ေအာင္မွိဳင္းဆန္း - ႏွင္းမုန္တိုင္းထဲက၂၆ရက္ ။ အပိုင္း (၁မွ ၁၀ အထိ)
(သူ႔ေဖ့စ္ဘြတ္) မိုုးမခ။ ႏိုု၀င္ဘာ ၂၆၊ ၂၀၁၅
အပိုုင္း - ၁
ဂ်ိမ္းကနဲျမည္သြားတဲ့တိုက္တံခါးပိတ္သံကက်ေနာ့္နားထဲမွာေတာ့ဒိန္းခနဲ ျမည္ဟီးထြက္ေပၚလာတဲ့တိုက္ပြဲအခ်က္ေပးအေျမာက္သံလိုလို .... "ငါ .... တိုက္ပြဲစလိုက္ပီ"လို႔ကိုယ့္ကိုယ္ကိုထင္းကနဲသိလိုက္မိတယ္။က်ေနာ္ရဲဲ့အစာငတ္ခံဆႏၵျပပြဲပထမေန႔ကအေျခအေနသိပ္ပီးဆိုးဆိုးဝါးဝါးနဲ႔မရင္ဆိုင္ရေသး။အားလံုးေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔။၁တိုက္၂ခန္းထဲေလးမွာ ....။
တကယ္ေတာ့ဒီအစာငတ္ခံဆႏၵျပတာကိုအရမ္းကာေရာက်ေနာ္စတင္ခဲ့တာမဟုတ္။အစစအရာရာအကုန္လံုးျပင္ဆင္ၿပီးထြက္လာခဲ့တာပါ။ေဆးလိပ္ေသာက္တာကိုခပ္ေစာေစာျဖတ္လိုက္မိတာကိုက်ေနာ္ေက်နပ္ေနမိတယ္။စိတ္ဓာတ္ကိုလဲေက်နပ္ေလာက္စရာမဟုတ္ေပမယ့္အေတာ္ေလးေတာ့ျပင္ဆင္ထားခဲ့ၿပီးၿပီ။ငါစြန္႔လႊတ္ႏိုင္မလားေပါ့။အႀကိမ္ႀကိမ္အထပ္ထပ္ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့တယ္။အေခါက္ေခါက္အခါခါကိုယ့္ကိုယ္ကိုဆန္းစစ္ခဲ့တယ္။ၾကံဳလာမယ့္အခက္အခဲ၊အတားအဆီး၊အႏၱရာယ္ေတြကိုေရာရင္ဆိုင္ရဲပါ့မလားေပါ့။
အပိုင္း - ၂
က်ေနာ္အစာငတ္ခံဆႏၵျပမွဳစတင္တဲ့ေန႔ဟာ၂၃ေအာက္တိုဘာ၂၀၁၅ေန႔ပါ။ဒီေန႔ကိုတိုက္ပြဲရဲ႕အစေန႔အျဖစ္ေရြးခ်ယ္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းက၂ရပ္႐ွိတယ္။၁။ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကြယ္လြန္ျခင္း၃၇ႏွစ္ျပည့္ေန႔ျဖစ္ေနလို႔ပါ။က်ေနာ့္အေပၚအလႊမ္းမိုးႏိုင္ဆံုးစာေရးဆရာေတြထဲမွာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ဟာထိပ္ဆံုးကလို႔ေျပာႏိုင္တယ္။
"လူူတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဖိုးကိုသူျဖတ္သန္းေနတဲ့သမုိင္းေခတ္ႀကီးကသူ႔ပုခံုးေပၚတင္ေပးလိုက္တဲ့သမိုင္းတာဝန္ေတြက္ိုဘယ္ေလာက္ေက်ပြန္ေအာင္ထမ္းေဆာင္ႏိုင္သလဲဆိုတာနဲ႔တိုင္းတာရမယ္"လို႔အဓိပၸါယ္ရတဲ့ဆရာ့အမွာစကားဟာက်ေနာ့္ႏိုင္ငံေရးျဖတ္သႏ္းမွဳရဲ႕လမ္းၫႊန္တစ္ခုပါပဲ။
၂။က်ေနာ္အစာငတ္ခံဆႏၵျပမွဳစတင္မယ့္ရက္အပိုင္းအျခားကာလရဲ႕အလယ္ (တစ္ဝက္) ရက္က်ေနလို႔လဲျဖစ္ပါတယ္။က်ေနာ္က၂၀၁၅ေအာက္တိုဘာ၁၅ရက္ေနာက္ပိုင္းကေန၂၀၁၅ေအာက္တိုဘာလကုန္အတြင္းသင့္ေတာ္တဲ့တစ္ရက္ရက္မွာအစာငတ္ခံစမယ္လို႔ေၾကညာထားခဲ့တာကိုး။ဒါေၾကာင့္၂၀၁၅ေအာက္တိုဘာ၂၃ရက္ေန႔မွာစၿပီးအစာငတ္ခံဆႏၵျပဖို႔ျဖစ္လာတာေပါ့။
