ေမာင္ေမာင္စိုုး - လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား ညမ်ား ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ - အပိုင္း ၁၃
(မိုုးမခ) ဇူလိုုင္ ၁၈၊ ၂၀၁၆
ေသဆံုးျခင္း
မိမိတိ့ုအုတ္ဖိုသုိ႔ေျပာင္းလာၿပီး မၾကာခင္မွာ မိခင္ဘက္ကအဘြားကို အိမ္မွာေခၚထားသည္။ အဘြားနံမည္က ေဒၚသန္းစိန္ဟုေခၚသည္။ နားနည္းနည္းေလးသည္။ အဘြားက ျဖဴျဖဴ ေသးေသးေလး ျဖစ္သည္။ အဘြားက မိမိတို႔ႏွင့္ လိုက္ေျပာင္းေနမည္ဟုဆုံးျဖတ္ေတာ့ သာေကတကအိမ္ကို ေရာင္းခ့ဲ့သည္။ ေပ ၂၀ေပ ၆၀ ေျမေပၚတြင္ေဆာက္ထားေသာ ေျခတန္ရွည္ တထပ္သစ္သား အိမ္ေလးကိုေရာင္းရာ ၂၀၀၀ က်ပ္ရသည္ဟုဆိုသည္။ ၁၉၇၀/ ၇၁ ခန္႔က ျဖစ္ သည္။ ထိုစဥ္ကေရႊေစ်းမွာ တက်ပ္သား ၂၀၀ ဟုဆိုပါသည္။ ခုေတာ့ ဒဏၰာရီေလး ျဖစ္သြားေခ်ၿပီ။
မိမိတို႔ႏွင့္လာေနၿပီး မ်ားမၾကာမီ ၁၉၇၂ ႏွစ္ဆန္းတြင္ အဘြားဆံုးသည္။ တမနက္ အိမ္သားမ်ား အိပ္ရာထ၍ အဖြါးအားသြားႏႈိးေသာအခါ အသက္မရွိရွာေတာ့။ ေသဆုံးျခင္းကို မိမိနီးကပ္စြာ ပထမဆုံးေတြ႔ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ ညက သမီးမ်ားႏွင့္စကားေျပာၿပီး အိပ္ရာဝင္သြားေသာအဘြားသည္ အိပ္ေနရင္းႏွင့္ပင္ ျငင္သာစြာ အသက္ထြက္သြားပုံရသည္။ ရိုးသားစြာေျပာရလွ်င္ အဘြားဆံုးသြား၍ မိမိတို႔ေျမးမ်ား သိပ္စိတ္ခိုက္ ျခင္း မရွိလွပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေရွးလူႀကီးမ်ားက အဘိုးအဘြားေသလွ်င္ ေျမးေပ်ာ္သည္ဟု ဆိုၾကပုံ ရသည္။
သုိ႔ေသာ္ အနီးကပ္ေတြ႔လိုက္ရေသာ ေသျခင္းတရားသည္ မိမိအား တုန္လႈပ္မႈေတာ့ျဖစ္ေစသည္။ သုိ့ေသာ္ေနာင္ေသျခင္းမ်ားစြာႀကံဳေတြ႔ရေသာ ညင္သာစြာ ေဝဒနာမခံစားရဘဲ အသက္ထြက္ သြားေသာ ေသျခင္းမ်ဳိးကား အေသေကာင္းေပစြ စဥ္းစားမိသည္။
ေအာင္စာရင္း
၁၉၇၂ ႏွစ္လည္ခန္႔ကထင္သည္။ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္သည္။ မိမိေရာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ေမာင္ေမာင္ျကည္ေရာ ႏွစ္ေယာက္စလုံးထိပ္ဆံုးမွေအာင္ၾကသည္။ ေအာင္ပုံခ်င္းေတာ့ မတူခ့ဲေပ။ ထိုစဥ္က ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းကို "က"အဆင့္ A list ႏွင့္ "ခ"အဆင့္ B list ဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိး ခြဲထုတ္သည္။ ထို ၂ ခုတြင္မပါမွ က်သည္ဟုသတ္မွတ္သည္။ "ခ"အဆင့္မွေအာင္သူမ်ားကို ဒီပလိုမာေက်ာင္းမ်ား တက္ခြင့္ျပဳသည္။ ခုံနံပါတ္ ၂ ႏွင့္ ေျဖဆိုသူ ေမာင္ေမာင္ၾကည္က "က "အဆင့္ေအာင္စာရင္းမွာ ထိပ္ဆုံးကပါၿပီး ခုံနံပါတ္ ၇ ႏွင့္ေျဖဆိုသူ မိမိက "ခ"အဆင့္ ေအာင္စာရင္း မွာ ထိပ္ဆုံးက ျဖစ္သည္။ မိမိမွတ္မွတ္႐ မေပ်ာ္ႏိုင္သည့္ေန႔ ျဖစ္သြားသည္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနေသာ မိမိေၾကာင့္ "က"အဆင့္ျဖင့္ေအာင္၍ တကၠသုိလ္တက္နိုင္
သည့္ မိမိသူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေမာင္ၾကည္ပင္ စိတ္လြတ္လက္လြတ္မေပ်ာ္ႏိုင္ျဖစ္သြားခ့ဲသည္။
ဆယ္တန္းဘီႏွင့္ပါ၍ အိမ္က သိပ္မဆူေသာ္လည္း အိမ္၌သိပ္မ်က္ႏွာေကာင္းမရေတာ့။ အျပင္စာဖတ္တာကို အနည္းငယ္ကန္႔သတ္လာသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ဆယ္တန္း ေနာက္တႏွစ္ျပန္တက္ရသည္။ မိမိတို႔အတန္းကိုဆယ္တန္း ႏွစ္က်တန္းဟု ေခၚၾကသည္။ တတန္းလုံးအက် သုိ႔မဟုတ္ ဘီနဲ႔ေအာင္ခဲ့သူမ်ားသာျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ကေအာင္ခ်က္သည္ ၁၀ % သာသာ သာရွိသည္။ ယခုလည္း သိပ္မကြာလွေသးေပ။ ထိုႏွစ္က မိမိသာ ဘီႏွင့္ပါေသာ္လည္း ႏိုင္ငံအဓိပတိ ဗိုလ္ေနဝင္း၏သမီး ေၾကးမုံဝင္းႏွင့္ ပညာေရးဝန္ႀကီးေဒါက္တာလွဟန္သား ထူးဟန္တို႔ ၆ ဘာသာ ဂုဏ္ထူးႏွင့္ေအာင္ၾကသည္။ အေဖမ်ားလည္းေတာ္ သားသမီးမ်ားလည္း ေတာ္ ေတာ္လြန္း လွေပစြဟု ဆိုရမည္။ ထိုသူ ၂ ဦးလည္း ျမန္မာျပည္၏ အေစာဆုံး ၆ ဘာသာဂုဏ္ထူးရွင္မ်ားအျဖစ္ မွတ္တမ္းဝင္ ေပ လိမ့္မည္။
မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ ဆယ္တန္းတြင္ တႏွစ္ထိုင္လိုက္ရေတာ့ ဆယ္တန္းေအာင္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာသည္။ မိမိသူငယ္ခ်င္းမ်ားနည္းတူ တကၠသုိလ္တက္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာသည္။ မခံခ်င္စိတ္ေပၚလာသည္ဟုဆိုရမည္။ ထိ႔ုျပင္ မိမိေက်ာင္းပိတ္ရက္ကာလတြင္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ေရာက္သြားေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားထံသြားလယ္ရင္း သူတို႔၏အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားဘဝကို အားက်သည္။ ခန္႔ညားထယ္ဝါေသာ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားတြင္ တေယာက္ခန္း ႏွစ္ေယာက္ခန္း မ်ားတြင္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာေနရေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ထမင္းစားေဆာင္တြင္ ဇြန္းႏွင့္ခက္ရင္းႏွင့္ ဟန္ပါစားေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝလို စာအုပ္တထပ္ႀကီးပါေသာ လြယ္အိတ္ႀကီးလြယ္စရာမလိုဘဲ King Note ေခၚ သားေရဖုန္းမွတ္စုစာအုပ္ပါးေလးတအုပ္ကိုင္၍ အတန္းတက္ေနေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ေက်ာင္းစိမ္းႏွင့္အျဖဴဝတ္စရာမလိုဘဲ မိမိႏွစ္သက္ရာ ေရာင္စုံ ဝတ္တက္၍ ရေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားတို႔၏ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘဝကား အားက်ဖြယ္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
သိ႔ေသာ္ ပုသိမ္ေကာလိပ္ကိုေတာ့ မိမိသေဘာမေတြ႔လွေပ။ မိမိသူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေမာင္ၾကည္ထံ သြားလည္ေတာ့ အေဆာင္မေလာက္င၍ သူတို႔ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ တိုးခ်ဲ႕ေဆာင္တြင္ ေနရသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ကန္သုံးဆင့္ကြင္းျပင္တြင္ ထရံကာ သြပ္မိုးအေဆာင္မ်ားႏွင့္ ျဖစ္သည္။ အေဆာင္တြင္၌ ၂ ထပ္ ခုတ္ေလးမ်ားႏွင့္ တခန္းကို ၆ ေယာက္လား ၈ ေယာက္လား ေနရသည္ထင္သည္။ ထိုထရံကာ သြပ္မိုးအေဆာင္ေလးမ်ား ကိုသူရတို႔ သုတတို႔ဟု အေဆာင္နံမည္ေပးထားကာ သံဆူးႀကိဳး ဝင္းထရံခတ္ထားသည္။ မိမိၾကည့္ဖူးသည့္ ဒုတိယကမၻာစစ္ရုပ္ရွင္မ်ားထဲမွ နာဇီ စစ္သုံ႔ပန္း စခန္းမ်ားႏွင့္ တူလွသည္ဟုထင္မိသည္။
ထိုစဥ္က အုတ္ဖိုေက်ာင္းက ေအာင္သူမ်ား ရိုးရိုးေမဂ်ာ ဝါ အဓိကဘာသာတြဲျဖင့္ တကၠသုိလ္ တက္ရက ပုသိမ္ေကာာလိပ္သုိ႔ တက္ၾကရသည္။ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းတကၠသုိလ္တက္ရမွ ရန္ကုန္တြင္တကၠသုိလ္တက္ခြင့္ရေပသည္။ ခန္းနားထည္ဝါ စည္ကားလွေသာ ရန္ကုန္ရွိ တကၠသုိလ္တြင္ ေက်ာင္းတက္ခ်င္ေသာမိမိသည္လည္း အနည္းငယ္ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ဖို႔လိုေနသည္ဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိေပးမိသည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ ဆရာဝန္ျဖစ္ရန္ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ရန္ ဟူေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ဳိးမရွိဘဲ ရန္ကုန္တြင္ တကၠသုိလ္တက္ရန္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ဆယ္တန္း ဒုတိယႏွစ္တြင္ စာဘက္ ျပန္အာရံုစုိက္ခ့ဲမိေတာ့သည္။
