မာန္ (ေတာင္လုံးျပန္) ● ဆရာမင္းသစ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းခန္း – အပုိင္း (၁၄)
က်ဴရွင္ေပၚလာရျခင္းအေၾကာင္းရင္းထဲမွာ ပညာေရးစနစ္ဟာတရားခံပဲ
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၆
က်ဴရွင္ေပၚလာရျခင္းအေၾကာင္းရင္းထဲမွာ ပညာေရးစနစ္ဟာတရားခံပဲ
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၆
ဆရာမင္းသစ္ကို က်ေနာ္အင္တာဗ်ဴးခြင့္ေတာင္းထားသည္မွာ (၂) ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ က်ေနာ့္အတြက္ကံေကာင္းလွသည္မွာ က်ေနာ့္ရဲ႕လူသိမမ်ားလွေသာ ဝတၱဳရွည္တစ္ပုဒ္ကို ဆရာဖတ္ဖူးထားျခင္းေၾကာင့္ပင္။ က်ေနာ္နဲ႔ေတြ႕ေတာ့ မိတ္ဆက္ စ ကားေျပာျပခ်ိန္ ဆရာက ထိုဝတၱဳကိုမွတ္မွတ္ရရျပန္ေျပာၿပီး သူက်ေနာ့္ကေလာင္ကိုသိထားေၾကာင္းႏွင့္ ထိုဝတၳဳအေပၚသ ေဘာက်ေၾကာင္းေျပာျပသျဖင့္ က်ေနာ္ၾကည္ႏူးမဆံုး။ သူနဲ႔က်ေနာ္ ေရစက္ဆံုခ်င္ေတာ့ ပင္းယမဂၢဇင္းမွာျပန္ဆံုရသည္။ သူက အယ္ဒီတာခ်ဳပ္၊ က်ေနာ္ကလူငယ္ပိုင္းဆိုင္ရာ စာေပတာဝန္ခံ။ ထို႔ေနာက္ပိုင္း ဆရာႏွင့္ႀကိဳ႕ၾကားႀကိဳ႕ၾကားေတြ႕ၾကသည္။ က်ေနာ္က ဆရာဦးဝင္းၿငိမ္းတို႔ကိုအင္တာဗ်ဴးၿပီးေနာက္ပိုင္း စာေပနယ္မွ ဝါရင့္သမာရင့္မ်ားႏွင့္ ထပ္၍အင္တာမဗ်ဴး ျဖစ္။ ႏိုင္ငံေရးေသာင္သာေသာကာလမို႔ ႏိုင္ငံေရးအင္တာဗ်ဴးမ်ားခ်ည္း ငါးႏွစ္ေက်ာ္အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သည္။ ယခုမွ ဆရာမင္းသစ္ ႏွင့္ခ်ိန္းဆိုကာ လြန္ခဲ့ေသာ (၂) ႏွစ္က အလုပ္ေႂကြးကိုဆပ္ရျခင္းပင္။ ၁၅၊ ၁၀၊ ၂၀၁၆ ေန႔တြင္ ပထမအႀကိမ္၊ ၁၉၊ ၁၀၊ ၂၀၁၆ ေန႔တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ေတြ႕ဆံုကာ အားပါးတရေမးျမန္းျဖစ္ခဲ့သမွ် တင္ျပလိုက္ရပါေတာ့သည္။=====
မာန္ ။ ။ နယ္ေတြမွာျပႆနာတက္တာလည္း အဲဒါေတြပဲဆရာ၊ က်ေနာ္တို႔ခရမ္းသံုးခြနယ္ဘက္ ေက်ာင္းေတြဆိုပါေတာ့၊ အမွတ္(၁)ရွိမယ္၊ ၿမိဳ႕မေက်ာင္းဆိုတာေတြရွိမယ္၊ အဲဒီလိုေက်ာင္းေတြမွာ ရွိတဲ့ ဆရာဆရာမေတြက အျခားေတာနယ္ဘက္က ဆရာဆရာမေတြထက္ အခြင့္အေရးသာတယ္။