အဲဒီမွာ၃၇ဆိုတဲ့ဂဏန္းေလးရဲ႕တိုက္ဆိုင္ပံုေလးတစ္ခုသတိျပဳမိလိုက္ေသးတယ္။အဲဒါတျခားမဟုတ္ဘူး။၂၀၁၅ေအာက္တိုဘာ၂၃ရက္ေန႔ဟာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကြယ္လြန္တာ၃၇ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔ (နိမိတ္ကေတာ့ခပ္ေကာင္းေကာင္း) ။ေနာက္တစ္ခုကဘာလဲဆိုေတာ့ကိုကိုးကြၽန္းအက်ဥ္းေထာင္ဖ်က္သိမ္းေရး၅၃ရက္အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲမွာပထမဦးဆံုးက်ဆံုးသြားခဲ့တာရဲေဘာ္သိန္းၾကည္။ရဲေဘာ္သိန္းၾကည္က်တာအစာငတ္ခံဆႏၵျပတဲ့ရက္ေပါင္း၃၇ရက္အၾကာမွာက်ဆံုးခဲ့တာ (နိမိတ္ကေတာ့ခပ္ေကာင္းေကာင္း)။ေနာက္တစ္ခုတိုက္ဆိုင္တာကကြၽန္းတိုက္ပြဲျပန္ရဲေဘာ္ေတြထဲကေလထီးဦးအုန္းေမာင္တို႔ကိုအင္းစိန္ေထာင္ကေနျပန္လႊတ္တဲ့အသုတ္မွာလြတ္လာတဲ့သူအေရအတြက္စုစုေပါင္းကလဲ၃၇ေယာက္ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။၃၇ဆိုတဲ့ဂဏန္းေလးရဲ႕တိုက္ဆိုင္မွဳေလးေတြးမိတာကိုပါ။
အပိုင္း - ၃
က်ေနာ္ေနရတဲ့တိုက္ခန္းေလးကခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း။လူတစ္ေယာက္စာေနရရံုသာသာ။မႏၱေလးေထာင္မွာက်ေနာ္ေနခဲ့တုန္းကတိုက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ၂ေယာက္၊၃ေယာက္၊၄ေယာက္အထိေနလို႔ရေအာင္က်ယ္ၾကတယ္။ေကာင္းပါတယ္ေလ။သာယာဝတီေထာင္က၁တိုက္၊၂ခန္းမွာတစ္ေယာက္ထဲေအးေအးေဆးေဆးေပါ့။က်ေနာ္ေနရတဲ့တိုက္ဝင္းထဲမွာ၁တိုက္ရယ္၊၂တိုက္ရယ္ဆိုပီးတိုက္ႏွစ္တိုက္႐ွိတယ္။ႏွစ္ထပ္တိုက္ႏွစ္တိုက္ပါ။မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထားတယ္။ကပ္ရက္ညာဖက္ဝင္းထဲမွာေတာ့၃တိုက္နဲ႔၄တိုက္ဝင္း႐ွိမယ္။ကပ္ရက္ဘယ္ဘက္ဝင္းထဲမွာေတာ့က်ေနာ္တို႔ေနေနတဲ့၁၀အေဆာင္႐ွိတယ္။တစ္ေဆာင္ထဲ။ႏွစ္ထပ္ေဆာင္။အေပၚႏွစ္ခန္း၊ေအာက္ႏွစ္ခန္း၊ေပါင္း၄ခန္းပါတဲ့အေဆာင္အသစ္ႀကီး။
အဲဒီအေဆာင္အသစ္ႀကီး(၁၀အေဆာင္ ) ရဲ႕အေပၚထပ္ကေနတက္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္က်ေနာ့္ကိုထားတဲ့တိုက္နဲ႔အခန္းကိုေကာင္းေကာင္းျမင္ရတယ္။အသံက်ယ္က်ယ္ေအာ္ေျပာရင္ၾကားရတယ္။က်ေနာ့္ကိုတိုက္ထဲပို႔ပီးေနာက္ပိုင္းရဲေဘာ္ေတြကအေဆာင္အေပၚထပ္ကို၂ေယာက္တစ္သုတ္၊၃ေယာက္တစ္သုတ္၊တက္တက္လာပီးၾကည့္ၾကတယ္။လက္ဟန္ေျခဟန္ေတြနဲ႔အေျခအေနေမးၾက၊ျမန္းၾကတယ္။တကယ္ဆိုရင္သူတို႔အေပၚထပ္တက္လာပီးအခုလိုဆက္သြယ္ (တရားမဝင္နည္းလမ္းနဲ႔) ေနတာကိုဗူးဂတ္မႀကီးေပၚကေနေကာင္းေကာင္းျမင္ရတာေပါ့။မိန္းေဂ်းကေတာင္ျမင္ေလာက္တယ္။အေဆာင္မွာတာဝန္က်ဝန္ထမ္းေရာ၊တိုက္မွာတာဝန္က်ဝန္ထမ္းေတြေရာပါျမင္ႏိုင္၊သိႏိုင္တယ္။ဒါေပမယ့္သူတို႔ဘာမွမေျပာ၊မဟန္႔တားၾကဘူး။သိရက္နဲ႔ေသခ်ာလႊတ္ေပးထားတယ္။က်ေနာ္နဲ႔ပတ္သက္ပီးက်ေနာ့္ရဲေဘာ္ေတြစိတ္ပူပန္မွဳေလ်ာ့က်သြားေအာင္တမင္လႊတ္ေပးထားပံုရပါတယ္။က်ေနာ့္ကိုသူတို႔ (ဝန္ထမ္းေတြ) ဘာမွမလုပ္ဘူး၊ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ထားတဲ့သေဘာက်ေနာ့္ရဲေဘာ္ေတြသိေအာင္ဒီတိုက္မွာေသခ်ာထားတာျဖစ္လိမ့္မယ္။တရားမဝင္ဆက္သြယ္တာကိုလႊတ္ေပးထားတာျဖစ္လိမ့္မယ္။
က်ေနာ့္အရင္တိုက္ပိတ္ခံရဖူးတဲ့ရဲေဘာ္ေတြကိုလဲဒီတိုက္မွာပဲထားဖူးတယ္။သူတို႔ကေဆးလိပ္ကိစၥနဲ႔တိုက္ပိတ္ခံခဲ့ၾကရတာ။ကိုသန္းထိုက္၊ကိုေအာင္ျမင့္ဟန္၊ပဲႀကီးေခၚေက်ာ္စြာလင္း၊ခန္႔ေအာင္၊ဟိန္းေဇာ္ဝင္း၊ကိုေအာင္ျမင္၊ကိုရန္ပိုင္စိုး၊တို႔တေတြေပါ့။သူတို႔လည္းက်န္ရဲေဘာ္ေတြစိတ္ပူပန္မွာကိုေလ်ွာ့ခ်တဲ့အေနနဲ႔ဒီတိုက္ကိုပို႔ခဲ့တာထင္တာပဲ။အဲ့ဒီတုန္းကလဲတစ္ဖက္နဲ႔တဖက္ဆက္သြယ္ၾကတာပဲေလ။
အပိုင္း - ၄
အစာငတ္ခံဆႏၵျပမွဳတိုက္ပြဲစတဲ့၂၃ေအာက္တိုဘာ၂၀၁၅ေန႔ရဲ႕တစ္ေန႔တာျဖတ္သန္းမွဳအေတြ႔အၾကံဳကေခ်ာေမြ႕ေနဆဲ။ဗိုက္နည္းနည္းေတာ့ဆာေနတယ္။က်ေနာ့္ေ႐ွ႕မွာစားပြဲခံုတစ္လံုးခပ္ေသးေသးေလးကိုု ဝန္ထမ္း၂ဦးကလာခ်သြားတယ္။စားပြဲေပၚမွာနီက်င့္က်င့္ေထာင္ပံုစံေပါင္းထမင္းၾကမ္းရယ္၊ဟင္းရည္လို႔ေျပာရရံုဟငိးရည္ညစ္က်ဲက်ဲတစ္ခြက္ရယ္၊ငပိတဇြန္းစာရယ္၊ေရ၃၃၀ ml တဘူးရယ္ကိုတင္ထားေပးတယ္။ဗိုက္သာဆာတာသူတို႔လာခ်ေပးတဲ့ထမင္းဟင္းေတြကစားခ်င္စရာ၊မက္ေလာက္စရာလံုးဝမ႐ွိ။ဒါနဲ႔ေရဘူးကိုဖြင့္ၿပီးတက်ဳိက္ထဲေမာ့ခ်ပစ္လိုက္တယ္။အဆာေျပေအာင္ေပါ့။ေသာက္ေရကိုအခန္းထဲမွာအလံုအေလာက္ထည့္ေပးမထားဘူး။ေတာင္းပီးေသာက္မွေပးတာ။ဗိုက္ဆာေတာ့ေရကိုပဲခဏခဏေတာင္းရတယ္။ၾကာေတာ့ေတာင္းရတာစိတ္အခ်ဥ္ေပါက္လာတယ္။ပုုလင္းနဲ႔ထည့္ေပးထားပါေျပာတာလဲမေပးဘူး။ေနာက္ေတာ့ေရေတာ္ေတာ္ဆာမွပဲေတာင္းေသာက္ျဖစ္လာေတာ့တယ္။
တိုက္ဝင္းတစ္ခုလံုးမွာအက်ဥ္းသားဆိုလို႔က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲပဲ႐ွိတယ္။ဝန္ထမ္း၃ေယာက္အျမဲခ်ထားတယ္။၂ရစ္နဲ႔တစ္ဦး၊၃ရစ္နဲ႔တစ္ဦး၊တစ္ပြင့္နဲ႔တိုက္ေထာင္မွဴးကတစ္ဦးေစာင့္ၾကပ္ၾကတယ္။က်ေနာ္ဘာလုပ္လုပ္၊လုပ္သမွ်အားလံုးစာအုပ္ႀကီးထဲမွာအခ်ိန္နာရီနဲ႔တကြလိုက္မွတ္ေနၾကေတာ့တာပဲ။ေရဘယ္ႏွစ္ခါေသာက္၊အိမ္သာဘယ္ႏွခါသြား၊လမ္းေလ်ွာက္၊အိပ္၊လွဲေလ်ာင္း၊ထိုင္၊စာဖတ္ .... အကုန္အကုန္လံုးကိုလိုက္မွတ္ေနၾကေနေလရဲ႕။
က်ေနာ္လဲအခ်ိန္ရတုန္းစာအုပ္ပဲလွိမ့္ဖတ္ေနခဲ့တယ္။ဘာတီးလ္လင့္တနာေရးတဲ့ေက်ာက္စိမ္းေျမကိုၿပီးေအာင္ဆက္ဖတ္ေနလိုက္တယ္။အႏၵိယကေနနာဂနယ္ေျမ၊ေနာက္ကခ်င္ျပည္နယ္၊အဲဒီကေနဗကပတို႔ရဲ႕မုံးကိုးေဒသ၊ပီးေတာ့တ႐ုတ္ျပည္ခရီးစဥိေတြကိုဖတ္ရတာေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ေကာင္းပါတယ္။ေဝဖန္စရာေတြေတာ့ပါတာေပါ့။စာဖတ္လို႔ေညာင္းလာရင္လမ္းထေလ်ွာက္တယ္။တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာပဲေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္။ညေန၃နာရီခြဲေတာ့ေရခ်ိဳးတစ္ခါခ်တယ္။ၿပီးတာနဲ႔တိုက္ခန္းတံခါးေသာ့ခတ္ၿပီးျပန္ပိတ္ထားတယ္။ညေနတန္းပိတ္ခါနီးအခ်ိန္ျဖစ္တဲ့၅နာရီဝန္းက်င္ေလာက္က်ေတာ့ဆရာဝန္ေတြေဆးလာစစ္တယ္။ေသြးေပါင္ခ်ိန္တယ္။ႏွလံုးခုန္ႏွဳန္း၊ေသြးခုန္ႏႈန္းေတြတိုင္းတယ္။ေသြးထဲကသၾကားဓာတ္ကိုေတာ့မနက္က်မွေဖာက္စစ္မယ္ေျပာတယ္။ဒီတညကိုခပ္ေအးေအးပဲျဖတ္သန္းလိုက္တယ္။
အပိုင္း - ၅
