂ ေယာက္တတြဲ၊ သုံးေယာက္တတြဲ ေစ လႊတ္ၿပီး သြားေရာက္ကုသေစပါတယ္။
ရဲေဘာ္လွေက်ာ္ေဇာရဲ႕ အလုပ္သင္ဆရာဝန္ေလးေတြမွာ လူမ်ဳိးစုံလင္ပါတယ္။ ဝ အမ်ဳိးသား အမ်ဳိးသမီးေတြပါသလုိ အ လယ္ပုိင္း ေျပာက္က်ားေဒသကေန ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရွိရာ ပန္ဆန္းကုိလာၿပီး ေဆးပညာသင္ယူေနၾကတဲ့ ရွမ္း၊ ပအုိ႔၊ အင္းသား အမ်ဳိးသား အမ်ဳိးသမီးေလးေတြလည္း ပါဝင္ၾကတယ္။ ရဲေဘာ္လွေက်ာ္ေဇာက သူ႕တပည့္ အလုပ္သင္ဆရာဝန္ ေလးေတြကုိ လူနာမ်ားကုိ လက္ေတြ႕ကုသရင္း လက္ေတြ႕သင္ၾကားျပသေပးတာလည္း လုပ္ရပါတယ္။ ညက်လုိ႔ က်န္းမာ ေရး လူထုေဟာေျပာပြဲေတြ က်ရင္လည္း သူပဲ အဓိကေဟာေျပာရတာပါ။
(ပါတီရဲ႕ ခြင့္ျပဳမႈနဲ႔ညႊန္ၾကားမႈအရ လူထုေဆးကုသေရးအတြက္ ဝနယ္လူထုက်န္းမာေရးဆုိးတဲ့အခါမွာ ကြၽန္ေတာ္က ပန္ ဆန္းေဆးရုံကုိ ျဖစ္ေစ၊ ရဲေဘာ္လွေက်ာ္ေဇာရဲ႕ ပါတီဗဟုိေဆးေက်ာင္းျဖစ္ေစ လုိက္လံကုသေပးဖုိ႕ ေတာင္းဆုိရတယ္။ အဲဒီ အခါမွာ ေဆးရုံကျဖစ္ေစ၊ ေဆးေက်ာင္းကျဖစ္ေစ ေဆးဆရာဝန္ေတြနဲ႔ လူေတြစီစဥ္ေပးၿပီး ေတာင္ေတြေပၚ လုိက္လံကု သေပးေစတယ္။ တၾကိမ္တည္းနဲ႔ၿပီးသြားတဲ့ နယ္လွည့္ေဆးကုသေရးမဟုတ္ပါ။ အႀကိမ္ႀကိမ္ လူထုက်န္းမာေရးအတြက္ ေဆးကုသေရးခရီးေတြ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တခါတေလ ရဲေဘာ္လွေက်ာ္ေစာ ေခါင္းေဆာင္လုိက္ပါတတ္သလုိ တခါတေလ ေဆးရုံက ဒုႏုိင္ငံေရးမွဴး ရဲေဘာ္ေငြ၊ တခါတေလ ေဆးရဲမွ ေဆးတာဝန္ခံရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ ဦးစီးလုိက္ပါတတ္ ၾကပါတယ္။)
ခရီးက ပင္ပန္း၊ ကုသေပးရတဲ့ လူနာေတြမ်ားျပား (တရြာလုံးနီပါး ဖ်ားနာေနၾကတဲ့ရြာေတြလည္း ရွိပါတယ္) လုိ႔ ေမာပန္းၾက ေပမယ့္ ေဆးအဖြဲ႕ဝင္အားလုံးဟာ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြေနၾကပါတယ္။ ျပည္သူ႕အက်ဳိးကုိ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေဆာင္ၾကဥ္းေပး ရတဲ့လုပ္ငန္းတခုကုိ စီစဥ္ပါဝင္လုပ္ေဆာင္ရတဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဝမ္းသာဂုဏ္ယူေနမိပါတယ္။ သက္ဆုိင္ရာ ဒုိင္ နယ္ေက်းရြာေခါင္းေဆာင္ေတြက ေဆးအဖြဲ႕ဝင္ေတြအတြက္ အစားအေသာက္ေတြကုိ သူတုိ႔အတတ္ႏုိင္ဆုံး အေကာင္းဆုံး စီစဥ္ျပဳစုၾကေပမယ့္လည္း သူတုိ႔ ဝ အမ်ဳိးသား ဓေလ့ထုံးစအရ ခ်က္ျပဳတ္တာဆုိေတာ့ ၿမဳိ႕ႀကီးေတြေပၚက ဧည့္ခံထမင္း ဝုိင္း ေတြေလာက္ေတာ့ ဘယ္ေကာင္းႏုိင္ပါ့မလဲ။ အစားဆင္းရဲတာ ခံႏုိင္ၾကေပမယ့္ အိပ္တာမွာေတာ့ နည္းနည္း ျပႆနာရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕ရြာေတြမွာ ၾကမ္းပုိး လြန္လြန္းေအာင္ကုိ ကုိက္တယ္။ ႏွစ္နဲ႕ခ်ီၿပီး ေမြးထားတဲ့ ၾကမ္းပုိးေတြလားလုိ႔ထင္ရေလာက္တယ္။ လူေတြထုိင္ေနတဲ့အနား ၾကမ္းပုိးေတြ ေျပးလႊားေနတာေတာင္ ျမင္ရတဲ့အိမ္ေတြ ရွိပါတယ္။
ပန္ဆန္းၿမဳိ႕နယ္က ရြာေတြအားလုံးဟာ ဝရြာေတြခ်ည္း မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕က ရွမ္းရြာ၊ တခ်ဳိ႕က လားဟူရြာ စသျဖင့္ ရွိေနၾကတာပါ။ လားဟူရြာတရြာမွာ ရယ္စရာတခု ၾကဳံရပါတယ္။ အိမ္ေျခမမ်ားလွပါ။ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္သာရွိတဲ့ ရြာငယ္ေလး ပါ။ အဲဒီရြာမွာ (ကုိေဆာ့) ဆုိတဲ့ ရဲေဘာ္ေဟာင္းႀကီးတေယာက္ အိမ္ေထာင္က်ေနပါတယ္။ သူက သခင္ဗသိန္းတင္တုိ႔၊ ရဲ ေဘာ္ၾကည္ျပဳိင္တုိ႔ ဒီဘက္တက္လာကတည္းက ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္ေဟာင္းႀကီးတေယာက္ပါ။ ခုိင္းတာသာ လုပ္တတ္သူျဖစ္ၿပီး ဘာရာထူးအဆင့္မွလည္း ရသူမဟုတ္ပါ။ ႐ုိးေတာ့ ႐ုိးသားလွတဲ့ ရဲေဘာ္ေဟာင္းႀကီးပါ။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အဲဒီရြာမွာ ေဆးကုေတာ့ “ဘယ္လုိ ျဖစ္တာလဲ” လုိ႔ လူနာကုိေမးတုိင္း စကားျပန္က ဘာမွမျပန္ရေသးဘူး၊ လူနာက သူ႕မွာ ဘယ္လုိျဖစ္တာဆုိၿပီး သူ႕ေဝဒနာေတြကုိ ဗမာလုိေျပာျပေနပါတယ္။ ေနာက္တေယာက္ လူနာ။ အဖ်ားတက္ တာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ရွိၿပီလဲလုိ႔ေမးတာ စကားျပန္က ဘာသာမျပန္ရေသးဘူး၊ လူနာက ဗမာစကားနဲ႔ ျပန္ေျဖေနျပန္ပါေရာ။ ကြၽန္ေတာ္က မေနႏုိင္ေတာ့ဘဲ “ဘယ္လုိလဲ....ခင္ဗ်ားတုိ႔က တရြာလုံး ဗမာစကားတတ္ေနၾကသလား” ဆုိေတာ့ ....