နံပါတ္တစ္က က်ဴရွင္သင္ခြင့္ရတယ္ဆရာ၊ ဆရာမက မသင္ခ်င္ပါဘူးဆိုတာေတာင္မရဘူး၊ မိဘကအတန္းပိုင္ဆရာမဆီမွာ အတင္းလာအပ္တယ္၊ အဲဒီလိုပံုစံမ်ိဳးေတြျဖစ္တယ္၊ ေနာက္ ဒီထက္အခြင့္အေရးသာတာက ၿမိဳ႕ကေက်ာင္းႀကီးေတြမွာက ပြဲေတြလမ္းေတြနဲ႔ေမြးေန႔ကိစၥ၊ အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲ၊ ဘာကိစၥညာကိစၥ၊ ေပါင္းေရးသင္းေရးသြားေရးလာေရးကိစၥက အစ သာတယ္၊ အဲဒီေတာ့အဲဒီလိုေက်ာင္းႀကီးေတြကိုရဖို႔ ဆရာဆရာမေတြ တိုးဝင္တယ္၊ သူ႔ထက္ငါ ရခ်င္တယ္၊ ရြာဘက္ေတြဆင္းရဲခ်ိဳ႕ငွဲ႔တဲ့ေနရာေတြမွာက်ေတာ့ ဆရာဆရာမေတြၾကာၾကာမေနခ်င္ဘူး၊ မေနခ်င္ေပမဲ့လည္း မေနလို႔ေတာ့မရပါဘူး ၊ ႏွႏွစ္ေနရတယ္ သံုးႏွစ္ေနရတယ္၊ ၿပီးတာနဲ႔ ပညာေရးမႉးကို ပိုက္ဆံေပးတယ္၊ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းေတြကိုေျပာင္းၾကတယ္၊
အဲဒီေတာ့ ေတာနယ္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ကေလးေတြက ပညာေရးကိုအကုန္မရေတာ့ဘူး၊ ဆရာမေတြကလည္း ႏွႏွစ္သံုးႏွစ္ သင္ၿပီးရင္ ေျပးၿပီ၊ ဝတ္ေက်တန္းေက်သင္ခဲ့တယ္၊ သူ႔သက္တမ္းေလးအတြင္းမွာေပါ့၊ ၿပီးရင္ ၿမိဳ႕ကိုေရြ႕ၾကတယ္၊ ရြာက ကေလး ေတြမွာ သူတို႔ေတြအေျခခံေကာင္းေကာင္းမရၾကဘူး၊ မူလတန္း၊ေစာေစာက ဆရာေျပာသလို အင္မတန္အေရးႀကီး တဲ့မူလတန္းေတြ၊ ဘာမွတကယ္မရလိုက္ဘူး၊ ေလးတန္းေအာင္ရင္ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းကိုသြားတက္ၿပီ၊ တခ်ိဳ႕ရွစ္တန္းေအာင္ရင္သြားတက္ၾကၿပီ၊ အဲဒီမွာ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းကဆရာဆရာမကထုေတာ့တာပဲ၊ နင္တို႔ဒါေလးေတာင္ မသင္ထားဘူးလား၊ am,is,are, was,were ေတာင္မသိဘူးလားနဲ႔ ထုေရာ/ ကေလးေတြက တကယ္မသိတာဆရာ၊ အျခားဘာသာေတြလည္း အဲဒီလိုပဲ၊ ဘာမွအေျခခံပါမလာဘဲ ကေလးေတြက အလယ္တန္းေရာက္လာ အထက္တန္းေရာက္လာတယ္၊ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းကထုေတာ့ ကေလးေတြက ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ မတက္ခ်င္လည္း မိဘကလြတ္ေတာ့ တက္ရတယ္၊
ဒါေပမဲ့ ကေလးေတြကေက်ာင္းမွာမေပ်ာ္ဘူး၊ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းမွာဆက္မတက္ခ်င္ ေတာ့ဘူး၊ ေနာက္ဆံုးေက်ာင္းထြက္ကုန္ၾက တယ္၊ အဲဒီျပႆနာေတြလည္းရွိတယ္ဆရာ၊ အဲဒီအေပၚဆရာ့ အျမင္ေျပာပါဦး။