သုိ႔အတြက္ ဝတၳဳ၊ မဂၢဇင္းမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ျခင္းမ်ား သိသိသာသာ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ၿပီး ေက်ာင္းစာဘက္ အာရံုစိုက္ရသည္။ ထိုစဥ္ကတည္းက ပညာေရးမွာ အလြတ္က်က္ ပညာေရးဟုသာ ဆိုရမည္။ သခ်ၤာမွလြဲလွ်င္ အကုန္အလြတ္က်က္ရေတာ့သည္။ ေက်ာင္းကဆရာဆရာမမ်ား ရွင္းလင္းထား၍ နားလည္က ပို၍ က်က္ရမွတ္ရလြယ္သည္။ သခ်ၤာကေတာ့ က်က္မရ၍ တြက္ရသည္။ ထပ္ခါထပ္ခါ တြက္ရသည္။ ေက်ာင္းကေပးေသာပုစၦာမ်ားေရာ အျပင္ကပုစ ၦာမ်ားပါ ရွာတြက္ရသည္။ အခ်ိန္ေတာ့ အေတာ္ေပးလိုက္ရသည္။ တခုေတာ့ ရွိသည္။ အလြတ္က်က္ထားေသာစာမ်ားသည္ စာေမးပြဲၿပီး၍ ေနာက္ေန႔မွစကာ ေခါင္းထဲ၌ မရွိေတာ့ေခ် ။
ယခုအခါ စာတေစာင္ေပတပုဒ္ကို ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေရးေနေသာ ထိုစဥ္ကေက်ာင္းစာအျပင္ အျပင္ဝတၳဳစာအုပ္ ေပါင္းစုံဖတ္ေနေသာ မိမိသည္ စာစီစာကုံးတပုဒ္ကို မိမိဘာသာ မေရးတတ္ပါ။ စာစီစာကုံးအေတာ္မ်ားမ်ား အလြတ္က်က္ၿပီး ေပးထားသည့္ ေမးခြန္းႏွင့္ကိုက္ေအာင္ ဟိုကတပိုဒ္ ဒိီကတပိုဒ္ ဆီေလ်ာ္ေအာင္အတင္းလိုက္ေပါင္း၍ ေရးေနရသည္။သုိ႔ေသာ္ ထိုစဥ္က "ငါလိုလူစား အမ်ားႀကီးေဟ့"ဟုဆိုရပါမည္။ သို႔ႏွင့္ တတြတ္တြတ္စာေအာ္က်က္၍ ဆယ္တန္း ဒုတိယႏွစ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ရပါေတာ့သည္။
တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္သည္ စာေမးပြဲေျဖၿပီးသည္ႏွင့္ ကိုယ္ေျဖႏိုင္ မေျဖႏိုင္ ေအာင္မလား က်မလားဆိုသည္ကို သိၾကသည္ဟုဆိုရမည္။ တကယ္ေတာ့ ပထမအႀကိမ္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို အဂၤလိပ္စာေျဖၿပီးကထဲက လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ မေအာင္ႏိုင္မွန္း သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ ေအာင္မ်ားေအာင္မလား သက္ညွာစြာစဥ္းစားေပး ခံရမလားဟု ေမွ်ာ္လင့္မိျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
ေနာက္တႀကိမ္မွာေတာ့ ေကာင္းစြာေျဖႏိုင္သည္။ မိမိကိုယ္မိမိေအာင္မည္ဆိုသည္ကိုစိတ္ခ် ယုံၾကည္သည္။ ဂုဏ္ထူးထြက္မည့္ဘာသာကိုလည္း တြက္၍ရသည္။ သို႔ေသာ္ ဆယ္တန္း ေနာက္ဆုံးဘာသာျဖစ္သည့္ ဇီဝေဗဒေျဖရသည့္ေန႔ကေတာ့ သိပ္မေကာင္းပါ။ စာေမးပြဲခန္းကထြက္လာေတာ့ ဇီဝေဗဒသင္သည့္ဆရာ ဦးတင္သိန္းက "ေဟ့ေကာင္ဘယ္လိုလဲ အေျခအေန "ဟုေမးေသာအခါ "ဂုဏ္ထူးေတာ့မထြက္ႏိုင္ေတာ့ဆရာေရ Zoo ( သတၲေဗဒ)
တခုပဲေျဖႏိုင္တယ္ Botany ( ရုကၡေဗဒ )မရဘူးဟုဆိုလိုက္ရာ "မင္းကြာ"ဟုဟူ၍ ဆရာ ဦးတင္သိန္း အေတာ္စိတ္ပ်က္သြားပုံရသည္။
ထိုစဥ္က ေက်ာင္းမွဆရာမ်ားက အတန္းထဲက ဂုဏ္ထူးထြက္ႏိုင္သူမ်ား မွန္းထားၿပီးျဖစ္က့ဲသုိ႔ သူတို႔သင္သည့္သင္သည့္ဘာသာ ဂုဏ္ထူးထြက္ေစခ်င္ၾကသည္။ ဆရာဦးတင္သိန္းသည္ အုတ္ဖိုသားမဟုတ္။ ရန္ကုန္မွ လာသင္ေနေသာဆရာျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က အသက္ ၃၀ ပင္ မျပည့္တတ္ေသး။ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနတတ္သည္။ အသင္အျပလည္းေကာင္းသည္။ သုိ႔ေသာ္ အလြတ္က်က္ေသာ မိမိက စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေနက က်က္စာမ်ားၿပီး ဟုန္သြားသည္။ ရုကၡေဗဒကို မွတ္မရေတာ့။ သတၲေဗဒတခုသာမွတ္မိေတာ့ရာ ရုကၡေဗဒကို ၿဖီးျဖန္း ေျဖဆိုခ့ဲရေတာ့သည္။ နားလည္ေအာင္မမွတ္ဘဲ အလြတ္က်က္ခ့ဲသည့္ဒဏ္ဟုဆိုရမည္။
သို႔ႏွင့္ ဆယ္တန္း ဒုတိယႏွစ္စာေမးပြဲကိုေအာင္ျမင္စြာ ေက်ာ္လႊားခ့ဲသည္ဟုဆိုရပါမည္။
အလြတ္မက်က္သူ