“ဟုတ္တယ္...ကြၽန္မတုိ႔မတတ္လုိ႔ ဘယ္ရမလဲ။ ကုိေဆာ့ကုိ လားဟူစကားသင္ေပးတာ သူက လုံးလုံးသင္မရေတာ့ ကြၽန္မ တုိ႔ကပဲ ဗမာစကားသင္လုိက္ၾကရ၊ တတ္လုိက္ၾကရတာေပါ့” တဲ့။ ဦးေဆာ့တေယာက္ေၾကာင့္ တရြာလုံး ဗမာစကားတတ္ သြားတဲ့ ရြာကေလးလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္သတ္မွတ္မိပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ရြာေတြမွာ ရဲေဘာ္လွေက်ာ္ေဇာ၊ အလုပ္သင္ဆရာဝန္ေလးမ်ား၊ ပန္ဆန္းေဆးရုံက ေဆးလုပ္သားေလးမ်ား လူေတြအ မ်ားႀကီး ေဆးထုိးတာေတာင္ မလုံေလာက္လုိ႔ကြၽန္ေတာ္ ေဆးထုိးသင္ၿပီး ဝင္ထုိးေပးရတာေတာင္ ရွိပါတယ္။ ဝ အမ်ဳိးသမီး တေယာက္ကုိ ေဆးထုိးေပးတာ ေသြးေၾကာနည္းနည္းထိမိၿပီး ေသြးစုိ႔လာကတည္းက ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္ေနာင္ ေဆးမထုိး ေတာ့ပါဘူး။
ရဲေဘာ္လွေက်ာ္ေဇာဟာ ဒီလုိေဆးကုသေရးတာဝန္၊ ေဟာေျပာေရးတာဝန္ေတြနဲ႔ ပင္ပန္းရုံမက ခရီးသြားလာေရးမွာ ျမင့္မား လွတဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးေတြရဲ႕ အဆင္းအတက္ေတြကုိ မညည္းမညဴ ဇြဲနဘဲနဲ႔အံခဲလမ္းေလွ်ာက္တယ္။ ျမင္းလားေတြအပုိပါတာ စီးလုိ႔ရေပမယ့္ သူက ေဆးအဖြဲ႕တခုလုံးရဲ႕ေခါင္းေဆာင္။ သူ႕ရဲေဘာ္ေတြနဲ႕အတူတြဲေလွ်ာက္ၿပီး ခက္ခဲပင္ပန္းမႈေတြၾကား ေျခေထာက္ေတြ ေပါက္ျပဲတဲ့အထိ ႀကဳိးစားေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ပါတယ္။ (ေရွ႕တန္း စစ္ေျမျပင္ေဆးရုံ ဝါးရုံေတာထဲမွာ ဖြင့္လွစ္ ကုသရတဲ့အခါလည္း သူ႕ရဲ႕ေတာ္လွန္ေရးအက်ဳိးျပဳစိတ္ဓာတ္ကုိ ေဖာ္ျပႏုိင္ခဲ့တယ္။) က်န္တဲ့ ေဆးအဖြဲ႕ဝင္ ရဲေဘာ္ေတြ လည္း သူ႔လုိပဲ အဆင္းရဲအပင္ပန္းခံ စိတ္ဓာတ္နဲ႔သည္ခရီးစဥ္မွာ ႀကဳိးစားခဲ့ၾကတယ္။ အားလုံးဟာ ပါတီအသြးအသားထဲက နီျမတဲ့ ေသြးရည္တစက္၊ အစိတ္အပုိင္းတခုပဲ မဟုတ္ပါလား။