မင္းသစ္ ။ ။ က်ေနာ့္အျမင္ေျပာပါဆိုရင္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စခန္႔ကတည္းက လူေတြ႔စစ္ေဆးၿပီး ခန္႔ေပါ့။ စာရြက္နဲ႔မခန္႔နဲ႔၊ ဒီရြာသြားရမယ္၊ ေနႏိုင္လား၊ သြားႏိုင္လား၊ သံုးေလးႏွစ္ေနရမယ္၊ ေနႏိုင္လား၊ ေနာ္၊ ဟုတ္ၿပီလား။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အေဝးကိုသြားသင္တဲ့ဆရာဆရာမေတြကိုပိုက္ဆံပိုေပးရမယ္ဗ်၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ခရမ္းသံုးခြ ဟိုဘက္က ရြာေတြဆိုတာ ဘာထူး တုန္း၊ ခင္ဗ်ားနယ္ျခားသြားသင္ရတာနဲ႔ဘာထူးတုန္း၊ အဲဒီေတာ့၊ အဲဒီလိုဆရာဆရာမေတြကို က်ေနာ္က ေတာေဘာနပ္စ္ေပါ့၊ လစဥ္ေနာ္ လစဥ္၊ အဲဒါပိုေပးသင့္တယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္၊ အဲဒီေဘာနပ္စ္ကိုပါ စာခ်ဳပ္ထဲထည့္ခ်ဳပ္ရမယ္။ ေပးကိုေပးရမယ္။ သူ႔ဘက္ကပ်က္ကြက္လို႔ရွိရင္ ထုတ္ပစ္လိုက္၊ ေနာက္တေယာက္လာလိမ့္မယ္၊ ေနာက္တေယာက္ထပ္ခ်ဳပ္။ က်ေနာ္ေတာ့ အဲဒီနည္းပဲႀကိဳက္တယ္။
မာန္။ ။ တခ်ဳိ႕ရြာေတြက်ေတာ့ၾကေတာ့သိပ္ခံရတယ္ဆရာ၊ က်ေနာ္ေစာေစာကစကားဆက္ဦးမယ္၊ ဥပမာ ရြာတရြာေပါ့၊ အဲဒီရြာကေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားရွစ္ဆယ္ရွိတယ္၊ ဒါဆိုရင္ ဆရာဆရာမ ေလးဦးငါးဦး ရွိရမယ္ စသျဖင့္ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ မရွိဘူးဆရာ၊ စာရင္းထဲမွာရွိတယ္၊ တကယ္သြားၾကည့္ရင္ မရွိဘူး၊ စစ္ေဆးေရးကလည္းမစစ္ဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္ ပညာေရးဌာနကဆင္းၿပီး စစ္ရတာကိုး၊ အဲဒီမွာၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးဌာနနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္နဲ႔ေပါင္းၿပီး အစိုးရလစာကို ေပၚေပၚတင္တင္ပဲ လိမ္စားၾကတယ္၊ ဆရာဆရာမက ရြာကိုႏွစ္ရက္သံုးရက္ လာတယ္၊ ဆရာမႀကီးကလည္း သူ႔ေက်ာင္းမွာ ဆရာဆရာမအျပည့္ရွိတယ္ေပါ့၊ လစာကိုလိမ္ထုတ္တယ္၊ အဲဒီကကေလးေတြရဲ႕ဘဝဟာ ေတာ္ေတာ္သနားစရာေကာင္း တယ္၊ ရြာပါနစ္နာတာေပါ့ဆရာ၊ အဲဒီရြာကလူေတြထဲက နည္းနည္းပါးပါး