မိမိဆယ္တန္းႏွစ္က အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ရွိသည္။ သူနံမည္က ကိုတင္ဦးဟု ေခၚသည္။ မိမိထက္ ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ခန္႔ႀကီးႏိုင္သည္။ အိႏၵိယႏြယ္ဖြားတေယာက္ျဖစ္ၿပီး ဘာလူမ်ဳိးဘာဘာသာဆိုသည္ကို သတိမျပဳမိခ့ဲပါ။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္စားတတ္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္သည့္ ေက်ာင္းသားတဦးျဖစ္သည္။ သူသည္ အျခားဘာသာမ်ားတြင္ သိပ္မထူးခၽြန္ေသာ္လည္း အဂၤလိပ္စာေတာ္သူတဦး ျဖစ္သည္။
မိမိေခတ္က အဂၤလိပ္စာျပ႒ာန္းစာအုပ္မွာ Six tales from Shakespear ရွိတ္စပီးယား၏ ပုံျပင္ ၆ ပုဒ္ႏွင့္ Seven Inventors တည္ထြင္သူ ၇ ဦးတို႔ ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔က်န္ေက်ာင္းသားမ်ား အဂၤလိပ္စာႏွင့္ပတ္ၿပီး ေမးခြန္းတို ေမးခြန္းရွည္ ကြက္လပ္ျဖည့္ျခင္းႏွင့္ အက္ေဆးစသည့္တိ႔ုကို အလြတ္က်က္ေနခ်ိန္တြင္ ကိုတင္ဦးက အလြတ္က်က္ျခင္း မရွိေပ။ ထိုျပ႒ာန္းစာအုပ္မ်ားကို ဝတၳဳ ဖတ္သလိုဖတ္ၿပီး နားလည္မွတ္မိေအာင္ လုပ္ႏိုင္သည္။ စာေမးပြဲေမးခြန္းမ်ားအားလည္း သူ နားလည္မွတ္မိသည္အေပၚမွ ျပန္လည္ေျဖဆိုေလ့ရွိသည္။
ဤသည္မွာ သင္ျကားေျဖဆိုမႈ ပုံစံမွန္ဟုဆိုရမည္။ သင္ၾကားလိုက္ေသာ ဘာသာရပ္ကို ေက်ာင္းသားမ်ား မည္မွ်နားလည္သနည္းကို စစ္ေဆးသည္ကို စာေမးပြဲဟုေခၚဆိုရေပမည္။ ယခုေတာ့ သင္ၾကားလိုက္သည့္စာမ်ားကို နားလည္ေအာင္လုပ္ေပးဖိ႔ု လုပ္ၾကဖို႔ မစဥ္းစားဘဲ အလြတ္က်က္ၾကသည္။ စာေမးပြဲသည္ ေက်ာင္းသားတို႔အတြက္ မည္မွ်နားလည္သေဘာေပါက္သည္ကို စစ္ေဆးျခင္း မဟုတ္ေတာ့။ အမွတ္မည္္မွ် မ်ားမ်ားရသည္ကို ရလဒ္အျဖစ္ ရယူၾကသည္ပြဲ ျဖစ္သြားသည္။
ဤသည္မွ ေရရွည္ဘဝအာမခံခ်က္ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္ သက္ဆိုင္သြားပုံရသည္။ ေက်ာင္းသားတိ႔ုရည္မွန္းခ်က္မွာ ဆရာဝန္ႏွင့္အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္လာသည္။ ထိုအသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းလုပ္ငန္းမ်ားသည္ ဂုဏ္သိကၡာရွိ၍ ဘဝအာမခံခ်က္ရွိသည္ဟု အားလုံးက ယူဆလာၾကသည္။ ထိုသို႔ စုျပံဳတိုးေလ ထိုေက်ာင္းမ်ား၏ဝင္ခြင့္ရမွွတ္မ်ားမွာလည္း တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ပိုျမင့္လာသည္။ က်န္ေသာဘာသာရပ္မ်ားျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း အျဖစ္ရပ္တည္ရန္ လမ္းမပြင့္သည့္စနစ္ေၾကာင့္လည္း ပါပုံရသည္။
သုိ႔ႏွင့္ ထူးခၽြန္ေသာေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ေဆးေက်ာင္းႏွင့္ စက္မႈတကၠသုိလ္သို႔ စုျပံဳတိုးသည္။ လူငယ္မ်ား၏ ဝါသနာႏွင့္ ထက္သန္မႈမ်ား ေနာက္သို႔ အပိ႔ုခံလိုက္ရသည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ အျခားဘာသာရပ္မ်ား၌ ထူးခၽြန္သူမ်ား ေလ်ာ့ပါးလာသည္။ ဆယ္တန္းတြင္အမွတ္ေကာင္းဖို႔ မိဘေရာ ေက်ာင္းသားပါအၿပိဳင္အဆိုင္ လုံးပန္းလာၾကသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ က်ဴရွင္မ်ား guide ( စာက်က္လမ္းညႊန္) မ်ား ေခတ္ေကာင္းလာသည္။ ၾကက္တူးေရြးစာအံသလို အလြတ္ က်က္ပညာေရးသည္ ပို၍ပို၍ အားေကာင္းလာေတာ့သည္။
ထို႔ျပင္ ေက်ာင္းတြင္သင္ၾကားေနေသာဆရာ ဆရာမ၏ဝင္ေငြက တက္မလာဘဲ ကုန္းေစ်းႏႈန္းက တက္လာေနသည္။ ၁၉၇၀/၁၉၇၁ ေလာက္က တက်ပ္သား ၂၀၀ ခန္႔သာရွိေသာ ေရႊေစ်းသည္ ၁၉၇၄ တြင္ တက်ပ္သား ၄၀၀ က်ပ္ ျဖစ္သြားသည္။ ေစ်းႏွစ္ဆတက္၍ ေငြေၾကးေဖာင္းပြ သြား သည္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ တက္လာသည္။ ဆရာ ဆရာမတိ့ု၏ဝင္ေငြကတက္မလာခ့ဲေပ။ ဆရာဆရာမတို႔ အျပင္ဝင္ေငြ ရွာသည့္က်ဴရွင္မ်ားထြက္ေပၚလာသည္။ ထိုု႔ျပင္ ပညာေရးစနစ္ ကလည္း ခဏခဏေျပာင္းသည္။ ဤသုိ႔ႏွင့္ တိုင္းျပည္၏ခၽြတ္ျခံဳက်မူမမွန္သည့္ စီးပြားေရး ဘဝအတြင္းမွ အလြတ္ က်က္ ပညာေရးသည္ မိမိတို႔ေခတ္ကာလမွစ၍ အျမစ္တြယ္စ ျပဳလာသည္ ဟု ဆိုရမည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