ရဲေေဘာ္လွေက်ာ္ေဇာက လူနာတေယာက္ရဲ႕ ၿပီတည္ ေယာင္ကုိင္းေနတဲ့ အေတာ္ႀကီးတဲ့အနာတလုံးကုိ ခြဲစိတ္တဲ့ျဖစ္ရပ္ကုိ ဒီခရီးစဥ္အတြင္း ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ အမွတ္ထင္ထင္ ျဖစ္ေနခဲ့ရပါတယ္။ ေတာင္ေပၚက ရြာကေလးမွာ ခြဲရတာဆုိေတာ့ ဘာ ေမ့ေဆး ထုံေဆးမွ မပါရွိႏုိင္ပါ။ ဒီအတုိင္း အစိမ္းလုိက္ပဲ ခြဲရပါတယ္။ ခြဲလုိက္လုိ႔အနာထဲက ျပည္ေတြလည္း ထြက္လုိက္ေရာ ဆုိးလုိက္တဲ့ အနံ႔အသက္။ ဆုိးဆုိးရြားရြား ပုပ္ေနတဲ့ ျပည္ေတြလုိ႔ထင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေရာ ေဘးကကူေပးေနတဲ့ ေဆးေက်ာင္းသူေလးေတြေရာ အိမ္အျပင္ ဝရံတာဘက္ထြက္ၿပီး ေဝါ့ေဝါ့နဲ႔ ထုိးအန္ကုန္ၾကတယ္။ ရဲေဘာ္လွေက်ာ္ေဇာ တ ေယာက္ဘဲ မရြံမရွာ မပ်ဳိ႕မအန္ စိတ္မပ်က္ဘဲ လူနာကုိ ဆက္ခြဲေနလုိ႔ သူ႕ရဲ႕ဆရာဝန္စိတ္ဓာတ္ကုိ အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ရြာေတြက က်န္းမာေရးညံ့ဖ်င္းတာရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းတခုျဖစ္တဲ့ ရြာေတြရဲ႕ က်န္းမာေရးပတ္ဝန္းက်င္မေကာင္းတာကုိလည္း ရဲေဘာ္လွေက်ာ္ေဇာက ေထာက္ျပတယ္။ ဒါထက္ ပုိဆုိးတာက အိမ္ေတြမွာ အေလာင္းေတြကုိ ေလးငါးေျခာက္လ တခ်ဳိ႕ဆုိ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး မျမႇဳပ္မႏွံဘဲ ဒီအတုိင္း အိမ္ေပၚမွာဆက္ထားတဲ့ျပႆနာပဲ။ တခ်ဳိ႕ဆုိ အေလာင္းက အရည္ေတြ အိမ္ ေအာက္ေျမျပင္က်တဲ့အထိ ရွိတယ္။ ရဲေဘာ္လွေက်ာ္ေဇာ၊ အလုပ္သင္ဆရာဝန္ျဖစ္တဲ့ ေဆးေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ၿမဳိ႕နယ္၊ ဒုိင္နယ္က တာဝန္ရွိသူေတြ ေဆြးေႏြးပြဲ လုပ္တာလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါ့ေတြ လုံးဝပေပ်ာက္ေရးအတြက္ ၿမဳိ႕နယ္ကုိ တာဝန္ခံထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က တာဝန္ယူရမယ္ေျပာတယ္။ (အဲဒီအေၾကာင္း သီးသန္႔ေရးသားပါဦးမယ္။) ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က လူထုရဲ႕ဓေလ့လုိျဖစ္ေနတဲ့ အစြဲအလမ္းေတြကုိ ခ်က္ခ်င္းျပဳျပင္လုိ႔မရတာကုိ ျပန္ရွင္းျပတယ္။ သူတုိ႔က လူထုရဲ႕ မွားယြင္းေနတဲ့အသိက လူအမ်ားကုိ ထိခုိက္ပ်က္စီးေစတာမုိ႔ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ မရ ရတဲ့နည္းနဲ႔ ေျပာင္းလဲပစ္ရမယ္ ေျပာတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔တေတြ ေဆြးေႏြးလုိက္ အျပင္းအထန္ျငင္းခုံလုိက္၊ ကေတာက္ကဆျဖစ္လုိက္။ ဒါေပမဲ့ လူထုအက်ဳိး အားႀကဳိး မာန္တက္ေဆာင္ရြက္ရင္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔တေတြ စိတ္ဓာတ္ေတြ ရႊင္လန္းတက္ႂကြေနခဲ့ၾကတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ ေတာ္လွန္ေရး ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမေတြမဟုတ္လား။
ေအာက္ပါ ဘာသာျပန္ကဗ်ာေလးတပုဒ္နဲ႔ သည္စာတမ္းကုိ အဆုံးသတ္ပါ ရေစ။
ေတာင္တန္းေပၚက ဆရာဝန္မ
မနက္ခင္းေနျခည္ဟာ
ႏွင္းရည္ပုလဲပန္းေတြကုိ ထိနမ္းေနတယ္။
ေကာင္းကင္ျပာထဲက
တိမ္လႊာေတြမ်ားျပားလွ
ကခုန္ေနတယ္။
ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနတဲ့
စမ္းေရေတြ စီးဆင္း
သီခ်င္းတပုဒ္ ညည္းဆုိတယ္။
သူတုိ႔ဟာ
“ဖိနပ္ဗလာ” နဲ႔
ေတာင္တန္းရြာက၊ မြန္ျမတ္လွတဲ့
ဆရာဝန္မကုိ
ႀကဳိဆုိေနၾကတာပါပဲ။
ေဆးပင္ေဆးရြက္ တခြက္စာ
တဆုပ္စာ ႏြယ္ငန္း႐ုိင္းေတြနဲ႔
နီတဲ့ ႏွလုံးသား
ကြၽမ္းက်င္တဲ့လက္မ်ားက
ေရာဂါကုိ ကုသစမ္းသပ္
က်မ္းတြဲေလးတြဲ ႀကီးျမတ္မြန္
လမ္းညႊန္အျဖစ္ထား
ႏုိင္ငံျခားကိရိယာတန္ဆာပလာ
မပါေပမယ့္လဲ
ခြဲစိတ္ကုသႏုိင္ခဲ့တယ္။
အေရွ႕ရြာေတြမွာ ေသြးစမ္းသပ္
အေနာက္ရပ္ က်ီးေတာမွာ
လွည့္လည္ကာ
ဖိနပ္မပါတဲ့ ေျခအစုံဟာ
ေနရာတကာေရာက္
ေပါက္ျပားကုိင္စြဲ
ေတာင္ေပၚမွာ ပ်ဴိးႀကဲ
တကယ္ပဲ သူ႔လက္ဟာ
လယ္ယာအလုပ္မွာ
တတ္ႏုိင္တယ္။
ေတာင္ေတြ ေျပာင္းလဲ
လမ္းေတြလဲ ေကြ႕ေကာက္
ေရာက္ရြာ ေက်းရြာ အသီးသီးဟာ
ခင္မင္စြာ ႏႈတ္ဆက္
ေက်းလက္ရဲ႕ ဆင္းရဲမ်ား
အလတ္ေအာက္လႊာလယ္သမားတုိ႔
အားရလႈိက္လဲ ႀကဳိၾကၿမဲ။
နီရဲတဲ့ ႏွလုံးသည္းပြတ္
ျပည္သူမ်ားကုိ ေပးအပ္
မြန္ျမတ္ထက္ျမက္တဲ့
သူ႕ရဲ႕ ပ်ဳိရြယ္ျခင္းဟာ
သူရဲေကာင္း ေတးသီခ်င္းကုိ
ဖြဲ႕ႏြဲ႕သီဆုိေနတယ္။
(Chen Pei ရဲ႕ Woman Doctor in The Mountains ကုိ ဘာသာျပန္သည္)
ေမာင္လွဝင္း (ျမင္းျခံ)
၁၉ရ၀ ခုႏွစ္မ်ားက မုိးေဝမဂၢဇင္း တေစာင္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ဘာသာျပန္ကဗ်ာပါ။