၂၄၊၂၅၊၂၆ေအာက္တိုုဘာ၂၀၁၅ေန႔ေတြမွာေတာ့သိပ္မထူးမျခားနားပဲျဖတ္သန္းျဖစ္လိုက္တယ္။အထူးသျဖင့္၂၃ရက္ေန႔ကေန၂၆ရက္ညေနပိုင္းအထိသိသိသာသာႀကီးမ႐ုန္းကန္ရေသးပါဘူး။မနက္၈နာရီေလာက္ဆိုက်ေနာ့္ကိုမ်က္ႏွာသစ္ဖို႔၁၀မိနစ္ေလာက္ခဏအခန္းတံခါးဖြင့္ေပးမယ္။မနက္၁၀ခြဲ၊၁၁နာရီေလာက္ဆိုမနက္ပိုင္းေရခ်ဳိးခ်ိန္၁၅မိနစ္ေလာက္ခဏအခန္းတံခါးဖြင့္ေပးမယ္။ညေန၃နာရီခြဲ၄နာရီေလာက္ဆိုညေနေရခ်ိဳးခ်ိန္၁၅မိနစ္ေလာက္ခဏတံခါးဖြင့္ေပးမယ္။တစ္ေန႔၃ႀကိမ္ပံုမွန္ဖြင့္ေပးတယ္။တစ္ေန႔တစ္ႀကိမ္လမ္းခဏေလ်ွာက္ခြင့္ေပးတယ္။မနက္ေရခ်ိဳးခ်ိန္ဒါမွမဟုတ္ညေနေရခ်ဳိးခ်ိန္မွာေပါ့။ေရခ်ဳိးလို႔ပိုတဲ့အခ်ိန္ေလး၁၅မိနစ္ျပည့္ေအာင္ခဏလမ္းေလွ်ာက္ခြင့္ျပဳတဲ့သေဘာပါ။
အစတုန္းကေတာ့တစ္ေန႔ဝတ္ပီးသားအဝတ္ေတြကိုတစ္ေန႔ပံုမွန္ေလ်ွာ္ဖြတ္လွမ္းျဖစ္တယ္။ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေလ်ွာ္ဖြတ္လွမ္းတာပါ။အစေန႔မွာအဝတ္ေလ်ွာ္ရတာျပႆနာမဟုတ္ေပမယ့္ေနာက္ရက္ေတြအဝတ္ေလ်ွာ္ရတာဒုကၡေရာက္လာတယ္။ဘယ္လိုဒုကၡေရာက္လဲဆိုရင္လက္ေမာင္းႂကြက္သားေတြႏွစ္ဖက္စလံုးနာက်င္လာတယ္။ရက္ၾကာေလပိုပီးနာေလပဲ။နာတဲ့ဒဏ္ကေတာ္ေတာ္နဲ႔ေပ်ာက္မသြားဘူး။ပိုပိုပီးေတာ့လဲေမာေမာလာတယ္။ၾကာေတာ့အဝတ္ေတြကိုနာနာမ႐ိုက္၊မပြတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ဖြဖြေလးပဲထုေထာင္းရတယ္။ေရစိုအဝတ္ေတြကိုလဲေရစင္ေအာင္ဆပ္ျပာရည္ေျပာင္စင္ေအာင္ေရမေဆး၊ေရမညႇစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးျဖစ္လာတယ္။ေနာက္ဆံုးကုန္ကုန္ေျပာရရင္ဆံပင္နဲ႔ကိုယ္လံုးကိုေရစင္ေအာင္တဘက္နဲ႔ပြတ္တာေတာင္ခပ္ဖြဖြနဲ႔ခဏေလးပဲသုတ္ႏိုင္လာေတာ့တယ္။အဝတ္ေလ်ွာ္ရမွာကိုေၾကာက္လန္႔လာေတာ့တယ္။ငါ့အဝတ္ငါမွမေလ်ွာ္ရင္ဘယ္သူမွလာေလ်ွာ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔အားတင္းပီးေလ်ွာ္ေနရတာပဲ။
အပ္ိုင္း - ၆
အေဆာင္မွာက်န္ေနတဲ့ရဲေဘာ္ေတြကထံုးစံအတိုင္းက်ေနာ္ေရခ်ဳိးထုတ္ခ်ိန္နဲ႔ကိုက္ပီးအေဆာင္ေပၚတက္လာတယ္။ႏွဳတ္ဆက္ၾက၊ေမးျမန္းၾကတယ္။ေရခ်ဳိးကန္ကက်ေနာ့္အခန္းေနရာထက္စာရင္အေဆာင္၁၀နဲ႔ပိုပီးနီးေတာ့စကားေျပာလို႔ေကာင္းေကာင္းၾကားရတယ္။သူတို႔ကေျပာ႐ွာပါတယ္။အဝတ္ေတြကိုမေလ်ွာ္နဲ႔။သူတို႔ဆီကိုဝန္ထမ္းကတဆင့္ပို႔ခိုင္းလိုက္။သူတို႔ေလ်ွာ္ေပးပီးျပန္ပို႔ေပးမယ္ေပါ့။က်ေနာ္သူတို႔ကိုဘယ္ေလ်ွာ္ခိုင္းရက္ပါ့မလဲဗ်ာ။က်ေနာ့္ထံုးစံအတိုင္းဟုတ္ကဲ့၊အင္းပါလို႔ေျပာပီးမေလွ်ာ္ခိုင္းျဖစ္ပါဘူး။တကိုယ္ရည္သန္႔႐ွင္းေရးအတြက္နဲ႔က်န္းမာေရးအတြက္ေရပံုမွန္ခ်ဳိး၊အဝတ္ပံုမွန္ေလ်ွာ္လုပ္ေနရတာ။တကယ္ကက်ေနာ့္အဖို႔ရက္ၾကာလာတာနဲ႔အမ်ွပင္ပန္းလာတယ္။ေမာပန္းလာတယ္။လူလဲႏုံးခ်ိလာခဲ့တယ္။လမ္းေလ်ွာက္ႏွဳန္းလဲေလ်ာ့က်လာေတာ့တယ္။