ေပါက္ေပါက္ေရာက္ေရာက္ ရွိတဲ့သူက တိုင္မယ္ ေတာမယ္လုပ္တဲ့အခါၾကရင္ ပညာေရးမႉးက ဘာေျပာလဲဆိုရင္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ေက်ာင္းပါ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္မယ္၊ သူကလုပ္ ပိုခြင့္ရွိတယ္ဆရာ၊ ဒီေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားမျပည့္စံုလို႔၊ အေဆာက္အဦမရွိလို႔၊ ဘာမျပည့္စံုလိုဘာညာနဲ႔ ေက်ာင္းကို ျဖဳတ္ပစ္ရင္အဲဒီရြာႏွစ္ခါနာဦးမယ္၊ ဒါေတြက ပညာေရးမႉးလက္ထဲမွာရွိတယ္၊ ဘာမွလုပ္လို႔မရတဲ့အဆံုး ႏွစ္တိုင္ႏွစ္တိုင္းခံေနရတဲ့ ရြာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ဆရာ၊ တခ်ိဳ႕ဆရာမေတြ ၿမိဳ႕မွာပဲက်ဴရွင္သင္တယ္၊ ရြာေက်ာင္းက ဆားဗစ္ယူထားတယ္၊ အဲဒီလိုမ်ိဳးေတြဆရာ။
မင္းသစ္ ။ ။ က်ေနာ္ေျပာမယ္ဗ်၊ က်ဴရွင္ေပၚလာရျခင္းအေၾကာင္းရင္းထဲမွာ ပညာေရးစနစ္က တရားခံပဲ၊ ဆယ္တန္းေအာင္မွတ္နဲ႔တကၠသိုလ္ဝင္ခြင္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္၊ အဲဒီမွာ ျမန္မာစာေတာင္ က်ဴရွင္ယူရတဲ့ဘဝေရာက္တာ၊ က်ေနာ္ တို႔တုန္းက မရွိဘူး၊ သူ႔ဟာသူ ဘယ္ႏွမွတ္နဲ႔ေအာင္ခဲ့ ေအာင္ခဲ့၊ ဘယ္ဘာသာယူယူ၊ ဟိုမွာလိုက္ႏိုင္ရင္ယူေလ၊ မလိုက္ႏိုင္ရင္ခံေလ၊ အဲဒီလိုဗ်။
မာန္ ။ ။ ကေလးေတြမွာၾကည့္လိုက္ရင္လည္းသင္ရတဲ့စာေတြကမနည္းဘူးဆရာ၊ ေက်ာပိုးအိတ္ေတြမ်ား က်ေနာ္မနည္း သယ္ရတယ္၊ ကေလးေတြမွာက်ဴရွင္က ဘယ္ႏွအုပ္၊ေက်ာင္းကဘယ္ႏွအုပ္နဲ႔ သင္လိုက္ရတာလည္း နည္းတာမဟုတ္ဘူး၊ ဘာသာစံုနဲ႔သင္ရိုးညြန္းတန္းစာအုပ္ေတြနဲ႔ သယ္လိုက္ရရင္ တနင့္တပိုးႀကီး၊ ၿပီးရင္ ေက်ာင္းခ်ိန္က်ဴရွင္ခ်ိန္၊ အခ်ိန္ပိုနဲ႔ေျပးလႊား ေနရတာအျပင္ စာဖတ္ခ်ိန္မရွိဘူး။
မင္းသစ္။ ။ ခင္ဗ်ား အဲဒါတဆက္တည္းေျပာလိုက္မယ္၊ ေက်ာင္းတြင္းဖြံ႕ၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္းေတြ မရွိေတာ့တဲ့အတြက္၊ ဒီကေလး ေတြ အႏုပညာနဲ႔လည္း ေဝးတယ္၊ အားကစားနဲ႔လည္းေဝးတယ္၊
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
သ႐ုပ္ေဖာ္ပုံသည္ ဆရာမင္းသစ္၏ အိပ္မက္ကြန္ဖရင့္ဝတၱဳတုိစု စာအုပ္မွ မ်က္ႏွာဖုံးသ႐ုပ္ေဖာ္ပုံ ျဖစ္ပါသည္။