Mg Mg Soe ( ေမာင္ေမာင္စုိး )
photo credit Than Zaw Nyunt
ေသဆံုးျခင္း
မိမိတိ့ုအုတ္ဖိုသုိ႔ေျပာင္းလာၿပီး မၾကာခင္မွာ မိခင္ဘက္ကအဘြားကို အိမ္မွာေခၚထားသည္။ အဘြားနံမည္က ေဒၚသန္းစိန္ဟုေခၚသည္။ နားနည္းနည္းေလးသည္။ အဘြားက ျဖဴျဖဴ ေသးေသးေလး ျဖစ္သည္။ အဘြားက မိမိတို႔ႏွင့္ လိုက္ေျပာင္းေနမည္ဟုဆုံးျဖတ္ေတာ့ သာေကတကအိမ္ကို ေရာင္းခ့ဲ့သည္။ ေပ ၂၀ေပ ၆၀ ေျမေပၚတြင္ေဆာက္ထားေသာ ေျခတန္ရွည္ တထပ္သစ္သား အိမ္ေလးကိုေရာင္းရာ ၂၀၀၀ က်ပ္ရသည္ဟုဆိုသည္။ ၁၉၇၀/ ၇၁ ခန္႔က ျဖစ္ သည္။ ထိုစဥ္ကေရႊေစ်းမွာ တက်ပ္သား ၂၀၀ ဟုဆိုပါသည္။ ခုေတာ့ ဒဏၰာရီေလး ျဖစ္သြားေခ်ၿပီ။
မိမိတို႔ႏွင့္လာေနၿပီး မ်ားမၾကာမီ ၁၉၇၂ ႏွစ္ဆန္းတြင္ အဘြားဆံုးသည္။ တမနက္ အိမ္သားမ်ား အိပ္ရာထ၍ အဖြါးအားသြားႏႈိးေသာအခါ အသက္မရွိရွာေတာ့။ ေသဆုံးျခင္းကို မိမိနီးကပ္စြာ ပထမဆုံးေတြ႔ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ ညက သမီးမ်ားႏွင့္စကားေျပာၿပီး အိပ္ရာဝင္သြားေသာအဘြားသည္ အိပ္ေနရင္းႏွင့္ပင္ ျငင္သာစြာ အသက္ထြက္သြားပုံရသည္။ ရိုးသားစြာေျပာရလွ်င္ အဘြားဆံုးသြား၍ မိမိတို႔ေျမးမ်ား သိပ္စိတ္ခိုက္ ျခင္း မရွိလွပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေရွးလူႀကီးမ်ားက အဘိုးအဘြားေသလွ်င္ ေျမးေပ်ာ္သည္ဟု ဆိုၾကပုံ ရသည္။
သုိ႔ေသာ္ အနီးကပ္ေတြ႔လိုက္ရေသာ ေသျခင္းတရားသည္ မိမိအား တုန္လႈပ္မႈေတာ့ျဖစ္ေစသည္။ သုိ့ေသာ္ေနာင္ေသျခင္းမ်ားစြာႀကံဳေတြ႔ရေသာ ညင္သာစြာ ေဝဒနာမခံစားရဘဲ အသက္ထြက္ သြားေသာ ေသျခင္းမ်ဳိးကား အေသေကာင္းေပစြ စဥ္းစားမိသည္။
ေအာင္စာရင္း
၁၉၇၂ ႏွစ္လည္ခန္႔ကထင္သည္။ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္သည္။ မိမိေရာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ေမာင္ေမာင္ျကည္ေရာ ႏွစ္ေယာက္စလုံးထိပ္ဆံုးမွေအာင္ၾကသည္။ ေအာင္ပုံခ်င္းေတာ့ မတူခ့ဲေပ။ ထိုစဥ္က ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းကို "က"အဆင့္ A list ႏွင့္ "ခ"အဆင့္ B list ဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိး ခြဲထုတ္သည္။ ထို ၂ ခုတြင္မပါမွ က်သည္ဟုသတ္မွတ္သည္။ "ခ"အဆင့္မွေအာင္သူမ်ားကို ဒီပလိုမာေက်ာင္းမ်ား တက္ခြင့္ျပဳသည္။ ခုံနံပါတ္ ၂ ႏွင့္ ေျဖဆိုသူ ေမာင္ေမာင္ၾကည္က "က "အဆင့္ေအာင္စာရင္းမွာ ထိပ္ဆုံးကပါၿပီး ခုံနံပါတ္ ၇ ႏွင့္ေျဖဆိုသူ မိမိက "ခ"အဆင့္ ေအာင္စာရင္း မွာ ထိပ္ဆုံးက ျဖစ္သည္။ မိမိမွတ္မွတ္႐ မေပ်ာ္ႏိုင္သည့္ေန႔ ျဖစ္သြားသည္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနေသာ မိမိေၾကာင့္ "က"အဆင့္ျဖင့္ေအာင္၍ တကၠသုိလ္တက္နိုင္
သည့္ မိမိသူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေမာင္ၾကည္ပင္ စိတ္လြတ္လက္လြတ္မေပ်ာ္ႏိုင္ျဖစ္သြားခ့ဲသည္။
ဆယ္တန္းဘီႏွင့္ပါ၍ အိမ္က သိပ္မဆူေသာ္လည္း အိမ္၌သိပ္မ်က္ႏွာေကာင္းမရေတာ့။ အျပင္စာဖတ္တာကို အနည္းငယ္ကန္႔သတ္လာသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ဆယ္တန္း ေနာက္တႏွစ္ျပန္တက္ရသည္။ မိမိတို႔အတန္းကိုဆယ္တန္း ႏွစ္က်တန္းဟု ေခၚၾကသည္။ တတန္းလုံးအက် သုိ႔မဟုတ္ ဘီနဲ႔ေအာင္ခဲ့သူမ်ားသာျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ကေအာင္ခ်က္သည္ ၁၀ % သာသာ သာရွိသည္။ ယခုလည္း သိပ္မကြာလွေသးေပ။ ထိုႏွစ္က မိမိသာ ဘီႏွင့္ပါေသာ္လည္း ႏိုင္ငံအဓိပတိ ဗိုလ္ေနဝင္း၏သမီး ေၾကးမုံဝင္းႏွင့္ ပညာေရးဝန္ႀကီးေဒါက္တာလွဟန္သား ထူးဟန္တို႔ ၆ ဘာသာ ဂုဏ္ထူးႏွင့္ေအာင္ၾကသည္။ အေဖမ်ားလည္းေတာ္ သားသမီးမ်ားလည္း ေတာ္ ေတာ္လြန္း လွေပစြဟု ဆိုရမည္။ ထိုသူ ၂ ဦးလည္း ျမန္မာျပည္၏ အေစာဆုံး ၆ ဘာသာဂုဏ္ထူးရွင္မ်ားအျဖစ္ မွတ္တမ္းဝင္ ေပ လိမ့္မည္။
မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ ဆယ္တန္းတြင္ တႏွစ္ထိုင္လိုက္ရေတာ့ ဆယ္တန္းေအာင္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာသည္။ မိမိသူငယ္ခ်င္းမ်ားနည္းတူ တကၠသုိလ္တက္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာသည္။ မခံခ်င္စိတ္ေပၚလာသည္ဟုဆိုရမည္။ ထိ႔ုျပင္ မိမိေက်ာင္းပိတ္ရက္ကာလတြင္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ေရာက္သြားေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားထံသြားလယ္ရင္း သူတို႔၏အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားဘဝကို အားက်သည္။ ခန္႔ညားထယ္ဝါေသာ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားတြင္ တေယာက္ခန္း ႏွစ္ေယာက္ခန္း မ်ားတြင္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာေနရေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ထမင္းစားေဆာင္တြင္ ဇြန္းႏွင့္ခက္ရင္းႏွင့္ ဟန္ပါစားေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝလို စာအုပ္တထပ္ႀကီးပါေသာ လြယ္အိတ္ႀကီးလြယ္စရာမလိုဘဲ King Note ေခၚ သားေရဖုန္းမွတ္စုစာအုပ္ပါးေလးတအုပ္ကိုင္၍ အတန္းတက္ေနေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ေက်ာင္းစိမ္းႏွင့္အျဖဴဝတ္စရာမလိုဘဲ မိမိႏွစ္သက္ရာ ေရာင္စုံ ဝတ္တက္၍ ရေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားတို႔၏ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘဝကား အားက်ဖြယ္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
သိ႔ေသာ္ ပုသိမ္ေကာလိပ္ကိုေတာ့ မိမိသေဘာမေတြ႔လွေပ။ မိမိသူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေမာင္ၾကည္ထံ သြားလည္ေတာ့ အေဆာင္မေလာက္င၍ သူတို႔ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ တိုးခ်ဲ႕ေဆာင္တြင္ ေနရသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ကန္သုံးဆင့္ကြင္းျပင္တြင္ ထရံကာ သြပ္မိုးအေဆာင္မ်ားႏွင့္ ျဖစ္သည္။ အေဆာင္တြင္၌ ၂ ထပ္ ခုတ္ေလးမ်ားႏွင့္ တခန္းကို ၆ ေယာက္လား ၈ ေယာက္လား ေနရသည္ထင္သည္။ ထိုထရံကာ သြပ္မိုးအေဆာင္ေလးမ်ား ကိုသူရတို႔ သုတတို႔ဟု အေဆာင္နံမည္ေပးထားကာ သံဆူးႀကိဳး ဝင္းထရံခတ္ထားသည္။ မိမိၾကည့္ဖူးသည့္ ဒုတိယကမၻာစစ္ရုပ္ရွင္မ်ားထဲမွ နာဇီ စစ္သုံ႔ပန္း စခန္းမ်ားႏွင့္ တူလွသည္ဟုထင္မိသည္။
ထိုစဥ္က အုတ္ဖိုေက်ာင္းက ေအာင္သူမ်ား ရိုးရိုးေမဂ်ာ ဝါ အဓိကဘာသာတြဲျဖင့္ တကၠသုိလ္ တက္ရက ပုသိမ္ေကာာလိပ္သုိ႔ တက္ၾကရသည္။ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းတကၠသုိလ္တက္ရမွ ရန္ကုန္တြင္တကၠသုိလ္တက္ခြင့္ရေပသည္။ ခန္းနားထည္ဝါ စည္ကားလွေသာ ရန္ကုန္ရွိ တကၠသုိလ္တြင္ ေက်ာင္းတက္ခ်င္ေသာမိမိသည္လည္း အနည္းငယ္ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ဖို႔လိုေနသည္ဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိေပးမိသည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ ဆရာဝန္ျဖစ္ရန္ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ရန္ ဟူေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ဳိးမရွိဘဲ ရန္ကုန္တြင္ တကၠသုိလ္တက္ရန္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ဆယ္တန္း ဒုတိယႏွစ္တြင္ စာဘက္ ျပန္အာရံုစုိက္ခ့ဲမိေတာ့သည္။