အစာငတ္ခံဆႏၵျပတဲ့အခ်ိန္က်မွပဲက်ေနာ္လဲတရားထိုင္တဲ့အက်င့္ရလာတယ္။တရားထိုင္တယ္ဆိုတာထက္တရား႐ႈမွတ္တဲ့အေလ့အက်င့္ရလာတယ္ဆိုရင္ပိုမွန္လိမ့္မယ္။၁၅မိနစ္ေလာက္ထိုင္ပီးဝင္သက္ထြက္သက္႐ႈမွတ္ုၾကည့္တယ္။ခါးကိုမတ္မတ္ထားပီးလက္ႏွစ္ဖက္ကိုတင္ျပင္ေခြထားတဲ့ေျခေထာက္အေပၚခပ္ဆန္႔ဆန္႔တင္ထားပီး႐ႈမွတ္တာ။အာရံုေတြစုစည္းဖို႔ခက္မွန္းသိလာေပမယ့္ထိန္းႏိုင္သေလာက္ထိန္းျဖစ္လာတယ္။အေတြးသိပ္မပြားျဖစ္ေတာ့စိတ္ကိုပိုပီးတည္ၿငိမ္ေစတာေပါ့။လွဲေလ်ာင္းေနရင္းနဲ႔လဲ႐ႈမွတ္ျဖစ္ေသးတယ္။ပက္လက္လွန္ပီးေျခလက္ေတြကိုဆန့္တန္းခ်ထားတယ္။အာရံုေၾကာေတြတင္းမထားပဲေျပေလ်ာ့ေလ်ာ့ထားလိုက္တယ္။ ျပီးတာနဲ႔ဝင္ေလထြက္ေလ႐ႈၾကည့္လိုက္တယ္။လမ္းေလွ်ာက္ရင္းေတာင္႐ႈျဖစ္လာေသးတယ္။ေျခႂကြရင္ႂကြတယ္မွတ္တယ္။ေျခခ်လိုက္ရင္ခ်တယ္လို႔မွတ္ၾကည့္တယ္။အာရံုသိပ္မပ်ံ့ေတာ့လို႔သေဘာက်ေနမိတယ္။ေခါင္းမူးလာပီ၊ေခါင္းနည္းနည္းကိုက္လာပီဆိုတာနဲ႔တရားမွတ္တာေတြလုပ္လိုက္တယ္။၁၅မိနစ္ေလာက္ေပါ့။အလုပ္ျဖစ္တယ္ဗ်။ေခါင္းမူးေခါင္းကိုက္ေတြအ႐ွင္းေပ်ာက္မသြားေတာင္ေလ်ာ့ပါးသက္သာတာေတာ့အမွန္ပဲ။
HS (Hunger Strike) မဝင္ခင္ကေကာအခုဝင္ပီးသြားတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာေရာပါေစာေစာကေျပာသလိုတရား႐ႈမွတ္တာေတြမလုပ္ျဖစ္ခဲ့၊ဆက္မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ .... ဟီး။ႏွင္းမုန္တိုင္းထဲက၂၆ရက္
အပိုင္း - ၇
အစာငတ္ခံတဲ့ရက္ေတြတစ္ရက္ပီးတစ္ရက္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ်က်ေနာ့္ရဲ႕ကိုယ္ခံအားနဲ႔က်န္းမာေရးအေျခအေနေတြလဲတျဖည္းျဖည္းက်လာ၊ဆုတ္ယုတ္လာပါေတာ့တယ္။ပထမဆံုးအစာငတ္ခံစတဲ့ေန႔ျဖစ္တဲ့၂၃ေအာက္တိုဘာ၂၀၁၅ေန႔တုန္းကမိန္းေဂ်းမွာပဲဆရာဝန္ေတြကက်ေနာ့္က်န္းမာေရးကိုစစ္ေဆးၾကတယ္။က်န္းမာေရးစစ္ေဆးတယ္ဆိုတာကိုယ္အေလးခ်ိန္ခ်ိန္မယ္။ေသြးေပါင္ခ်ိန္တိုင္းမယ္။ေသြးထဲမွာ႐ွိတဲ့သၾကားဓာတ္ကိုေဖာက္စစ္မယ္။ႏွလံုးခုန္ႏႈန္း၊ေသြးခုန္ႏႈန္းကိုတိုင္းမယ္။ဒါကိုဆိုလိုတာပါ။
ေဆးစစ္တဲ့အခ်ိန္မွာေထာင္ေဆးရံုအုပ္႐ွိမယ္။သူကေဒါက္တာပါ။ရာထူးကဒုေထာင္ပိုင္ (ေထာင္ပိုင္ေလး) နဲ႔အဆင့္တူတယ္။ပုခံုးေပၚမွာတစ္ဘားနဲ႔တစ္ပြင့္တပ္ထားတယ္။နာမည္ေတာ့မမွတ္မိပါဘူး။ပီးရင္ပုခံုးေပၚမွာသံုးပြင့္ပါတဲ့ေဒါက္တာ႐ွိမယ္။အဆင့္ကေထာင္မွဴးႀကီးအဆင့္နဲ႔အတူတူ။နာမည္ကေဒါက္တာေအာင္သူထက္။ပီးရင္ပုခံုးေပၚမွာ၂ပြင့္ပါတဲ့ေဆးမွဴးရယ္။၁ပြင့္ပါတဲ့ေဆးမႉးရယ္႐ွိမယ္။
မိန္းေဂ်းမွာသူတို႔ေဆးစစ္ေတာ့၂၃ေအာက္တိုဘာ၂၀၁၅ေန႔မွာက်ေနာ့္ကိုယ္အေလးခ်ိန္က၁၃၄ေပါင္ပါ။ေသြးေပါင္ခ်ိန္က၁၃၀_ ၈၀ပါ။ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းေသြးခုန္ႏႈန္းေတြကေကာင္းပါတယ္။ပမာဏေတာ့မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ေသြးထဲကသၾကားဓာတ္ကိုအဲဒီေန႔မွာေဖာက္မစစ္ျဖစ္ပဲေနာက္ေန႔မွေဖာက္စစ္ျဖစ္တယ္။သၾကားဓာတ္က၉၈လို႔သိရတယ္။
ေဆးစစ္တဲ့ကိစၥကိုတစ္ေန့ႏွစ္ႀကိမ္ပံုမွန္လာစစ္တယ္။မနက္တစ္ခါ၊ညေနတစ္ခါ။ပထမဆံုးေန႔ရဲ႕က်ေနာ့္ေသြးေပါင္ခ်ိန္၊ကိုယ္အေလးခ်ိန္၊သၾကားဓာတ္ပမာဏေတြကိုေနာက္ေန႔မွာရဲေဘာ္ေတြကိုက်ေနာ္လွမ္းေျပာထားလိုက္တယ္။ေနာက္ရက္ေတြမွာက်ေနာ့္ကိုယ္အေလးခ်ိန္၊ေသြးေပါင္ခ်ိန္၊သၾကားဓာတ္ေတြ၊ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းေတြဟာတျဖည္းျဖည္းက်က်လာပါတယ္။
၂၆ရက္ေန႔ေရာက္ေတာ့သၾကားဓာတ္ကေတာ္ေတာ္ေလးဆိုးဆိုးဝါးဝါးက်ဆင္းသြားပီ။ကိုယ္အေလးခ်ိန္က၁၃၄ေပါင္႐ွိရာကေန၂၆ရက္ေန႔မွာ၁၂၀ေက်ာ္ပဲ႐ွိေတာ့တယ္။ေသြးေပါင္ခ်ိန္ကလဲ၉၀ _ ၆၀ျဖစ္သြားပီ။သၾကားဓာတ္က၉၈႐ွိရာကေန၄၃အထိက်ဆင္းသြားတယ္။သၾကားဓာတ္က်ေတာ့ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းပါလိုက္က်သြားတယ္လို႔ေျပာတယ္။၂၆ရက္ေန႔မွာ ECG ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္႐ိုက္ပီးစစ္ေဆးတယ္။ႏွလံုးအေျခအေနသိပ္မဟန္ဘူးလို႔ေျပာလာတယ္။က်ေနာ္လဲေခါင္းေတာ္ေတာ္မူးလာၿပီ။
အပိုင္း - ၈
ည၇နာရီေလာက္က်ေတာ့အခန္းတံခါးေသာ့ဖြင့္သံၾကားလိုက္မိတယ္။က်ေနာ္ပက္လက္လွဲပီးမွိန္းေနတုန္း။ဒီအခ်ိန္ႀကီးက်မွဘာလို႔တံခါးလာဖြင့္ရတာလဲေပါ့ .... ေတြးမိေသးတယ္။ဖိနပ္သံေတြနားေထာင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့လူအေရအတြက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ေျခသံေတြဆိုတာသိလိုက္တယ္။ဒါနဲ႔မ်က္လံုးကိုဖတ္ကနဲဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိေရာ။ေထာင္ပိုင္ေလးပါလာတာေတြ႔လိုက္ေတာ့ဘာေတြလဲေပါ့။ေဆးရံုအုပ္ (ေထာင္ေဆးရံု) လဲပါလာသလိုေဆးမႉးေတြ၊တျခားဝန္ထမ္းေတြေရာစံုလို႔ပဲ။ေထာင္မႉးႀကီးေတြလဲပါေလရဲ႕။လူစံုတက္စံုပါပဲ။ေထာင္ပိုင္ေလးကစေျပာတယ္။က်ေနာ္လွဲေနရာကထိုင္လိုက္တယ္။သူတို႔ကေတာ့မတ္တပ္ရပ္လ်က္။
သူေျပာတာရဲ႕လိုရင္းကေတာ့က်ေနာ့္မွာသၾကားဓာတ္နဲေနပီ။တျခားဟာေတြလဲက်ေနပီ။ႏွလံုးမွာလဲဒဏ္ျဖစ္ေနပီ။က်ေနာ့္က်န္းမာေရးအေျခအေနဆိုးဝါးေနပီေပါ့။ေဆးကုသမႈခံယူပါ။ေဆးကုသမႈမခံယူရင္က်ေနာ့္အေျခအေနမေကာင္းႏိုင္ဘူး။ဆိုးဝါးသြားရင္အခ်ိန္မီကုသဖို႔မလြယ္တာေၾကာင့္အခုပဲေဆးကုသမႈခံယူလိုက္ပါေပါ့။အဲလိုေျပာလာပါတယ္။
တကယ္တမ္းေျပာရရင္အခုသူတို႔ေျပာေနတဲ့စကားေတြဟာအခုမွစေျပာတာမဟုတ္ဘူး။အစာငတ္ခံဆႏၵျပေတာ့မယ္လို႔က်ေနာ္ေျပာတဲ့အခ်ိန္ကစလို႔သူတို႔တေတြခဏခဏ၊မၾကာခဏ၊ေန႔စဥ္ရက္ဆက္၊အခ်ိန္တိုင္းနီးပါးလာေျပာေနက်ပါ။ဟိုတေန႔ကဆိုေထာင္ပိုင္ႀကီးလို႔ေခၚေလ့႐ွိတဲ့တာဝန္ခံအရာ႐ွိဦးေဇာ္စစ္ေအာင္ကိုယ္တိုင္လာေျပာသြားပါေသးတယ္။တျခားဝန္ထမ္းေတြလဲကင္းလွည့္ရင္းလာလာေျပာၾကတယ္။က်ေနာ့္နားထဲမွာေတာ့ဒီစကားေတြကမဆန္းက်ယ္ေတာ့ဘူး။အရင္လာေျပာတုန္းကေျပာရံုသက္သက္လာေျပာၾကတာဆိုေတာ့က်ေနာ့္ထံုးစံအတိုင္း"အင္း .... အင္း .... ဟုတ္ကဲ့"နဲ႔ပဲၿငိမ္ၿငိမ္ေလးနားေထာင္ခဲ့တယ္။ဆရာဝန္ေတြလာေျပာရင္ေတာ့ေဗ်ာင္ျငင္းပယ္ပစ္တယ္။