သုိ႔အတြက္ ဝတၳဳ၊ မဂၢဇင္းမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ျခင္းမ်ား သိသိသာသာ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ၿပီး ေက်ာင္းစာဘက္ အာရံုစိုက္ရသည္။ ထိုစဥ္ကတည္းက ပညာေရးမွာ အလြတ္က်က္ ပညာေရးဟုသာ ဆိုရမည္။ သခ်ၤာမွလြဲလွ်င္ အကုန္အလြတ္က်က္ရေတာ့သည္။ ေက်ာင္းကဆရာဆရာမမ်ား ရွင္းလင္းထား၍ နားလည္က ပို၍ က်က္ရမွတ္ရလြယ္သည္။ သခ်ၤာကေတာ့ က်က္မရ၍ တြက္ရသည္။ ထပ္ခါထပ္ခါ တြက္ရသည္။ ေက်ာင္းကေပးေသာပုစၦာမ်ားေရာ အျပင္ကပုစ ၦာမ်ားပါ ရွာတြက္ရသည္။ အခ်ိန္ေတာ့ အေတာ္ေပးလိုက္ရသည္။ တခုေတာ့ ရွိသည္။ အလြတ္က်က္ထားေသာစာမ်ားသည္ စာေမးပြဲၿပီး၍ ေနာက္ေန႔မွစကာ ေခါင္းထဲ၌ မရွိေတာ့ေခ် ။
ယခုအခါ စာတေစာင္ေပတပုဒ္ကို ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေရးေနေသာ ထိုစဥ္ကေက်ာင္းစာအျပင္ အျပင္ဝတၳဳစာအုပ္ ေပါင္းစုံဖတ္ေနေသာ မိမိသည္ စာစီစာကုံးတပုဒ္ကို မိမိဘာသာ မေရးတတ္ပါ။ စာစီစာကုံးအေတာ္မ်ားမ်ား အလြတ္က်က္ၿပီး ေပးထားသည့္ ေမးခြန္းႏွင့္ကိုက္ေအာင္ ဟိုကတပိုဒ္ ဒိီကတပိုဒ္ ဆီေလ်ာ္ေအာင္အတင္းလိုက္ေပါင္း၍ ေရးေနရသည္။သုိ႔ေသာ္ ထိုစဥ္က "ငါလိုလူစား အမ်ားႀကီးေဟ့"ဟုဆိုရပါမည္။ သို႔ႏွင့္ တတြတ္တြတ္စာေအာ္က်က္၍ ဆယ္တန္း ဒုတိယႏွစ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ရပါေတာ့သည္။
တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္သည္ စာေမးပြဲေျဖၿပီးသည္ႏွင့္ ကိုယ္ေျဖႏိုင္ မေျဖႏိုင္ ေအာင္မလား က်မလားဆိုသည္ကို သိၾကသည္ဟုဆိုရမည္။ တကယ္ေတာ့ ပထမအႀကိမ္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို အဂၤလိပ္စာေျဖၿပီးကထဲက လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ မေအာင္ႏိုင္မွန္း သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ ေအာင္မ်ားေအာင္မလား သက္ညွာစြာစဥ္းစားေပး ခံရမလားဟု ေမွ်ာ္လင့္မိျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
ေနာက္တႀကိမ္မွာေတာ့ ေကာင္းစြာေျဖႏိုင္သည္။ မိမိကိုယ္မိမိေအာင္မည္ဆိုသည္ကိုစိတ္ခ် ယုံၾကည္သည္။ ဂုဏ္ထူးထြက္မည့္ဘာသာကိုလည္း တြက္၍ရသည္။ သို႔ေသာ္ ဆယ္တန္း ေနာက္ဆုံးဘာသာျဖစ္သည့္ ဇီဝေဗဒေျဖရသည့္ေန႔ကေတာ့ သိပ္မေကာင္းပါ။ စာေမးပြဲခန္းကထြက္လာေတာ့ ဇီဝေဗဒသင္သည့္ဆရာ ဦးတင္သိန္းက "ေဟ့ေကာင္ဘယ္လိုလဲ အေျခအေန "ဟုေမးေသာအခါ "ဂုဏ္ထူးေတာ့မထြက္ႏိုင္ေတာ့ဆရာေရ Zoo ( သတၲေဗဒ)
တခုပဲေျဖႏိုင္တယ္ Botany ( ရုကၡေဗဒ )မရဘူးဟုဆိုလိုက္ရာ "မင္းကြာ"ဟုဟူ၍ ဆရာ ဦးတင္သိန္း အေတာ္စိတ္ပ်က္သြားပုံရသည္။
ထိုစဥ္က ေက်ာင္းမွဆရာမ်ားက အတန္းထဲက ဂုဏ္ထူးထြက္ႏိုင္သူမ်ား မွန္းထားၿပီးျဖစ္က့ဲသုိ႔ သူတို႔သင္သည့္သင္သည့္ဘာသာ ဂုဏ္ထူးထြက္ေစခ်င္ၾကသည္။ ဆရာဦးတင္သိန္းသည္ အုတ္ဖိုသားမဟုတ္။ ရန္ကုန္မွ လာသင္ေနေသာဆရာျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က အသက္ ၃၀ ပင္ မျပည့္တတ္ေသး။ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနတတ္သည္။ အသင္အျပလည္းေကာင္းသည္။ သုိ႔ေသာ္ အလြတ္က်က္ေသာ မိမိက စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေနက က်က္စာမ်ားၿပီး ဟုန္သြားသည္။ ရုကၡေဗဒကို မွတ္မရေတာ့။ သတၲေဗဒတခုသာမွတ္မိေတာ့ရာ ရုကၡေဗဒကို ၿဖီးျဖန္း ေျဖဆိုခ့ဲရေတာ့သည္။ နားလည္ေအာင္မမွတ္ဘဲ အလြတ္က်က္ခ့ဲသည့္ဒဏ္ဟုဆိုရမည္။
သို႔ႏွင့္ ဆယ္တန္း ဒုတိယႏွစ္စာေမးပြဲကိုေအာင္ျမင္စြာ ေက်ာ္လႊားခ့ဲသည္ဟုဆိုရပါမည္။
အလြတ္မက်က္သူ
မိမိဆယ္တန္းႏွစ္က အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ရွိသည္။ သူနံမည္က ကိုတင္ဦးဟု ေခၚသည္။ မိမိထက္ ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ခန္႔ႀကီးႏိုင္သည္။ အိႏၵိယႏြယ္ဖြားတေယာက္ျဖစ္ၿပီး ဘာလူမ်ဳိးဘာဘာသာဆိုသည္ကို သတိမျပဳမိခ့ဲပါ။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္စားတတ္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္သည့္ ေက်ာင္းသားတဦးျဖစ္သည္။ သူသည္ အျခားဘာသာမ်ားတြင္ သိပ္မထူးခၽြန္ေသာ္လည္း အဂၤလိပ္စာေတာ္သူတဦး ျဖစ္သည္။
မိမိေခတ္က အဂၤလိပ္စာျပ႒ာန္းစာအုပ္မွာ Six tales from Shakespear ရွိတ္စပီးယား၏ ပုံျပင္ ၆ ပုဒ္ႏွင့္ Seven Inventors တည္ထြင္သူ ၇ ဦးတို႔ ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔က်န္ေက်ာင္းသားမ်ား အဂၤလိပ္စာႏွင့္ပတ္ၿပီး ေမးခြန္းတို ေမးခြန္းရွည္ ကြက္လပ္ျဖည့္ျခင္းႏွင့္ အက္ေဆးစသည့္တိ႔ုကို အလြတ္က်က္ေနခ်ိန္တြင္ ကိုတင္ဦးက အလြတ္က်က္ျခင္း မရွိေပ။ ထိုျပ႒ာန္းစာအုပ္မ်ားကို ဝတၳဳ ဖတ္သလိုဖတ္ၿပီး နားလည္မွတ္မိေအာင္ လုပ္ႏိုင္သည္။ စာေမးပြဲေမးခြန္းမ်ားအားလည္း သူ နားလည္မွတ္မိသည္အေပၚမွ ျပန္လည္ေျဖဆိုေလ့ရွိသည္။
ဤသည္မွာ သင္ျကားေျဖဆိုမႈ ပုံစံမွန္ဟုဆိုရမည္။ သင္ၾကားလိုက္ေသာ ဘာသာရပ္ကို ေက်ာင္းသားမ်ား မည္မွ်နားလည္သနည္းကို စစ္ေဆးသည္ကို စာေမးပြဲဟုေခၚဆိုရေပမည္။ ယခုေတာ့ သင္ၾကားလိုက္သည့္စာမ်ားကို နားလည္ေအာင္လုပ္ေပးဖိ႔ု လုပ္ၾကဖို႔ မစဥ္းစားဘဲ အလြတ္က်က္ၾကသည္။ စာေမးပြဲသည္ ေက်ာင္းသားတို႔အတြက္ မည္မွ်နားလည္သေဘာေပါက္သည္ကို စစ္ေဆးျခင္း မဟုတ္ေတာ့။ အမွတ္မည္္မွ် မ်ားမ်ားရသည္ကို ရလဒ္အျဖစ္ ရယူၾကသည္ပြဲ ျဖစ္သြားသည္။
ဤသည္မွ ေရရွည္ဘဝအာမခံခ်က္ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္ သက္ဆိုင္သြားပုံရသည္။ ေက်ာင္းသားတိ႔ုရည္မွန္းခ်က္မွာ ဆရာဝန္ႏွင့္အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္လာသည္။ ထိုအသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းလုပ္ငန္းမ်ားသည္ ဂုဏ္သိကၡာရွိ၍ ဘဝအာမခံခ်က္ရွိသည္ဟု အားလုံးက ယူဆလာၾကသည္။ ထိုသို႔ စုျပံဳတိုးေလ ထိုေက်ာင္းမ်ား၏ဝင္ခြင့္ရမွွတ္မ်ားမွာလည္း တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ပိုျမင့္လာသည္။ က်န္ေသာဘာသာရပ္မ်ားျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း အျဖစ္ရပ္တည္ရန္ လမ္းမပြင့္သည့္စနစ္ေၾကာင့္လည္း ပါပုံရသည္။
သုိ႔ႏွင့္ ထူးခၽြန္ေသာေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ေဆးေက်ာင္းႏွင့္ စက္မႈတကၠသုိလ္သို႔ စုျပံဳတိုးသည္။ လူငယ္မ်ား၏ ဝါသနာႏွင့္ ထက္သန္မႈမ်ား ေနာက္သို႔ အပိ႔ုခံလိုက္ရသည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ အျခားဘာသာရပ္မ်ား၌ ထူးခၽြန္သူမ်ား ေလ်ာ့ပါးလာသည္။ ဆယ္တန္းတြင္အမွတ္ေကာင္းဖို႔ မိဘေရာ ေက်ာင္းသားပါအၿပိဳင္အဆိုင္ လုံးပန္းလာၾကသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ က်ဴရွင္မ်ား guide ( စာက်က္လမ္းညႊန္) မ်ား ေခတ္ေကာင္းလာသည္။ ၾကက္တူးေရြးစာအံသလို အလြတ္ က်က္ပညာေရးသည္ ပို၍ပို၍ အားေကာင္းလာေတာ့သည္။
ထို႔ျပင္ ေက်ာင္းတြင္သင္ၾကားေနေသာဆရာ ဆရာမ၏ဝင္ေငြက တက္မလာဘဲ ကုန္းေစ်းႏႈန္းက တက္လာေနသည္။ ၁၉၇၀/၁၉၇၁ ေလာက္က တက်ပ္သား ၂၀၀ ခန္႔သာရွိေသာ ေရႊေစ်းသည္ ၁၉၇၄ တြင္ တက်ပ္သား ၄၀၀ က်ပ္ ျဖစ္သြားသည္။ ေစ်းႏွစ္ဆတက္၍ ေငြေၾကးေဖာင္းပြ သြား သည္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ တက္လာသည္။ ဆရာ ဆရာမတိ့ု၏ဝင္ေငြကတက္မလာခ့ဲေပ။ ဆရာဆရာမတို႔ အျပင္ဝင္ေငြ ရွာသည့္က်ဴရွင္မ်ားထြက္ေပၚလာသည္။ ထိုု႔ျပင္ ပညာေရးစနစ္ ကလည္း ခဏခဏေျပာင္းသည္။ ဤသုိ႔ႏွင့္ တိုင္းျပည္၏ခၽြတ္ျခံဳက်မူမမွန္သည့္ စီးပြားေရး ဘဝအတြင္းမွ အလြတ္ က်က္ ပညာေရးသည္ မိမိတို႔ေခတ္ကာလမွစ၍ အျမစ္တြယ္စ ျပဳလာသည္ ဟု ဆိုရမည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
Mg Mg Soe ( ေမာင္ေမာင္စုိး )
photo credit Than Zaw Nyunt