အခုလာေျပာေနတာကတကယ္လာေျပာေနတာမို႔က်ေနာ္ေဗ်ာင္ပဲျငင္းလိုက္တယ္။က်ေနာ္ဘာေဆးဝါးမွလဲစားေသာက္မွာမဟုတ္သလိုဘယ္လိုေဆးကုသမႈမ်ဳိးကိုမွလဲခံယူမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ျပတ္ျပတ္သားသားေျပာလိုက္တယ္။ေထာင္ပိုင္ေလးတို႔အုပ္စုနည္းမ်ဳိးစံုဘယ္လိုေျပာေျပာက်ေနာ့္အေျဖကေတာ့တစ္ခုထဲသာ။ No .... ႏိုး .... ။ေထာင္ပိုင္ေလးမ်က္ႏွာပ်က္သြားပ္ီးဟန္းဖုန္းကိုထုတ္လိုက္တယ္။ၿပီးတာနဲ႔ေထာင္ပိုင္ႀကီးဆီလွမ္းဆက္ေနတာက်ေနာ္အတိုင္းသားၾကားေနရတယ္။
အပိုင္း - ၉
ေထာင္ပိုင္ေလးကေထာင္ပိုင္ႀကီးဆီဖုန္းဆက္ေျပာေနတာကိုက်န္ဝန္ထမ္းေတြကတိတ္တဆိတ္နားေထာင္ရင္းအသင့္အေနအထားမွာ႐ွိေနၾကတယ္။က်ေနာ့္က်န္းမာေရးအေျခအေနကိုအရင္တင္ျပေနတယ္။သၾကားဓာတ္ကစိုးရိမ္ရတဲ့အေနအထားမွာ႐ွိေနၿပီလို႔လဲေျပာေနတယ္။ဘာဆက္လုပ္ရမလဲဆိုတာကိုပါအမိန့္ေတာင္းခံေနတာေတြ႔ရတယ္။ဟုတ္ကဲ့ဟုတ္ကဲ့အရင္ေျပာထားတဲ့အတိုင္းလုပ္လုိက္ရမွာေပါ့ .... ဟုတ္ကဲ့ပါ .... စသျဖင့္ေထာင္ပိုင္ေလးကအမိန္႔ေတာင္းခံေနတာကိုပဲၾကားေနရတယ္။ေထာင္ပိုင္ႀကီးဘက္ကဘာေတြျပန္ေျပာေနတယ္ဆုိတာကိုေတာ့စပီကာဖြင့္မထားတဲ့အတြက္မၾကားရ။
ဖုန္းဆက္တာၿပီးသြားေတာ့ေထာင္ပိုင္ေလးက်ေနာ့္အခန္းထဲျပန္ဝင္လာတယ္။ေဆး႐ံုကိုအသာတၾကည္လိုက္ပီးေဆးကုသမႈကိုလဲၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴခံယူဖို႔က်ေနာ့္ကိုထပ္ေျပာျပန္ပါတယ္။ေမတၱာရပ္ခံတဲ့သေဘာထက္အမိန္႔ေပးတဲ့အေနအထားလို႔ေျပာရလိမ့္မယ္။အဲဒီအခါက်ေတာ့က်ေနာ့္ဘက္ကလဲပိုပီးျပတ္သားတိက်တဲ့စကားကိုျပန္ေျပာရေတာ့တာေပါ့။က်ေနာ့္ဆႏၵကေတာ့ေဆးရံုကိုမလိုက္ႏိုင္ဘူး။ဒီတိုက္ထဲမွာပဲဆက္ေနမယ္။ေဆးကုသတာကိုလဲက်ေနာ့္ဆႏၵကေတာ့ေဆးကုသခံဖို႔လံုးဝအစီအစဥ္မ႐ွိဘူး.... လို႔ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
ဒါဆိုသူတို႔ဘက္ကလုပ္စရာ႐ွိတာကိုဆက္လုပ္ရလိမ့့္မယ္လို႔ေျပာလာတယ္။က်ေနာ္ကလဲေထာင္ပိုင္ေလးတို႔ဘက္ကေတာ့လုပ္စရာ႐ွိရင္လုပ္ႏိုင္ပါတယ္လို႔ပဲယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းတုန္႔ျပန္လိုက္တယ္။က်ေနာ္ဘယ္ေခါင္အာဏာပိုင္ကိုမွ႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္းမတုန္႔ျပန္ပါဘူး။တျခားရဲေဘာ္ေတြကိုလဲဒီလိုပဲတုန္႔ျပန္ဖို႔၊ကိုယ့္ဘက္ကယဥ္ေက်းဖို႔အျမဲတိုက္တြန္းခဲ့ဖူးတယ္။ကိုယ္ကိုတိုင္လဲဒီလ္ိုပဲက်င့္သံုးတယ္။ smart ျဖစ္ရမယ္ေပါ့။
ကဲ .... သူ႔ကိုခ်ဳပ္ပီးသယ္ဖို႔လုပ္၊ၿပီးရင္အျပင္ေရာက္မွဝွီးခ်ဲေပၚတင္၊ဝွီးခ်ဲပါလာပီလား ... စသျဖင့္ေထာင္ပိုင္ေလးကသူ႔ဝန္ထမ္းေတြကိုအမိန္႔ေတြဆက္တိုက္ေပးေနပါတယ္။ဝန္ထမ္းအင္အားမ်ားလွပါတယ္။၁၀ေယာက္မကပါဘူး။ဒုေထာင္ပိုင္ကေနေထာင္မႉးႀကီး၊ေထာင္မႉး၊အၾကပ္၊႐ိုး႐ိုးတပ္သား၊ေဆးဝန္ထမ္း .... အို .... စံုလို႔ပါပဲ။အက်ဥ္းသားေတြေတာ့ပါမလာပါဘူး။ဝန္ထမ္းေတြခ်ည္းသက္သက္ပါ။ဝန္ထမ္းႏွစ္ေယာက္ကက်ေနာ့္ခ်ဳိင္းၾကားကိုတဖက္စီဆုပ္ကိုင္ခ်ိတ္ပီးက်ေနာ္ထိုင္ေနတဲ့အေနအထားကေနဆြဲမလိုက္ၾကတယ္။က်ေနာ္ကအထိုင္ပံုစံမျဖဳတ္ဘူး။သိပ္ေတာ့မ႐ုန္းကန္ပါဘူး။႐ုန္းကန္ဖို႔အားလဲသိပ္မွမ႐ွိတာ။အထိုင္ပံုစံမျဖဳတ္ေတာ့လူကသာအေပၚေျမာက္တက္ပီးပါသြားတယ္။ေျခေထာက္အစံုကတမံသလင္းေပၚမွာတရြတ္တြဲလ်က္ႀကီး။ေဟ့ေကာင္ေတြေျခေထာက္နာသြားလိမ့္မယ္။ေျခေထာက္ပါဝိုင္းမၾကလို႔ဒုေထာင္ပိုင္ရဲ႕ေအာ္ဟစ္သံၾကားရတယ္။ခ်ဳိင္းကိုမထားတဲ့ဝန္ထမ္း၂ဦးကပဲေျခေထာက္ကိုက်န္တဲ့လက္တဖက္ေတြနဲ႔မၿပီးေပြ႔ခ်ီသြားၾကေလရဲ႕ .... တိုက္ခန္းအျပင္ဘက္ဆီကို .... ။
အပိုင္း - ၁၀
က်ေနာ္ေနေနရတဲ့၁တိုက္နဲ႔တိုက္ဝင္းဝင္ေပါက္ဟာေတာ္ေတာ္ေလးေဝးပါတယ္။၁တိုက္ကေနတိုက္ဝင္းဝင္ေပါက္ကိုသြားဖို႔စၾကႍလမ္းေလးတစ္လမ္းပဲ႐ွိပါတယ္။အဲဒီစၾကႍလမ္းဟာလဲေတာေတာ္ေလးက်ဥ္းေျမာင္းပီး႐ွည္လ်ားတယ္။စၾကႍလမ္းက်ဥ္းေလးရဲ႕ေဘးႏွစ္ဖက္စလံုးမွာကေတာင္ယာစိုက္ခင္းေတြအျပည့္လုပ္ထားတယ္။စၾကႍလမ္းကဘာနဲ႔တူလဲဆိုရင္လယ္ကန္သင္း႐ိုးေဘာင္နဲ႔တူေနတယ္။စၾကႍလမ္းကအုတ္လမ္းမဟုတ္ဘူး။ေျမဖို႔ထားတဲ့လမ္းေဘာင္တစ္ခုမို႔ဝွီးခ်ဲသြားဖို႔အစဥ္မေျပဘူး။က်ဥ္းလဲက်ဥ္းလို႔မို႔ဝွီးခ်ဲသြားဖို႔ခက္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္က်ေနာ့္ကိုတင္မယ့္ဝွီးခ်ဲကိုတိုက္ဝင္းဝင္ေပါက္ျဖစ္တဲ့မိန္းေဂ်းလမ္းမႀကီးေပၚမွာပဲထားထားခဲ့ပံုရပါတယ္။
အဲဒီေတာ့က်ေနာ့္ကိုခ်ီေပြ႔မထားတဲ့ဝန္ထမ္းႏွစ္ေယာက္စလံုးက်ေနာ့္ကိုယ္လံုးကိုမနည္းမၿပီးစၾကႍလမ္းက်ဥ္းေလးေပၚမွာခက္ခက္ခဲခဲသယ္ေလ်ွာက္ေနရတယ္။သူတို႔ေမာလည္းေမာေနၾကပံုရတယ္။က်ေနာ့္ကိုခ်ီေပြ႕ထားတဲ့ဝန္ထမ္း၂ဦးထဲမွာက်ေနာ္နဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့ဝန္ထမ္းတစ္ဦးလဲပါတာကိုသတိျပဳမိလိုက္တယ္။သူကက်ေနာ္တို႔၁၀အေဆာင္မွာတာဝန္က်ဖူးတယ္။၃ရစ္နဲ႔ေထာင္ၾကပ္ေပါ့။ကိုခ်စ္ကိုလို႔ေခၚတယ္။သေဘာလဲေကာင္း႐ွာပါတယ္။ဝန္ထမ္း၂ေယာက္က်ေနာ့္ကိုခက္ခက္ခဲခဲေပြ့ခ်ီၿပီးတိုက္ဝင္းေပါက္ေရာက္လာတယ္။တိုက္ဝင္းေပါက္မိန္းေဂ်းလမ္းမႀကီးေပၚကဝွီးခ်ဲဆီေရာက္မွက်ေနာ့္ကိုဝွီးခ်ဲေပၚအသာအယာခ်လိုက္ၾကတယ္။ၿပီးတာနဲ႔ေဆးရံုကိုတန္းေခၚသြားၾကတယ္။ဝန္ထမ္းေတြမ်ားစြာျခံရံလ်က္၊အခ်ိန္ကည၈နာရီေလာက္ .... ။
ေဆးရံုဝင္းနဲ႔တိုက္ဝင္းကလဲေတာ္ေတာ္ေလးလွမ္းပါတယ္။၁တိုက္၊၂တိုက္ဝင္းေဘးမွာ၃တိုက္၊၄တိုက္ဝင္း႐ွိတယ္။အဲဒီေဘးမွာ၁ေဆာင္၊၂ေဆာင္ေတြပီးမွေဆးရံုဝင္းထဲေရာက္တယ္။ေဆးရံုဝင္းထဲေရာက္ေတာ့နာလန္ထအေဆာင္ဘက္ကိုဝွီးခ်ဲနဲ႔တြန္းျပီးပို႔တယ္။နာလန္ထေဆာင္ကအခန္း၃ခန္း႐ွိတယ္။အခန္း၃မွာက်ေနာ့္ကိုသြင္းလိုက္တယ္။ညႂကီးအခ်ိန္မေတာ္မွေရာက္လာတာမို႔အေဆာင္အသီးသီးမွာ႐ွိတဲ့အက်ဥ္းသားလူနာေတြကက်ေနာ့္ကိုတအံ့တဩၾကည့္ေနၾကတယ္။
အခန္း၃ထဲကကုတင္တစ္ခုေပၚကိုဝွီးခ်ဲေပၚကေနဆြဲမပီးက်ေနာ့္ကိုတင္လိုက္ၾကတယ္။ၿပီးတာနဲ႔က်ေနာ့္ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းေရာ၊လက္ႏွစ္ဖက္ေရာ၊ေခါင္းေရာ၊ရင္ဘတ္ေရာပါဝန္ထမ္း၄_၅_၆ေယာက္ေလာက္ကဝိုင္းခ်ဳပ္ထားလိုက္တယ္။က်ေနာ့္မွာပက္လက္လွန္ရက္အေနအထားနဲ႔႐ုန္းကန္ေနရတယ္။
